ความเห็นของแจสเปอร์ทำให้เซนฟื้นคืนสติราวกับว่าเขาเพิ่งหยุดหายใจไป เขาสูดลมหายใจอันเยือกเย็นเข้าสู่ปลอดอย่างจริงจัง
เขาจ้องไปที่แจสเปอร์ แววตาของเซนเป็นประกายด้วยความหวาดกลัวและประหลาดใจ
เขากัดฟันและบ่นพึมพำว่า “เป็นไปไม่ได้... แกมันก็แค่ไอ้งั่ง แก...แกมีสิทธิ์อะไร?!”
ไม่เป็นไรที่เซนจะไม่เข้าใจว่าทำไมแจสเปอร์ถึงทำแบบนั้นได้ แต่เฮนรี่เองก็คิดไม่ถึง
‘ชายคนนี้ ทำไมเขาถึงเป็นคนอารมณ์ร้อนได้ขนาดนี้?’
‘เขาต้องการซื้อบริษัทติดอันดับของคนอื่นเพียงเพราะไม่ลงรอยกันงั้นเหรอ?’
‘แล้วเขาแม่งทำสำเร็จด้วย?’
เฮนรี่กลืนน้ำลายเต็มปากและมองไปที่แจสเปอร์ด้วยสายตาที่ผสมปนเปด้วยความรู้สึกตะลึงและ...หวาดกลัว
“เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย? แกไปสร้างปัญหาอะไรไว้?!”
เสียงโวยวายของบ๊อบดังมากจากปลายสายอีกครั้ง
แจสเปอร์หัวเราะเบา ๆ และดึงโทรศัพท์จากมือก่อนที่เซนจะได้พูดและคุยตัดบทกับบ๊อบที่กำลังโวยวายทันที
“มาที่ห้องส่วนตัวชั้นบนสุดของมิธติคอล ดราก้อน คิทเช่น เพื่อรับทั้งบริษัทและลูกชายของคุณคืนไป!”
แจสเปอร์วางสายและโยนโทรศัพท์ใส่มือของเซนหลังจากพูดจบ เขาหมุนตัวและนั่งข้างโต๊ะอาหาร
เมื่อเห็นว่าแจสเปอร์มานั่งแล้ว ปฏิกิริยาแรกของเฮนรี่คือยืนขึ้นด้วยการกระโดด
ในวินาทีถัดมา เฮนรี่รู้สึกเขินเล็กน้อยและแสดงท่าทีไม่แจ่มใส
เพียงแค่เมื่อกำลังคิดที่จะพูดบางอย่างเพื่อกู้หน้า เฮนรี่ได้ยินแจสเปอร์กำลังพูดว่า “นายจะไม่เสิร์ฟอาหารหน่อยเหรอ? ฉันหิวแล้วตอนนี้”
‘เสิร์ฟอาหารงั้นเหรอ?! เสิร์ฟกับผีน่ะสิ ฉันทนมามากพอที่เห็นนายสร้างภาพ แกอิ่มไหมหลังจากที่สร้างภาพขนาดนั้น? แล้วแกยังจะให้ฉันเสิร์ฟอาหารให้อีกเหรอ?’
‘นอกจากนี้ ยังจะมีใครอีกในตอนนี้ที่จะมีอารมณ์เพลิดเพลินไปกับการรับประทานอาหารได้อีก?’
“ฉันจะออกไปแจ้งพนักงานให้นะ”
เฮนรี่ ที่กำลังสาปแช่งในใจอย่างเมามัน กล่าวคำพูดเหล่านั้นหลังจากเปลี่ยนความคิดเรียบร้อยแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ ไปให้สุด
ต่อหน่อยคร๊าฟ...
รออัพอยู่นะคะ เดือนเศษแล้ว จะมีต่อไหมคะ...