เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 170

แซคคารีส่ายหน้าและหัวเราะเสียงดัง

เขาขบขันเป็นที่สุด เขาจะไม่พลาดโอกาสที่จะเยาะเย้ยเคนเนดี้ แลงดอนนี้ไป

อย่างที่คาดไว้ เคนเนดี้มีท่าทีที่โกรธมาก

เหล่าผู้นำคนอื่น ๆ หัวเราะอย่างมีความสุขหลังจากที่จ้องตากันไปมา

สถานการณ์ของทั้งคู่เกิดขึ้นระหว่างการประมูลและพัวพันกับการประลองความร่ำรวย

แต่ถึงอย่างไร คนที่มีอำนาจเหนือกว่าระหว่างมิทช์และแจสเปอร์คงเห็นกันได้อย่างง่าย ๆ

“มิสเตอร์มิทช์ แลงดอน ได้ให้ราคาที่ 100 ล้านฮาร์เบอร์ดอลลาร์สำหรับถ้วยลายครามสีฟ้าและขาวใบนี้ นับหนึ่ง”

“นับสอง”

“นับสาม ปิดการประมูล! ยิน...ยินดีกับมิสเตอร์มิทช์ แลงดอนด้วยครับ” เจ้าภาพประกาศออกมาและไม่กล้าที่จะมองไปที่มิทช์ซึ่งมีสีหน้าที่สลักไปด้วยความดุร้าย เขาเริ่มการประมูลของชิ้นถัดไปหลังจากที่จบขั้นตอนประมูลของชิ้นก่อนหน้าอย่างเร่งรีบ

ของที่ถูกนำมาประมูลได้ลดลงทีละนิดทีละหน่อย แจสเปอร์ไม่ได้เข้าร่วมประมูลของชิ้นไหนเลยหลังจากนั้น

ด้วยท่าทีที่เหมือนจะฆ่าสลักบนใบหน้าของเขา มิทช์ยังคงโกรธหนัก แต่ถึงอย่างไร เซน แลนแคสเตอร์ ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ มิทช์ เริ่มรู้สึกกังวล

เขารู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

เขาไม่ได้เข้าร่วมการประมูลเลยจนกระทั่งถึงตอนนี้

เมื่อมองเหตุการณ์ของมิทช์ก่อนหน้านี้ เขารู้ว่าแจสเปอร์คงไม่ปล่อยเขาไปแน่เมื่อเขาเริ่มประมูล

อย่างไรก็ตาม เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่บีบคั้น ถ้าเขายอมแพ้กับการประมูล คนอื่น ๆ คงจะเยาะเย้ยเขาว่าทำตัวขี้เหนียว พวกเขาส่วนมากคงคิดว่าเขากลัวแจสเปอร์

เขาจะถูกคนคนนี้ทำให้ขายหน้าไม่ได้

อีกทั้ง เขารู้ด้วยว่าเขาไม่สามารถทำให้พ่อของเขา บ๊อบ แลนแคสเตอร์ ขายหน้าได้

ขณะที่การประมูลค่อย ๆ เดินหน้าไปสู่จุดสิ้นสุด ภาพวาดแนวนอนของนักวาดที่มีชื่อเสียงภาพหนึ่งจากเมืองฮาร์เบอร์ถูกนำจัดแสดงต่อหน้าของผู้ชม เซนกัดฟันและตัดสินใจที่เริ่มประมูล

“1.1 ล้านฮาร์เบอร์ดอลลาร์”

เซนเพิ่งจะเสนอราคาประมูล เขาเหลือบตามองไปที่แจสเปอร์ตามสัญชาตญาณ เขาได้ตัดสินใจการจำกัดไว้แล้วที่สิบล้านฮาร์เบอร์ดอลลาร์ ถ้าแจสเปอร์เสนอราคาประมูลสูงกว่านั้น เขาคงปล่อยกลับไปที่แจสเปอร์โดยยอมแพ้ไป

วิธีนั้น เขาจะสามารถป้องกันการเสียสมบัติของตัวเองไปได้

คิดแบบนี้แล้ว เซนยิ้มด้วยมุมปาก

มีหลายวิธีที่จะหลอกคนอื่นได้ในการประมูล

ไอ้บ้านนอกคนหนึ่งจากเมืองห่างไกลผู้คนแบบนั้นจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับการประมูล?

