เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 131

แม้ว่านี่จะหมายถึงห้องอาหารเย็นส่วนตัวแล้ว แท้จริงแล้วมันคือห้องสวีทขนาดมหึมา

มีโต๊ะอาหารเพียงโต๊ะเดียวตรงกลางของห้องนั่งเล่น พื้นที่โซฟาอยู่ด้านหลังห้องนั้น มีห้องน้ำและห้องรับรองทั้งสองฝั่ง นี่มันดีกว่าห้องสวีทของผู้นำในโรงแรมห้าดาวมาก

มีชายหนุ่มสองคนนั่งบนโซฟาด้านในกำลังพูดคุยหัวเราะกันอยู่

แจสเปอร์ไม่ประหลาดใจเลยที่เห็นเซนที่นี่

ย้อนกลับไปที่โรงแรมแมนดิน โอเรียนทอลเมื่อวานนี้ เฮนรี่ปรากฏตัวขึ้นมาทันทีที่เซนไป พวกเขามาจากที่เดียวกันและทั้งคู่ไม่ชอบเขา เพราะฉะนั้น มันคงไม่น่าประหลาดใจเท่าไหร่ที่เขาสองคนกำลังวางแผนสักอย่างด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม คนที่นั่งอยู่ข้างเซนคือคนที่เขาคุ้นเคยด้วย เซย์เดน แฮงค์!

เมื่อเซย์เดนเห็นแจสเปอร์ ท่าทางของเขาดูตื่นเต้นราวกับว่ากำลังรับชมทีมชาติฟุตบอลคว้าชัยไปบอลโลกได้

เซย์เดนมาที่เมืองฮาร์เบอร์ด้วยความหวังเล็กน้อยและหนทางจากซิลวา และเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ของเขาคือตระกูลแลนแคสเตอร์

เมื่อไม่กี่ปีก่อน ซิลวาได้รู้จักกับพ่อของเซน บ๊อบ แลนแคสเตอร์ ซึ่งมีชื่อเล่นว่า บิ๊ก บี พวกเขายังคงติดต่อกันอยู่เป็นครั้งคราว

หลังจากมาที่เมืองฮาร์เบอร์แล้ว เซย์เดนได้เปิดหูเปิดตาเห็นโลกแห่งความเจริญที่มีแต่สิ่งล่อตาล่อใจ ถ้าเทียบกันแล้ว พัฒนาการของแผ่นดินใหญ่นั้นไม่ได้ต่างกันมากกับชนบท

เขาเรียนรู้ด้วยว่าในสถานที่อย่างเมืองฮาร์เบอร์ ใครที่มีเงินคือพระเจ้า และไม่มีใครขัดคำสั่งพวกเขา

เพราะฉะนั้น เซย์เดนนึกถึงประสบการณ์ที่แสนเจ็บปวดและวางแผนที่จะยึดเซนเป็นที่พึ่ง หลังจากนั้น เขาจะหาโอกาสเพื่อจะกลับมาชำระความแค้น

เซย์เดนคิดกว่า 10,000 ฉากว่าเมื่อจะได้เจอแจสเปอร์อีกครั้ง เขาจะแก้แค้นและฉีกหน้าแจสเปอร์อย่างไรดี ความคิดของแต่ละฉากแต่ละตอนทำให้เซย์เดนสะเทือนอารมณ์เป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คาดคิดว่าการพบเจอกันครั้งนี้จะมาเร็วและกะทันหันมากขนาดนี้

“ไอ้เวร แจสเปอร์”

เซย์เดนจ้องไปที่แจสเปอร์และขู่พลางกันฟัน

“ฮี่ฮี่ ใช่ นี่ฉันเอง ฉันไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่เลยนะเนี่ย” แจสเปอร์กล่าวเบา ๆ

เซย์เดนกำหมัดแน่นและเย้ยหยันว่า “ไอ้งั่งเอ๊ย ใครอนุญาตให้แกมาเมืองฮาร์เบอร์นี้กันวะ?”

เฮนรี่ถึงกับยิ้มออกมาในขณะที่ยืนข้างเขา

เขาไม่คาดคิดที่จะเจอเซย์เดนที่นี่

เฮนรี่ยังคงทำเป็นเมินเฉยในเรื่องนี้และยังแอบสะใจเล็กน้อย เขาต้องการสอนบทเรียนกับแจสเปอร์ แสดงให้เขาเห็นถึงความต่างระหว่างเมืองฮาร์เบอร์และแผ่นดินใหญ่ แจสเปอร์ต้องรู่ว่านี่ไม่ใช่ที่ที่เขาจะเที่ยวเตร็ดเตร่อย่างที่เขาชอบได้

