เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 132

“เฮ้ ไอ้เด็กน้อย อย่ามาอวดดีไปแค่เพราะแกสร้างผลงานเพียงเล็กน้อยได้ ที่นี่เมืองฮาร์เบอร์เว้ย ไม่ใช่ที่ห่างไกลและรกร้างอย่างเมืองของแก แกต้องชดใช้ค่าความอวดดีของแก”

เซนหรี่ตามองแจสเปอร์ หัวเราะเยาะและกล่าวอย่างเนิบ ๆ

“แกดูถูกลูกเศรษฐีงั้นเหรอ ห๊า? ฟังให้ดีนี่นะ ฉันมันลูกเศรษฐีโว๊ย! ตระกูลของฉันมีมูลค่าทรัพย์สินกว่าหลายหมื่นล้านดอลลาร์ฮาร์เบอร์ และเป็นบริษัทอันดับสี่ แล้วแกล่ะ? แกคิดว่าแกจะเที่ยวเตร็ดเตร่หลังจากที่เล่นกับตระกูลแฮงค์ได้งั้นเหรอ ห๊า?”

เซย์เดนที่ยืนอยู่ข้างเขารู้สึกเร้าใจ เขาแทบจะตะโกนออกมาดัง ๆ เพื่อให้เห็นว่าเขารู้สึกมีความสุข

มันเยี่ยมไปเลยที่จะเห็นแจสเปอร์อับอายขายหน้า!

“แกได้ยินไหม แจสเปอร์? ที่นี่เมืองฮาร์เบอร์โว้ย! นายน้อยเซนทำลายแกได้ด้วยแค่นิ้วเดียว!” เซย์เดนหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ

ถัดจากพวกเขา เฮนรี่เอาแขนไขว้อกขณะกำลังนั่งที่โต๊ะและกินผลไม้จากจานอยู่ เขานั่งไขว่ห้างและมองการวิวาทราวกับว่ามันไม่ได้จริงจังอย่างที่พวกเขาควรเป็น

ความโกรธบนใบ้หน้าของเซน ทำให้แจสเปอร์หัวเราะคิกคักเบา ๆ และพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ฉันเดาว่าแกวางแผนที่จะเข้าขางเซย์เดนใช่ไหม?”

เซนเยาะเย้ยและพูดว่า “ถ้าใช่แล้วทำไม แกฟังไว้ให้ดีนะ ความสำเร็จอันเล็กน้อยของแกก็เป็นได้แค่ขยะสำหรับฉัน หยุดทำเป็นพอใจมาก ต่อหน้าคนที่มีอำนาจจริง ๆ แก...”

ในจุดนี้ เซนเอียงหน้าไปข้างหูของแจสเปอร์และยิ้มอย่างน่ากลัวออกมาขณะที่พูดคำต่อคำว่า “...มัน...ไร้ค่า...”

“ได้เลย! ตอนนี้ฉันจะแสดงให้พวกแกเห็นจริง ๆ ว่าฉันเป็นใคร”

แจสเปอร์พยักหน้าและดึงโทรศัพท์ออกมา

“โอ้ อะไร? แกกำลังโทรหาใครอยู่เหรอ? โอ้ ฉันกลัวเหลือเกิน! ไอ้โง่เอ๊ย! นี่มันเมืองฮาร์เบอร์ ไม่ใช่เมืองบ้านนอกของแกนะ แกคิดว่าแกขู่ฉันได้งั้นเหรอ? แกคิดว่าไอ้ขยะอย่างแกมีค่าพอที่จะออกไปเที่ยวกับแอนนาได้งั้นสิ?

เซนหัวเราะในขณะที่เห็นว่าแจสเปอร์ทำอะไรอยู่

เซย์เดนหัวเราะเสียงดังออกมาเช่นกัน “ไอ้โง่นี่ต้องกลัวมากแน่! ไอ้โง่จากเมืองบ้านนอกคนหนึ่งกำลังโทรหาใครบางคนในเมืองฮาร์เบอร์ให้มาสู้กับนายน้อยเซนงั้นเหรอ?

