เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 163

คำพูดของเขาดึงดูดความสนใจของคนจำนวนมาก

ส่วนใหญ่อยู่ที่นี่แค่เพื่อดูฉากก่อนที่พวกเขาจะเข้าร่วมเพื่อความสนุก

อนิจจา แจสเปอร์ไม่ใช่ชิ้นพายที่แสนอร่อย มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำให้ทุกคนชอบเขาไปเสียหมด

สมมติว่าพิจารณาเขาจากสี่ตระกูลสูงสุดเพียงอย่างเดียว คนจำนวนคงรู้สึกเกลียดชังเขาอย่างมาก เนื่องด้วยที่เขาเป็นคนนอกที่ปรากฏตัวกะทันหันในธุรกิจครอบครัวของพวกเขา

ทุกคนยังคงรักษาความสามัคคีเพียงแค่เปลือกนอก

ตัวอย่างเช่น มิทช์ แลงดอน ที่เกือบจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขาไปตลอดชีวิต

ในตอนนี้เป็นเซนที่พูดออกมา คนจำนวนมากำลังรอให้แจสเปอร์ทำตัวเองขายหน้า การจับจ้องจำนวนมากมุ่งไปทางเขาด้วยน้ำคำดูถูก

คิ้วของเฮนรี่โก่งขึ้น เขาคิดว่าแจสเปอร์เป็นที่ปรึกษาที่น่านับถือคนหนึ่งที่ช่วยแนะนำเขาในเส้นทางของการกลายเป็นคนใหญ่คนโตขึ้นและดีกว่าเดิม นอกจากนี้ตระกูลลอว์ได้เชิญแจสเปอร์เข้ามานั่งที่โต๊ะ ดังนั้นเขาเป็นตัวแทนของตระกูลลอว์ด้วยเหมือนกัน

นั่นหมายถึงว่าเขากำลังมอบความอัปยศให้ตระกูลลอว์ด้วยเช่นกันโดยการทำให้แจสเปอร์ เลนขายหน้า

เฮนรี่จะอดทนเรื่องนี้ได้อย่างไร?

ทันทีที่เฮนรี่กำลังจะพูดบางอย่าง เสียงของแจสเปอร์ดังออกไป

“นายเข้าใจผิดไปหรือเปล่า การอยู่ระดับเดียวกับนาย สำหรับฉันแล้ว ก็เหมือนกันดูถูกตัวเองอย่างหนึ่งนะ”

คนจำนวนมากอดกลั้นที่จะหัวเราะไม่ไหวกับคำพูดของแจสเปอร์

เซนควันออกหูด้วยความโกรธ เข้าเพ่งไปที่แจสเปอร์หลังจากที่ถูกเขาทำให้ขายหน้าและแสยะ “ทำไมแกดูลุกลี้ลุกลนนะ? เมืองฮาร์เบอร์ไม่ใช่เมืองที่แกเคยอยู่นะเว้ย แกจะทำเป็นหยิ่งตอนที่แกอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ แกอาจจะตายโดยไม่รู้ตัวในภายหลังนะ”

“ไม่เหนื่อยบ้างหรอที่เอาแต่พูดแบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า? แจสเปอร์ถามอย่างหมดความอดทน

“แม้ว่าต้องการข่มขู่ฉัน สรรหาวิธีต่าง ๆ นา ๆ แต่บอกทีเถอะอยากจะจบชีวิตของตัวเองแบบไหนดีล่ะ?”

เฮนรี่รู้สึกตลกขณะที่ฟังการทะเลาะกันของพวกเขา แจสเปอร์มีทั้งความฉลาดและเฉียบคมทางคำพูด ดูความไร้ประโยชน์และโทสะในแววตาของเซน มันชัดเจนกับทุกคนว่าท่าทีของแจสเปอร์มีอำนาจมากแค่ไหน

เซนรู้สึกรำคาญมากที่ไม่สามารถทำให้แจสเปอร์ขายหน้าได้ แต่กลับทำให้ตัวเองขายหน้าแทน ซึ่งเขาเริ่มกัดฟันตัวเอง ในขณะที่เขากำลังจะพูดบางอย่าง เสียงของมิทช์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ดังขึ้น

เขาชายตามองไปที่แจสเปอร์อย่างแตกต่างออกไป “เซน หยุดพูดได้แล้ว จะมีประโยชน์อะไรกับการทะเลาะกับคนอย่างมัน?” เขาถามอย่างเฉยเมย

“มันก็แค่หมาที่บ้าน มันจะไม่เข้าใจถ้านายดุมัน แค่ตีมันก็พอ เมื่อมันเจ็บ มันจะรู้ที่ของมัน หมายังไงก็คือหมา มันเป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะก้าวข้ามเจ้าของของมัน”

“แกกลัวเหรอที่แกไม่ได้มีโอกาสสอนบทเรียนให้กับหมา?”

ท่าทีเบิกบานใจเกิดขึ้นบนหน้าของเซนหลังจากที่เขาฟังคำพูดของมิทช์ เขาหัวเราะ “นายพูดถูกจริง ๆ มิทช์ เล่นกับหมา หมาเลียปากใช่ไหม? เมื่อเวลามาถึง ฉันจะสอนบทเรียนมันเอง มันจะเข้าใจเมื่อมันเจ็บหลังจากที่ถูกตี” เขากล่าว

ในตอนนั้นเอง เจ้าของงานเดินขึ้นเวที ทุกคนตกอยู่ในความสงบในทันที

แม้ว่าเจ้าของงานเป็นคนสำคัญภายในอุตสาหกรรมความบันเทิง เขาไม่กล้าที่จะแสดงความฉลาดของเขาออกมาต่อหน้าเหล่าตระกูลเศรษฐีทั้งหมดของเมืองฮาร์เบอร์

หลังจากการกล่าวเปิดงานอย่างสั้น ๆ เจ้าของงานย้ำถึงธีมการกุศลที่เป็นพื้นฐานของงานประมูล หลังจากโบกมือทักทายเหล่าตระกูลเศรษฐีแล้ว การประมูลจึงเริ่มขึ้นในทันที

เนื่องด้วยของที่ถูกนำมาประมูลนั้นล้วนเป็นของส่วนตัวของเหล่าเศรษฐีและผู้มีอำนาจ พวกเขาไม่ได้แย่ไปทั้งหมด ดังนั้นพวกเขาหลายคนเริ่มที่จะเสนอราคาหลังจากของชิ้นแรกถูกนำเสนอ

แต่ถึงอย่างไร บรรยากาศนั้นดูสามัคคีกันเป็นอย่างมาก ทุกคนอยู่ที่เพื่อช่วยสนันสนุนบางโอกาส พวกเขาแค่แสดงในส่วนของพวกเขา ไม่มีใครเป็นเหตุให้เกิดเรื่องโกลาหลระหว่างโอกาสเช่นนี้

แม้แต่เหล่าหัวหน้าจากแวดวงทางสังคมของแซคคารี ลอว์ก็เสนอราคาเล็กน้อยเพื่อซื้อของบางชิ้น

“ทุกท่านครับ ของที่นำมาประมูลที่จะปรากฏเป็นชิ้นถัดไปนั้นพิเศษมาก ๆ ครับ มันถูกส่งต่อเป็นพิเศษมาถึงพวกเราโดยผู้ใจบุญที่มีชื่อเสียงคนล่าสุด มิส แชนนอน ไวท์ เธอได้รับการขอร้องเป็นพิเศษสำหรับพวกเราเพื่อแสดงของสะสมในงานประมูลนี้ครับ”