เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 134

ความเห็นของแจสเปอร์ทำให้เซนฟื้นคืนสติราวกับว่าเขาเพิ่งหยุดหายใจไป เขาสูดลมหายใจอันเยือกเย็นเข้าสู่ปลอดอย่างจริงจัง

เขาจ้องไปที่แจสเปอร์ แววตาของเซนเป็นประกายด้วยความหวาดกลัวและประหลาดใจ

เขากัดฟันและบ่นพึมพำว่า “เป็นไปไม่ได้... แกมันก็แค่ไอ้งั่ง แก...แกมีสิทธิ์อะไร?!”

ไม่เป็นไรที่เซนจะไม่เข้าใจว่าทำไมแจสเปอร์ถึงทำแบบนั้นได้ แต่เฮนรี่เองก็คิดไม่ถึง

‘ชายคนนี้ ทำไมเขาถึงเป็นคนอารมณ์ร้อนได้ขนาดนี้?’

‘เขาต้องการซื้อบริษัทติดอันดับของคนอื่นเพียงเพราะไม่ลงรอยกันงั้นเหรอ?’

‘แล้วเขาแม่งทำสำเร็จด้วย?’

เฮนรี่กลืนน้ำลายเต็มปากและมองไปที่แจสเปอร์ด้วยสายตาที่ผสมปนเปด้วยความรู้สึกตะลึงและ...หวาดกลัว

“เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย? แกไปสร้างปัญหาอะไรไว้?!”

เสียงโวยวายของบ๊อบดังมากจากปลายสายอีกครั้ง

แจสเปอร์หัวเราะเบา ๆ และดึงโทรศัพท์จากมือก่อนที่เซนจะได้พูดและคุยตัดบทกับบ๊อบที่กำลังโวยวายทันที

“มาที่ห้องส่วนตัวชั้นบนสุดของมิธติคอล ดราก้อน คิทเช่น เพื่อรับทั้งบริษัทและลูกชายของคุณคืนไป!”

แจสเปอร์วางสายและโยนโทรศัพท์ใส่มือของเซนหลังจากพูดจบ เขาหมุนตัวและนั่งข้างโต๊ะอาหาร

เมื่อเห็นว่าแจสเปอร์มานั่งแล้ว ปฏิกิริยาแรกของเฮนรี่คือยืนขึ้นด้วยการกระโดด

ในวินาทีถัดมา เฮนรี่รู้สึกเขินเล็กน้อยและแสดงท่าทีไม่แจ่มใส

เพียงแค่เมื่อกำลังคิดที่จะพูดบางอย่างเพื่อกู้หน้า เฮนรี่ได้ยินแจสเปอร์กำลังพูดว่า “นายจะไม่เสิร์ฟอาหารหน่อยเหรอ? ฉันหิวแล้วตอนนี้”

‘เสิร์ฟอาหารงั้นเหรอ?! เสิร์ฟกับผีน่ะสิ ฉันทนมามากพอที่เห็นนายสร้างภาพ แกอิ่มไหมหลังจากที่สร้างภาพขนาดนั้น? แล้วแกยังจะให้ฉันเสิร์ฟอาหารให้อีกเหรอ?’

‘นอกจากนี้ ยังจะมีใครอีกในตอนนี้ที่จะมีอารมณ์เพลิดเพลินไปกับการรับประทานอาหารได้อีก?’

“ฉันจะออกไปแจ้งพนักงานให้นะ”

เฮนรี่ ที่กำลังสาปแช่งในใจอย่างเมามัน กล่าวคำพูดเหล่านั้นหลังจากเปลี่ยนความคิดเรียบร้อยแล้ว

ในมุมหนึ่ง เซย์เดนรู้สึกได้ถึงความโศกเศร้าที่อยู่ในตัวเขาขณะมองไปที่ตัวของเฮนรี่ ชายคนนั้นวิ่งออกไปสั่งอาหารอย่างมีความสุขกับบริกรเพื่อที่จะเสิร์ฟอาหาร เซย์เดนนิ่งไปชั่วขณะ หลังจากนั้นจึงมองไปที่เซนที่กำลังยืนอยู่ที่จุดเดิม ไร้ความรู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า

ในจังหวัดนี้ เขาเป็นเหมือนสุนัข รับใช้เฮนรี่ โดยที่เขากลัวว่าเฮนรี่จะไม่พอใจ หลังจากมาถึงเมืองฮาร์เบอร์ เขายังคงทำตัวเหมือนสุนัข พยายามที่จะทำดีกับเซน กลัวว่าเซนจะไล่เขาไป

‘แต่ แจสเปอร์ล่ะ?’

