เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 70

เสี่ยวลิ่งสะบัดก้นงอนงามเข้าไปในวัดโดยมิได้หันมามองหน้าองครักษ์จงอีก ปล่อยให้ชายหนุ่มอ้าปากค้างทำตาปริบๆ ยืนจูงม้ามองดูนางที่ไม่ยอมเหลียวหลังให้เขาได้เอ่ยคำลา กังเฉินเห็นสีหน้าสหายก็ยิ้มขำ

“เจ้าไปไหนมาแต่เช้า? หน้าตายังกับถ่ายทุกข์ไม่ออก”

จงเหยียนสะบัดเชือกคุมบังเหียนม้าเบาๆ “ยิ่งกว่านั้นอีก! ข้ายังพูดไม่จบเสียหน่อยก็พาลโมโหเสียแล้ว! ไม่คิดจะฟังกันบ้างเลย”

“หือ! ผู้ใดกล้าโมโหใส่เจ้า?”

จงเหยียนเห็นสีหน้ากระเหี้ยนกระหือรือของกังเฉินแล้วก็หุบปากนิ่งสนิท...เรื่องอะไรเขาจะยอมเปิดเผยความลับของตนโดยง่าย หากปล่อยให้กังเฉินรู้เรื่องเขากับนางแล้วล่ะก็...คงจะเอาไปสนทนากันเอิกเกริกในหมู่องครักษ์วังหลวงแน่!

“เจ้าหัดมีความลับกับข้าแล้วหรือจงเหยียน พวกเราเป็นพี่น้ององครักษ์เสื้อแพรที่รักใคร่กันยิ่งกว่าชีวิตมิใช่หรือ?”

“หึ! เวลาเจ้าอยากจะรู้ความลับของผู้ใดเจ้าก็อ้างเช่นนี้ทุกที ไปเตรียมตัวเดินทางเถอะ ป่านนี้องค์ชายคงสั่งงานเสร็จแล้ว”

หมิงเฉิงอวี่ในฐานะที่ทรงกำกับดูแลมือปราบทั่วแคว้นหมิงเรียกให้หัวหน้ามือปราบหลิวแห่งอำเภอเฉินเข้าเฝ้า ทรงให้มือปราบหลิวดูแลตวนเจี้ยนโจรป่าที่เพิ่งจับได้อย่างเข้มงวดด้วยเกรงว่าอาจจะถูกลอบฆ่า ที่สำคัญทรงมิให้มือปราบหลิวรายงานเข้าเมืองหลวงว่าได้จับกุมตวนเจี้ยนเอาไว้แล้ว

“มือปราบหลิว ข้าหวังว่าคงจะไว้ใจท่านได้”

“พะยะค่ะ หม่อมฉันรับภารกิจนี้ด้วยชีวิต”

“ดี! ข้าคงต้องเข้าวังหลวงหลายวัน ฝากท่านคอยส่งมือปราบตรวจตราดูแลจิตรกรทั้งหลายแทนข้าด้วย”

องครักษ์กังคิดว่าองค์ชายสั่งงานเสร็จก็คงจะมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงตามปกติ ทว่ากลับสั่งให้เอาม้าออกมาเสียก่อน

“ข้าจะไปดูความคืบหน้าที่วัดสักหน่อยจะได้กราบทูลฮ่องเต้ได้ถูก”

จงเหยียนเผลอมองพระพักตร์องค์ชาย หากเขามิได้คิดมากเกินไป จงเหยียนคิดว่าตนเองได้เห็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นชั่วขณะ ‘นี่องค์ชายคงมิได้คิดจะไปดูผู้ใดเป็นพิเศษหรอกนะ?’

หมิงเฉิงอวี่ควบม้านำหน้าด้วยความร้อนพระทัย พระองค์เองก็อยากเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงเช่นกันเพราะภารกิจที่คิดไว้มีหลายประการนัก แต่ก็นึกอยากจะไปดูหน้าเด็กโอหังคนนั้นสักหน่อย

