เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 59

เช้าวันต่อมา เมื่อเผยมู่ซีกับเสี่ยวลิ่งเดินผ่านตลาดจึงได้ยินผู้คนโจษจันกันถึงการจับโจรตามประกาศของทางการได้สำเร็จ เผยมู่ซีแวะซื้อซาลาเปาหน้าตลาดแบ่งกันกับสาวใช้คนสนิทคนละสองลูกและเอาปิ่นโตไปแวะร้านเกี้ยวซื้อเผื่อไว้กินตอนเที่ยง หลังจากได้เงินค่าวาดรูปจากองค์ชายสิบห้า เผยมู่ซีรู้สึกว่าชีวิตนางมีความสุขมากขึ้น

...ที่แท้เงินก็ซื้อความสุขได้เช่นนี้นี่เอง!...

“เมื่อคืนข้านอนหลับสบายมากจริงๆ ตั้งแต่เปลี่ยนที่นอนใหม่ รู้สึกว่าขึ้นเตียงนอนแล้วอยากจะหลับท่าเดียว เจ้าเป็นหรือไม่?”

เสี่ยวลิ่งอมยิ้ม นางสวมชุดใหม่ที่เนื้อผ้านุ่มสบายละม้ายคล้ายบุตรสาวพวกเจ้าหน้าที่ทางการมากกว่าจะดูเป็นสาวใช้อย่างเช่นแต่ก่อน หนำซ้ำยังได้ผัดหน้าทาปากด้วยเครื่องประทินโฉมคุณภาพดี ยามส่องกระจกก่อนออกจากห้องยังนึกชมตัวเองอยู่ในใจว่าดูดียิ่งนัก!

“จริงเจ้าค่ะ...เครื่องนอนที่คุณหนูซื้อให้ทำให้ข้ามีความสุขขึ้นมาก”

เผยมู่ซียิ้มกว้าง กวาดตามองสาวใช้ของตนตั้งแต่หัวจรดเท้า “เสี่ยวลิ่ง! เจ้าสวมชุดนี้แล้วเหมือนคุณหนูตระกูลขุนนางผู้หนึ่งเลยเทียว”

“จริงหรือเจ้าคะ?” เสี่ยวลิ่งยิ้มทั้งปากทั้งตา เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินคนชมว่าตนเองดูดีเหมือนคุณหนูก็วันนี้

“เจ้าดูสิ! ตั้งแต่เราเดินมาถึงตลาดมีคนมองเจ้าเยอะแยะ สายตาของพวกเขาล้วนชื่นชมเจ้ากันทั้งนั้น เห็นทีคราวนี้คนมีคนอยากหาบสินสอดไปสู่ขอเจ้าถึงจวนอีกเยอะเทียว”

คำพูดของเผยมู่ซีไม่เกินเลยความเป็นจริง เมื่อนางพินิจรูปร่างหน้าตาสาวใช้ของตนก็พบว่าเสี่ยวลิ่งเมื่อแต่งตัวแต่งหน้าแล้วก็พลันกลายเป็นสาวงามผู้หนึ่ง บุรุษใหญ่น้อยที่นางเดินผ่านล้วนเหลียวมองซ้ำ

“อ๊ะ! เสี่ยวลิ่ง แต่งตัวสวยเหลือเกิน ข้าแทบจะจำเจ้ามิได้” ท่านป้าที่อยู่ถนนเดียวกันมาซื้อของที่ตลาดเดินนำบุตรสาวที่หิ้วของพะรุงพะรังอยู่ด้านหลังร้องทักขึ้น

“ท่านแม่! นางจะไม่แต่งตัวสวยได้อย่างไร? ข้าได้ยินท่านพี่บอกว่าเมื่อวานนางถึงกับได้ขี่ม้ากับองครักษ์องค์ชายเลยเชียวนะ อีกไม่นานก็อาจจะกลายเป็นฮูหยินท่านองครักษ์ก็เป็นได้” บุตรสาวที่อยู่ข้างหลังเมื่อเห็นสาวใช้สกุลชิงแต่งตัวสวยงามก็นึกถึงเรื่องที่นางได้ยินจากสามีเมื่อคืน