ขณะที่เขามองดูท่าทีที่ดูมีความสุขของเฮนรี่ มันเหมือนกับตัวเขาเองเลยเมื่อตอนที่รับใช้เฮนรี่ก่อนหน้านี้

กลับมาที่จังหวัด เขาได้ใช้ทั้งแอนนาและแซคคารีเพื่อกดดันเฮนรี่ หลังจากที่มาถึงเมืองฮาร์เบอร์ เขาทำให้เซนแทบจะเสียบริษัทของเขาไปในทันที

เซย์เดนกำหมัดแน่นละก้มหัวลง ไม่กล้าที่จะมองหน้าของแจสเปอร์

ทันใดนั้น บริกรได้นำเสนอทุกเมนู แจสเปอร์ใช่เวลาอันแสนหวานชิมทีละอย่างและทุกจาน เฮนรี่รู้สึกหิวด้วยเช่นกันและหยิบช้อนส้อมเพื่อเริ่มรับประทานอาหาร

เซนและเซย์เดนไม่กล้าเดินเข้ามาหรือแม้แต่ขยับตัวสักนิ้วเดียว พวกเขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกับต่อไม้ มองเขามาที่ชายสองคนที่กำลังรับประทานอาหาร

แจสเปอร์วางช้อนส้อมลงทันที ดื่มน้ำเต็มปาก และพูดกับเฮนรี่ที่กำลังเคี้ยวเนื้อหมูอยู่

“หืม?”

เฮนรี่กำลังเคี้ยวเนื้อหมูและมองไปที่แจสเปอร์อย่างเหม่อลอย จิตใจของเขาไม่ประมวลผลเลยว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้

“นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอะนะ เมื่อหาเงินได้ พวกเขาส่วนใหญ่จะเผยด้านแย่ ๆ ออกมา”

“ประโยคนี้ ฟังดูคุ้น ๆ ไหม?” เฮนรี่กล่าวอย่างงุนงง

“นั่นมันคำพูดของบ๊อบ แลนแคสเตอร์!”

แจสเปอร์ยิ้มแสยะที่มุมปาก

“บ๊อบวางใจในธุรกิจครอบครัวของเขา บริษัทเมแกน ซึ่งเป็นธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับพัดลมเพดานเพื่อการเป็นเศรษฐี อย่างไรก็ตาม เมื่อเข้าสู่ตลาดกองทุน พวกเขาสันทัดในเรื่องการซื้อขายบริษัทต่าง ๆ อย่างลับ ๆ และแบล็คเมลล์พวกเขาเพื่อเงินก้อนโต”

“เพราะฉะนั้น สำหรับบทเรียนแรกของวันนี้ มีอยู่สองสิ่ง หนึ่งคือเพื่อแก้ปัญหาจากต้นเหตุของมัน และสองคือใช้วิธีการชั่วร้ายต่อต้านพวกเขาและสอนบทเรียนให้พวกเขาไป!”

เฮนรี่รู้สึกเสียวซ่านไปที่สันหลังเมื่อได้ยินความเห็นของแจสเปอร์

เขาอดมาได้ที่ต้องมองแจสเปอร์และหลังจากนั้นมองที่เซนที่อยู่ข้างหลังเขา เขามีความรู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่แรก ๆ แล้ว มันก็แค่แผนเพื่อล่า แจสเปอร์เป็นผู้ล่า และเหยื่อของเขาไม่ใช่เซนแต่เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเซน... บ๊อบ แลนแคสเตอร์

เมื่อคิดแบบนั้นแล้วทำให้เฮนรี่รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกาย

ความน่าสะพรึงกลัวของคนคนนี้คือเขาสามารถมองล่วงหน้าถึงสิบขั้นในแผนของเขาเลยเหรอ?