เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 132

“เฮ้ ไอ้เด็กน้อย อย่ามาอวดดีไปแค่เพราะแกสร้างผลงานเพียงเล็กน้อยได้ ที่นี่เมืองฮาร์เบอร์เว้ย ไม่ใช่ที่ห่างไกลและรกร้างอย่างเมืองของแก แกต้องชดใช้ค่าความอวดดีของแก”

เซนหรี่ตามองแจสเปอร์ หัวเราะเยาะและกล่าวอย่างเนิบ ๆ

“แกดูถูกลูกเศรษฐีงั้นเหรอ ห๊า? ฟังให้ดีนี่นะ ฉันมันลูกเศรษฐีโว๊ย! ตระกูลของฉันมีมูลค่าทรัพย์สินกว่าหลายหมื่นล้านดอลลาร์ฮาร์เบอร์ และเป็นบริษัทอันดับสี่ แล้วแกล่ะ? แกคิดว่าแกจะเที่ยวเตร็ดเตร่หลังจากที่เล่นกับตระกูลแฮงค์ได้งั้นเหรอ ห๊า?”

เซย์เดนที่ยืนอยู่ข้างเขารู้สึกเร้าใจ เขาแทบจะตะโกนออกมาดัง ๆ เพื่อให้เห็นว่าเขารู้สึกมีความสุข

มันเยี่ยมไปเลยที่จะเห็นแจสเปอร์อับอายขายหน้า!

“แกได้ยินไหม แจสเปอร์? ที่นี่เมืองฮาร์เบอร์โว้ย! นายน้อยเซนทำลายแกได้ด้วยแค่นิ้วเดียว!” เซย์เดนหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ

ถัดจากพวกเขา เฮนรี่เอาแขนไขว้อกขณะกำลังนั่งที่โต๊ะและกินผลไม้จากจานอยู่ เขานั่งไขว่ห้างและมองการวิวาทราวกับว่ามันไม่ได้จริงจังอย่างที่พวกเขาควรเป็น

ความโกรธบนใบ้หน้าของเซน ทำให้แจสเปอร์หัวเราะคิกคักเบา ๆ และพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ฉันเดาว่าแกวางแผนที่จะเข้าขางเซย์เดนใช่ไหม?”

เซนเยาะเย้ยและพูดว่า “ถ้าใช่แล้วทำไม แกฟังไว้ให้ดีนะ ความสำเร็จอันเล็กน้อยของแกก็เป็นได้แค่ขยะสำหรับฉัน หยุดทำเป็นพอใจมาก ต่อหน้าคนที่มีอำนาจจริง ๆ แก...”

ในจุดนี้ เซนเอียงหน้าไปข้างหูของแจสเปอร์และยิ้มอย่างน่ากลัวออกมาขณะที่พูดคำต่อคำว่า “...มัน...ไร้ค่า...”

“ได้เลย! ตอนนี้ฉันจะแสดงให้พวกแกเห็นจริง ๆ ว่าฉันเป็นใคร”

แจสเปอร์พยักหน้าและดึงโทรศัพท์ออกมา

“โอ้ อะไร? แกกำลังโทรหาใครอยู่เหรอ? โอ้ ฉันกลัวเหลือเกิน! ไอ้โง่เอ๊ย! นี่มันเมืองฮาร์เบอร์ ไม่ใช่เมืองบ้านนอกของแกนะ แกคิดว่าแกขู่ฉันได้งั้นเหรอ? แกคิดว่าไอ้ขยะอย่างแกมีค่าพอที่จะออกไปเที่ยวกับแอนนาได้งั้นสิ?

เซนหัวเราะในขณะที่เห็นว่าแจสเปอร์ทำอะไรอยู่

เซย์เดนหัวเราะเสียงดังออกมาเช่นกัน “ไอ้โง่นี่ต้องกลัวมากแน่! ไอ้โง่จากเมืองบ้านนอกคนหนึ่งกำลังโทรหาใครบางคนในเมืองฮาร์เบอร์ให้มาสู้กับนายน้อยเซนงั้นเหรอ?

เซย์เดนพอใจมากในจุดนี้ ตอนนี้ที่เซนยังอยู่ เขายังสามารถเย้ยแจสเปอร์ได้เป็นอย่างดี มันคงดีที่สุดถ้าแจสเปอร์ไม่สามารถแบกหน้ากลับที่แผ่นดินใหญ่ได้อีกต่อไป!

เฮนรี่รู้สึกเสียวสันหลังเมื่อเห็นว่าแจสเปอร์กำลังกดเบอร์ กังวลว่าแจสเปอร์จะโทรหาพ่อหรือน้องสาวของเขา