เสี่ยวลิ่งใบหน้าแดงก่ำ ในที่สุดเรื่องเมื่อคืนก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาของผู้คนไปจนได้ ในอำเภอเล็กๆ แห่งนี้ทุกคนต่างรู้จักจังฮูหยินแห่งจวนเก่าสกุลชิง แน่นอนว่าย่อมต้องรู้จักเสี่ยวลิ่งสาวใช้ที่กลายเป็นสาวเทื้อของฮูหยินผู้อาภัพด้วย

“ปละ เปล่าเจ้าค่ะ! เมื่อวานแค่ข้าเจอโจร ท่านองครักษ์ก็เลยช่วยไว้”

“ไอหยา! ได้อย่างไรกันเสี่ยวลิ่ง? เรื่องเช่นนี้ผู้ใดก็รู้ว่าหากชายหญิงชิดใกล้กันขนาดนั้นย่อมถูกครหา”

เผยมู่ซีที่เพิ่งรู้ทำหน้าเหวอเล็กน้อย นางเห็นเพียงตอนที่เสี่ยวลิ่งจูงม้าตามหลังองครักษ์จงไป แต่มิได้รู้ว่าเสี่ยวลิ่งขี่ม้าตัวเดียวกันกับจงเหยียนกลับจวน

“ท่านป้าอย่าเสียงดังไป! ท่านองครักษ์มิได้คิดเกินเลยหรือล่วงเกินข้านะ เจ้าคะ เรื่องนี้เป็นเพราะเหตุจำเป็น”

ท่านป้าเพื่อนบ้านส่ายหน้าศีรษะทำปากจิ๊จ๊ะ “ไม่ได้ๆ เจ้าไม่เคยทำสิ่งใดเสียหายมาก่อน ท่านองครักษ์ควรจะรับผิดชอบเจ้าสิ เจ้ารู้หรือไม่? ยามนี้เรื่องของเจ้าเขาพูดกันทั้งถนนแล้ว”

“หา!” คราวนี้เป็นเผยมู่ซีและเสี่ยวลิ่งที่อุทานออกมาพร้อมกัน

“ก็กลุ่มคนที่เห็นพวกเจ้าเมื่อคืนนี้ พอไปถึงที่ว่าการอำเภอเพื่อดูโจรที่ถูกจับก็พูดเรื่องท่านองครักษ์และพวกเขาก็ยืนยันว่าเจ้านั่งม้าตัวเดียวกันกับองครักษ์ผู้นั้น เห็นทีคงเป็นคู่รักกันเสียกระมัง?”

เสี่ยวลิ่งรู้ว่าท่านป้าหวังดี แต่...อาจจะกล่าวได้ว่าเป็นน้ำท่วมปาก นางหรือจะกล้ามีหน้าไปเผชิญกับองครักษ์จงได้อีก หากว่าคนผู้นั้นได้ยินผู้คนในอำเภอกล่าวขานกันเรื่องนี้ แค่คิดเสี่ยวลิ่งก็ขนลุกซู่! ผู้คนทั้งถนนและในอำเภอที่รู้จักนางก็คงถามถึงองครักษ์ผู้องอาจสง่างามอีกพักใหญ่ นางจนใจที่ไม่รู้จะตอบพวกเขาว่าอย่างไรดี? นางกับองครักษ์จงมิได้มีความสัมพันธ์กันสักหน่อย...อีกอย่าง เขาเป็นถึงองครักษ์ขององค์ชาย แต่นางเป็นเพียงสาวใช้จวนนอก ทั้งยังเป็นเพียงเด็กกำพร้าผู้หนึ่ง ระหว่างนางกับเขาไม่ว่าจะคิดในแง่ใดล้วนไม่ควรคาดหวัง!