เผยมู่ซีกำลังตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปด้วยความตั้งใจ หลังจากนางลาไปกราบอาจารย์ลู่ งานของนางก็นับว่าคั่งค้างอยู่ส่วนหนึ่งวันนี้จึงต้องเร่งมือทำให้ได้ตามที่วางแผนเอาไว้ เพราะพรุ่งนี้ยามบ่ายศิษย์พี่จะพานางไปพบอาจารย์อีกครั้งเพื่อจะได้เริ่มฝึกวรยุทธ์ นับตั้งแต่อาจารย์ทะลวงลมปราณภายในร่างกายให้ นางสามารถทำทุกสิ่งได้อย่างกระฉับกระเฉง ยิ่งเป็นการวาดรูปนางยิ่งทำได้เร็วกว่าเดิมเป็นเท่าตัวกระทั่งจิตรกรหลูยังต้องตะลึงที่นางตวัดมือได้รวดเร็วยิ่ง

“ชิงหลาน เจ้าหายไปเพียงหนึ่งวันเหตุใดการวาดภาพถึงได้ทำเร็วขึ้นถึงเพียงนี้? เจ้าไปทำสิ่งใดมาหรือ?”

“ท่านลุง ข้าไปกราบจอมยุทธ์ลู่ที่ชานเมืองเพื่อขอเป็นศิษย์ ท่านจึงได้ทะลวงลมปราณให้ จากนั้นไม่ว่าจะทำสิ่งใดข้าล้วนทำได้รวดเร็วยิ่ง”

จิตรกรหลูได้ยินเช่นนั้นก็ยินดี “สวรรค์เมตตา! สวรรค์เมตตาเจ้ายิ่งนัก! ไม่เพียงฟื้นจากความตาย ยังได้อาจารย์ที่เก่งกาจอีก”

ชิงหลานยิ้มกว้าง “จริงของท่าน ข้ารู้สึกว่าสวรรค์ช่างดีกับข้าเสียนี่กระไร?”

ร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาด้านหลังได้ยินก็ชะงักเท้า “มีเพียงสวรรค์เช่นนั้นหรือที่ดีต่อเจ้า? แล้วนายจ้างอย่างข้าที่คอยจ่ายเงินแพงๆ ให้เจ้า...ไม่ดีหรือไร?”

“ข้ายังมิได้พูดเช่นนั้นเสียหน่อย ในเมื่อข้าได้เอ่ยปากว่าจะให้แล้ว ของแค่นั้นเดี๋ยวข้าจะเอามาให้”

“ขอบพระทัยเพคะ”

“ข้าจะเข้าวังหลวงหลายวัน เจ้าอยู่ทางนี้เร่งทำให้ทัน หากจะไปที่ใดก็แจ้ง จิตรกรหลูให้ชัดเจน”

“เพคะ”

เผยมู่ซียืนงวยงงที่จู่ๆ องค์ชายสิบห้าก็มาบอกกล่าวกับนาง อีกทั้งยังใจดีอยากให้ของขวัญวันเกิดนางด้วย...คนที่ดูใจดำไม่เห็นหัวผู้คนอย่างหมิงเฉิงอวี่กำลังคิดสิ่งใดอยู่? นางยืนขบคิดขณะมองตามแผ่นหลังของเขาที่ควบม้านำหน้าองครักษ์ทั้งหลายกลับไปเรือนรับรอง

“คุณหนู องค์ชายทรงมีพระเมตตายิ่งนัก ทรงจะมอบของขวัญวันเกิดให้คุณหนูด้วย” ดวงตาของเสี่ยวลิ่งเป็นประกายระยิบระยับ นางปลาบปลื้มในความรูปงามและสง่าขององค์ชาย โดยมิให้มองไปข้างหลังเลยสักนิด

ตลอดเวลาที่องค์ชายทรงเข้ามายืนเผชิญหน้ากับเผยมู่ซี จงเหยียนคอยพยายามสบตากับเสี่ยวลิ่งตลอดเวลาแต่นางไม่ยอมหันไปเพราะนึกเคืองที่เขาบอกนางเมื่อตอนเช้าตรู่ไม่หาย

“เจ้าอย่ามองคนแค่ภายนอกเลยเสี่ยวลิ่ง ตราบใดที่เรายังไม่รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใดจากเรา? เราก็ไม่ควรจะหลงใหลได้ปลื้มกับข้าวของที่เอามากองต่อหน้า...บางทีเจ้าอาจจะได้พบกับหมาป่าห่มหนังแกะ*ก็เป็นได้”

**********************

*หมาป่าห่มหนังแกะ หมายถึง คนใจร้ายที่แสร้งทำตัวใจดี