ตอนนี้ที่เซย์เดนอยู่ที่นี่ เฮนรี่มองด้วยความสนใจอย่างมากขณะที่ทั้งคู่ทะเลาะกัน

เซนคือคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ เขามองกลับไปมาระหว่างเซย์เดนและแจสเปอร์และหัวเราะ “ดูเหมือนว่าคุณจะแค้นเขามากนะครับ นายน้อยแฮงค์”

นัยยะของความชั่วร้ายได้เกิดประกายในแววตาของเซย์เดน เขากัดฟันและพูดว่า “มากยิ่งกว่าแค่ความแค้นซะอีก! มันขโมยสิ่งมีค่าของการประมูลของเราโดยทำให้เราอับอายเมื่อกลับไปแผ่นดินใหญ่แล้ว และเป็นต้นเหตุให้ตระกูลของฉันต้องพบกับการขาดทุนอย่างหนัก ฉันรอที่จะฆ่ามันไม่ไหวแล้ว!”

“เซย์เดน ตระกูลแฮงค์ไม่ขอสู้ราคาและสละสิทธิ์ในการเสนอราคาเองอย่างเห็นได้ชัด นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันยอมรับมันอย่างไม่เต็มใจ”

แจสเปอร์ยักไหล่พูดด้วยน้ำเสียงสดชื่นและเฉยเมยว่า “ยังไงซะ ฉันต้องขอบคุณตระกูลแฮงค์และแกเป็นพิเศษนะ”

“ราคาที่แกเสนอมันสูงเกินไป เพราะงั้น ใครมันจะกล้าสู้ราคาตามล่ะ ด้วยเหตุผลนี้ รัฐบาลเมืองต้องปรับตระกูลของแกเป็นเงิน 200 ดอลลาร์ หลังจากนั้นก็ใช้เงินนั่นเป็นเงินสมทบเพื่อหักลบจากราคาเสนอที่ฉันจ่ายไป ฉันต้องขอบคุณตระกูลแฮงค์สำหรับความใจกว้างนะ”

เซย์เดนกัดฟันกรอดจนฟันแทบจะแตกออกมาด้วยแรงนั้น เขาเด้งตัวจากที่นั่งและโวยวายว่า “ไอ้เวร ถ้าแกไม่สมคบคิดกับพวกลอว์ใช้วิธีสกปรกและเล่ห์เหลี่ยม ตระกูลของฉันจะยอมแพ้ไปได้ไง?”

“ผู้ชนะย่อมได้ทุกสิ่ง จากที่ฉันเห็นนะ ความโกรธของแกและการที่แกโวยวายเป็นไก่อ่อน ตอนนี้มันทำให้แกดูเหมือนไอ้ขี้แพ้มากกว่า” แจสเปอร์กล่าวอย่างเยือกเย็น

แปะ แปะ แปะ

เซนปรบมือและยืนขึ้น

หลังจากนั้นเขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เดินมาหาแจสเปอร์และหัวเราะว่า “ผู้ชนะย่อมได้ทุกสิ่ง แน่นอน งั้นดูฉันสิ แกคิดว่าฉันเป็นผู้ชนะหรือผู้แพ้กันล่ะ?”

“จะผู้แพ้หรือผู้ชนะทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับว่าใครคือศัตรูของแก” แจสเปอร์กล่าวอย่างอ่อนโยน

น้ำเสียงของแจสเปอร์เต็มไปด้วยนัยยะของการดูถูก ท่าทางของเซนเปลี่ยนไปทันที!

นี่มันคือการกวนประสาทกันชัด ๆ!

ที่เห็นตอนนี้ แววตาของเซย์เดนลุกเป็นไฟ

เขารีบโหมไฟขึ้นทันทีและพูดว่า “นายน้อยเซย์เดน แจสเปอร์เล่าให้ผมฟังว่าเมื่อก่อนนั้น มันดูถูกพวกลูกเศรษฐีอย่างเรามาก เพราะสิ่งที่พวกเราทำทั้งหมดคือเรื่องไร้สาระและไม่มีเป้าหมายชีวิตที่จริงจังเลย เอิ่ม ผมคิดว่ามันก็แค่อิจฉาเรา! ไอ้โง่นี่ไม่รู้เหรอกว่าลูกเศรษฐีและตระกูลชั้นสูงที่ทรงอิทธิพลของเมืองฮาร์เบอร์น่าสะพรึงกลัวขนาดไหน!”

หลังจากกล่าวจบ เซย์เดนยิ้มเยาะขณะที่จ้องไปที่แจสเปอร์ด้วยความเย้ยหยัน “แกเคยมองตัวเองในกระจกบ้างไหม แจสเปอร์? แกกล้าดียังไงมาเดินเตร็ดเตร่ในเมืองฮาร์เบอร์และโอ้อวดต่อหน้าของนายน้อยเซนกัน? แกไม่กลัวโดนกระทืบจนตายเลยงั้นสิ?!”