เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 67

คนในอำเภอเฉินล้วนรู้ว่ามีจอมยุทธ์ผู้หนึ่งแฝงกายอยู่ในป่าชานเมืองและคุณชายน้อยจั๋วเป็นผู้เดียวที่มีวาสนาได้เป็นศิษย์ของคนผู้นั้น เมื่อคุณชายเดินเข้ามาในร้านแล้วป่าวประกาศว่าบัดนี้เขามีศิษย์น้องคือ ชิงหลาน ผู้อ่อนแอและบอบบางจึงสร้างความกังขาให้กับคนในร้านยิ่งนัก

“จริงหรือคุณชาย? จอมยุทธ์ลู่น่ะนะ รับคุณหนูชิงเป็นศิษย์ สวรรค์! นี่มันเรื่องอะไรกัน? ข้าแข็งแรงกำยำกว่านางตั้งเยอะ ท่านอาจารย์ท่านยังไม่แยแส!” มือปราบหางแถวผู้หนึ่งโวยวายขึ้นมา เขานั่งอยู่โต๊ะด้านในจึงได้ยินเสียงของคุณชายน้อยถนัดถนี่

“ข้าก็เหมือนกัน ท่านดูสิ! ข้ามีวิชามวยพื้นฐานอยู่บ้าง อาจารย์ท่านก็ไม่ยินยอมรับข้าเป็นศิษย์เช่นกัน” บุตรชายคหบดีในอำเภอเฉินอีกผู้หนึ่งบ่นขึ้น พวกเขาล้วนแล้วรู้สึกว่าจอมยุทธ์ลู่ไม่ยุติธรรม

“เจ้าอย่าโมโหไปเลย! เรื่องแบบนี้ล้วนขึ้นอยู่กับลิขิตฟ้าวาสนาคนเราไม่เท่ากัน” สหายร่วมโต๊ะผู้หนึ่งปลอบโยนก่อนจะรินสุราให้เดินมายื่นให้ “เจ้าดื่มกับข้าดีกว่า...ในเมื่อสาวน้อยผู้นั้นได้เป็นศิษย์น้องของคุณชายน้อยจั๋วแล้ว เราก็มาคอยดูกันดีกว่าว่าต่อไปฝีมือของนางจะร้ายกาจเพียงใด?”

จั๋วเหรินหาวเห็นว่าทุกคนอาจจะวิจารณ์ไปไม่รู้จักจบสิ้น “ข้าก็ไม่รู้นะว่าอาจารย์ตัดสินจากสิ่งใด? แต่ข้าได้ยินอาจารย์บอกว่าชิงหลานมีกระแสลมปราณภายในอยู่ นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่อาจารย์รับนางก็เป็นได้! ไม่แน่ว่าภายหน้านางอาจจะกลายเป็นยอดฝีมือเหนือกว่าข้า”

บุรุษทั้งสองล้วนหัวเสียได้ฟังเช่นนั้นเดินกลับไปร่ำสุรากับสหายในโต๊ะของตนเอง มิใช่เพียงแค่พวกเขาหรอกที่เคยจุดพลุขอเข้าสมัครเป็นลูกศิษย์ของจอมยุทธ์หน้าดำแต่คนทั้งโต๊ะล้วนเคยทำมาแล้วทั้งนั้น....การรับศิษย์ล้วนแล้วแต่ขึ้นอยู่กับความพอใจของผู้เป็นอาจารย์

เผยมู่ซีที่แวะเข้าห้องส้วมจึงมิได้เห็นการถกเถียงกันของคนในเหลา เมื่อนางเดินเข้ามาพวกเขาก็กลับเข้าโต๊ะไปนั่งดื่มต่อกันแล้ว

“มาๆ ศิษย์น้อง ข้าจองโต๊ะด้านนี้ไว้ให้เจ้า”

เหลาสุราริมน้ำของคุณชายน้อยจั๋วเป็นที่นิยมสำหรับชายหนุ่มในอำเภอมานั่งพักผ่อนในยามเย็น นอกจากสุราเลิศรสแล้วยังมีอาหารที่ปรุงโดยพ่อครัวฝีมือดีที่หารับประทานได้ยากยิ่ง โดยเฉพาะเนื้อวัวอบอันแสนขึ้นชื่อ

“ศิษย์พี่! คืนนี้ข้าสั่งกินได้ทุกอย่างใช่หรือไม่?”

“ไอหยา! เจ้าไม่เชื่อถือในฐานะของศิษย์พี่ผู้นี้หรอกหรือ? ข้าเป็นเจ้าของเหลาสุราแห่งนี้เองเทียวนะ” จั๋วเหรินหาวยิ้มกว้าง ห้าปีที่ไม่ได้เห็นชิงหลาน คราวนี้เขาจะเลี้ยงดูปูเสื่อนางอย่างดี!

ครั้นจังฮูหยินมาถึงก็พบว่าบุตรสาวของตนสั่งอาหารเลิศรสมารอไว้สองโต๊ะ เหล่าลู่มองเห็นเนื้อวัวอบก็ยิ้มกริ่ม ส่วนเสี่ยวลิ่งนั้นนางมองดูจานขาเป็ดเห็ดหอมไม่วางตา

“ท่านแม่! ข้าสั่งเนื้อวัวอบไว้รอโดยเฉพาะเลยเจ้าค่ะ!”

จังฮูหยินยิ้มน้อยๆ รับคารวะจากคุณชายน้อยจั๋วด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอบคุณคุณชายที่กรุณาหลานเอ๋อร์ของข้า”

“มิได้ขอรับฮูหยิน! ในฐานะเพื่อนร่วมชั้นและศิษย์พี่ร่วมสำนัก ข้าสมควรจะเลี้ยงนางและครอบครัวอย่างยิ่ง”

“ข้าน้อยขอบคุณคุณชายจั๋ว”

“ข้าด้วยขอรับ!”

เสี่ยวลิ่งกับเหล่าลู่แยกไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งที่ชิงหลานสั่งอาหารไว้ให้ จั๋วเหรินหาวผายมือเชิญจังฮูหยินให้นั่งด้านใน เมื่อทั้งสามเริ่มลงมือรับประทานอาหาร เสี่ยวลิ่งก็รีบพยักเพยิดกับเหล่าลู่ให้ลงมือ

ครั้นกินอิ่มแล้วชิงหลานตัวปลอมจึงเริ่มเล่าให้ศิษย์พี่ของนางฟังเรื่องที่นางกลายเป็นจิตรกรรับจ้างขององค์ชายสิบห้าและได้กราบหัวหน้าจิตรกรหลวงเป็นอาจารย์แล้ว

“เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็ต้องไปทำงานที่สำนักจิตรกรหลวงน่ะสิ”

“ก็คงต้องรอให้ข้าผ่านพิธีปักปิ่นและสุขภาพแข็งแรงพร้อมก่อน”

“ข้าเองก็อยากจะไปเป็นมือปราบเมืองหลวง องค์ชายสิบห้ารับปากว่าจะพาข้าไปทำงานด้วยแล้ว หากเราได้ไปด้วยกันก็ดีสิ…ข้าจะดูแลเจ้าเองดีหรือไม่?”

จังฮูหยินได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกวางใจ หากว่าบุตรสาวนางต้องเข้าเมืองหลวงแล้วมีบุตรชายของนายอำเภอคอยดูแลในฐานะศิษย์พี่