เซย์เดนพอใจมากในจุดนี้ ตอนนี้ที่เซนยังอยู่ เขายังสามารถเย้ยแจสเปอร์ได้เป็นอย่างดี มันคงดีที่สุดถ้าแจสเปอร์ไม่สามารถแบกหน้ากลับที่แผ่นดินใหญ่ได้อีกต่อไป!

เฮนรี่รู้สึกเสียวสันหลังเมื่อเห็นว่าแจสเปอร์กำลังกดเบอร์ กังวลว่าแจสเปอร์จะโทรหาพ่อหรือน้องสาวของเขา

เขาต้องมีปัญหาแน่ไม่ว่าแจสเปอร์จะโทรหาใครก็ตาม

“ทำไมนายไม่นั่งลงและกินอะไรสักหน่อยล่ะ?”

เฮนรี่คิดว่านี่เป็นเวลาที่เขาต้องเข้าร่วมและปรับความเข้าใจให้จบเสียตอนนี้

อย่างไรก็ตาม เฮนรี่กำลังดูถูกแจสเปอร์อย่างมากเมื่อกล่าวแบบนั้น

ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับปู่และพ่อของเขาที่หลงใหลในตัวแจสเปอร์เมื่อความสามารถของเขาไม่เป็นที่ประทับใจอีกแล้ว เขากำลังโทรขอความช่วยเหลือเพียงเพราะพวกเขาว่าเพียงไม่กี่คำงั้นเหรอ?

คุณปู่และพ่อส่งคนแบบนั้นมาช่วยเหลือเขางั้นเหรอ?

เฮนรี่ส่ายหัว

แจสเปอร์ไม่สนใจเขาเลย

สายถูกต่อติด

สายนั้นไม่ใช่แอนนาหรือแซคคารี แต่ไปที่เมืองของเขา

“แจสเหรอ?”

เสียงของจอห์นงงเล็กน้อยดังออกมาปลายสาย

แจสเปอร์ได้บอกเขาว่าเขากำลังจะไปเมืองฮาร์เบอร์เดินทางทางธุรกิจไม่กี่วันนี้และเขายังไม่กลับในเร็ว ๆ นี้ ทำไมแจสโทรหาเข้าแล้วล่ะ?

“จอห์น เชื่อมบัญชีของฉันกับตลาดหุ้นของเมืองฮาร์เบอร์ ฉันจะกำกับนายขณะที่นายดำเนินการจากฝั่งนั่นนะ” แจสเปอร์กล่าวโดยไม่มีแม้แต่การแลกการทักทาย

“ตอนนี้เนี่ยนะ? นี่ต้องได้รับการอนุมัติก่อนนะ” จอห์นรู้สึกตกใจ

ในปีปัจจุบันนี้ การดำเนินการซื้อขายโดยตรงในตลาดหุ้นของเมืองฮาร์เบอร์โดยใช้บัญชีของแผ่นดินใหญ่นั้นยากกว่าในอนาคต ซึ่งต้องมีชุดขั้นตอนการอนุมัติซึ่งอยู่ภายใต้การตรวจสอบอย่างเคร่งครัด และจะใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงห้าวันในการดำเนินการ

แจสเปอร์เหล่ตามองไปที่เซนและเซย์เดนที่กำลังยิ้มข้าง ๆ เขาก่อนพูดอย่างเยือกเย็นว่า “มันเป็นเรื่องเร่งด่วนน่ะ”

จอห์นรู้ว่ามีบางอย่างกำลังเกิดขึ้นจากเสียงของเขา เขาลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะกันฟันและพูดว่า “ได้เลย ฉันจะจัดการให้เลยตอนนี้ ฉันจะทำมันให้สำเร็จแม้ว่าหมายถึงความเสี่ยงต่อตำแหน่งของฉันก็ตาม!”