“สิบล้านฮาร์เบอร์ดอลลาร์”

เป็นไปตามคาด แจสเปอร์ไม่ได้ทำให้ผู้ชมที่ตั้งหน้าตั้งตาดูการปะลองระหว่างเขาทั้งสองผิดหวัง เขาเพิ่มราคาในทันทีเกือบสิบเท่าต่อหน้าสายตาของทุกคนที่เฝ้าดูอยู่

เซนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ยิ้มมุมปาก ราคาที่แจสเปอร์เสนอได้ถึงจุดเสนอราคาสูงที่สุดที่เขาตั้งไว้ เขาเอาชนะความรู้สึกอึดอัดสุดขีดได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นแค่ยกแรกของการประมูล ถ้าเขายอมแพ้ตอนนี้ มันคงน่าขายหน้าสำหรับเขาเป็นอย่างมาก

เซนกัดฟัน และหรี่ตา “15 ล้านฮาร์เบอร์ดอลลาร์” เขาประกาศ

เขาต้องใจจะเอาคืนแจสเปอร์ เขาคงยอมแพ้การประมูลในภายหลังไม่ว่าแจสเปอร์จะเรียกราคาเท่าไหร่ก็ตาม

แค่ขณะที่เซนรู้สึกอิ่มเอมกับตัวเขาเอง เขารู้ตัวว่าทั้งห้องโถงการประมูลนั้นเงียบสงัด

“มิสเตอร์เซน แลนแคสเตอร์เสนอรคาประมูลที่ 15 ล้านดอลลาร์ มีราคาสูงกว่านี้ไหมครับ?” เจ้าภาพถามอย่างสงสัย

ไม่มีใครตอบกลับไปที่เขา

“สิบห้าล้านดอลลาร์ฮาร์เบอร์ ครั้งที่สอง”

มือของเซนกำลังสั่น เขาเพ่งสายตาไปที่แจสเปอร์ขณะที่หัวใจของเขาเต้นด้วยความกระวนกระวาย

‘เอาสิวะ! แม่งเอ้ย ประมูลต่อตอนนี้สิวะ!’

เซนอยากพุ่งเข้าไปหาเขา บังคับเขาให้ยกมือขึ้น และทำให้ประมูลต่อ

เขาไม่ใช่คนเดียวที่กำลังมองไปที่แจสเปอร์ ทุกคนได้ให้ความสนใจไปที่แจสเปอร์และรอให้เขาโต้กลับ

อย่างไรก็ตาม แจสเปอร์...ไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหว เขาไม่มีแม้กระทั่งความตั้งใจที่จะประมูลตาม

“ทำไมแกถึงไม่ประมูลต่อวะ!?” เซนตะโกนใส่แจสเปอร์ตามสัญชาตญาณ

เขาไม่ประมูลต่อได้อย่างไร?

เขากำลังรอให้แจสเปอร์ประมูลราคาต่อจากเขาเพื่อที่จะโต้เขากลับ! ทำไมเขาถึงไม่ประมูลต่อล่ะวะ?!

เซนกำลังจะเสียโอกาสครั้งนี้ไป

แจสเปอร์ชายตามองไปที่เซนเหมือนว่าเขากำลังมองคนโง่ “ 15 ล้านฮาร์เบอร์ดอลลาร์กับของแบบนี้เนี่ยนะ? มีแค่ไอ้โง่เท่านั้นที่จะซื้อมัน…”

เซนเลือดขึ้นหน้าด้วยสีแดง เขาดูเหมือนกับกำลังขาดอากาศหายใจ เฮนรี่ที่มองไปที่ท่าทีของเซน หยุดไม่ได้จนระเบิดหัวเราะออกมา