เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 199

เมื่อเจคใกล้จะได้โอกาสในการทำให้แจสเปอร์ขายหน้า คำพูดสี่คำที่ดูไม่ค่อยแยแสกับสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อสักครู่ก็ลอยเข้าหูของเขา

“ได้สิ เอาด้วย”

คำสี่คำของแจสเปอร์ทำให้เจคมีล้านคำอยู่ในหัว แต่เขาไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียว

"นายพูดอะไร?" เจคหรี่ตาและมองแจสเปอร์

“ได้ ผมจะเดิมพัน ถ้าผมชนะ นายจะต้องคุกเข่าและกลายเป็นเด็กฝึกงานของผม แน่นอนว่านายต้องเป็นคนที่คุกเข่าและคร่ำครวญ ส่วนเรื่องจะรับนายเป็นเด็กฝึกงานหรือเปล่าน่ะ มันก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์อีกที

“แล้วถ้าผลมันออกมาตรงกันข้าม ผมก็” แจสเปอร์พูดอย่างเต็มปากเต็มคำ

เจคหัวเราะตัดบทอย่างโกรธจัดและพูดว่า “ก็ได้ นายพูดเองนะ ฉันก็จะเดิมพันนี้ด้วย!

“ไอ้บ้านนอก จำไว้นะ ความผิดพลาดที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของนายคือการขโมยการกอบกู้ตลาดครั้งนี้ เพราะนายพยายามทำให้ผู้คนประทับใจด้วยการทำอะไรที่เกินปัญญาของนายไป นับจากนี้ ชื่อเสียงของนายจะต้องป่นปี้แน่!”

เจคยิ้มอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ความจริงก็คือ หุ้นฮาร์เบอร์จะเป็นจุดเดียวที่เมืองหลวงระหว่างประเทศทั้งหมดจะมารวมกัน ในทางกลับกัน คนบ้านนอกอย่างนายจะเป็นเพียงกบในกะลาใบโง่และโลกแคบ นายไม่รู้หรอกว่าโลกภายนอกนั้นใหญ่แค่ไหน!”

“ผมไม่รู้หรอกว่าโลกภายนอกกว้างใหญ่แค่ไหน รู้แต่ทุกวันนี้ผมเห็นคนงี่เง่าเต็มไปหมด” แจสเปอร์พูดอย่างเฉยเมย

เจคพูดอย่างฉุนเฉียวและไร้ความปราณีว่า “อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย ฉันเคยเห็นคนที่เหมือนนายมาเยอะแล้ว พวกเขาไม่ได้มีพรสวรรค์ ก็แค่รู้วิธีหลอกคนด้วยปาก แต่จริง ๆ แล้ว พวกนั้นก็แค่โกหก

“ฉันรู้มากกว่าที่นายคิดว่านายรู้ ฉันสามารถสร้างชื่อให้ตัวเองได้ในสถานที่อย่างวอลล์สตรีท แล้วนายคิดว่านายเป็นใคร?” เจคพูดอย่างรังเกียจ

"ไม่เลวนะ นายก็พอมีการศึกษาอยู่บ้าง ดังนั้น นายคงจะรักษาคำพูดนะ จำสิ่งที่นายเพิ่งพูดไว้ และระลึกถึงมันเมื่อนายต้องทำในตอนหลัง มันจะทำให้นายตาสว่างขึ้นมาบ้าง”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น แจสเปอร์ก็ไม่อยากสนใจคนแบบนี้อีกต่อไป เขาเข้าประตูไปขณะคุยกับแซคคารี

จากนั้นกลุ่มก็เข้าไปในบ้านด้วยกัน ไม่มีใครสนใจเจคเลย

"คุณคัลเลน เราจะเข้าไปข้างในไหมครับ?”

เจ้าหน้าที่จากรัฐบาลที่ติดตามเขา ถามเขาด้วยรอยยิ้มที่ดูฝืนอย่างชัดเจน

เจคกัดฟันในขณะที่รู้สึกทรมานใจ เขายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไปสิวะ! ฉันอยากจะเห็นว่ามันจะล้มเหลวยังไง และมันจะตกม้าตายยังไง!

“เมื่อมันล้มลง ฉันอยากเห็นมันคุกเข่าต่อหน้าฉัน และร้องไห้ไม่ออก!

“ไอ้พวกที่ให้ท้ายมันในตอนนี้จะต้องรู้ซึ้งถึงการไม่รู้จักคิดหน้าคิดหลังก่อน พวกมันจะรู้ว่ามีเพียงฉันเท่านั้นที่สามารถช่วยชีวิตพวกมันได้!”

…

ยังคงอยู่ในวิลล่าอันเงียบสงบ

บ๊อบยืนอยู่ที่มุมหนึ่งด้วยท่าทางอับอายและโกรธจัด ใบหน้าของเคนเนดี้ดูเคร่งขรึมและเขาก็ดูไม่ค่อยดี

อีกด้านหนึ่งคือโรเจอร์ เขาใช้ปลายนิ้วแตะพื้นผิวโต๊ะเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “แลงแคสเตอร์ ฉันคิดว่านายโง่มาก มองยังไมันก็เป็นกับดักชัด ๆ แต่นายกลับมองไม่เห็น แล้วนายยังตกหลุมพรางมันอีก”

สีหน้าของบ๊อบดูแย่ลงไปอีก

แม้ว่าจะรู้สึกโกรธมาก แต่เขาก็ไม่พยายามแก้ต่างให้ตัวเอง

เขารู้ว่าสิ่งที่ทุกคนต้องการในตอนนี้คือผลลัพธ์ ไม่ใช่คำอธิบาย

ผลที่ได้คือ เขาจะเป็นคนที่ไม่ทำหุ้นฮาร์เบอร์พังตามแผนในตอนเริ่มต้น แต่เขากลับตกหลุมพรางของอีกฝ่าย และทำให้พวกเขาต้องสูญเสียเงินทุนไปสองสามร้อยล้าน

ในตอนนี้ ยิ่งอธิบายมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทำผิดมากขึ้นเท่านั้น

เคนเนดี้เย้ยหยัน แม้ว่าเขาจะไม่พอใจกับการแสดงที่ไร้ประโยชน์ของบ๊อบ แต่เขาก็ยังพูดว่า “มันเกิดขึ้นไปแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายอีก”

“ผมเพิ่งได้ข่าวว่าตระกูลลอว์จะให้แจสเปอร์เป็นผู้นำในการกอบกู้ตลาด ตอนนี้เราแน่ใจได้ว่าแจสเปอร์คือคนที่อยู่เบื้องหลังสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้”

ในขณะนั้น ชายอเมริกันผิวขาวก็เดินมาด้านหน้าโรเจอร์ด้วยสีหน้าเย็นชา เขายื่นเอกสารบางอย่างให้กับเขา

“แจสเปอร์ เลน? ชายหนุ่มคนนั้น…” โรเจอร์ก้มศีรษะเพื่อดูข้อมูลในมือ ทันใดนั้น เขาก็หัวเราะเยาะและพูดว่า “น่าสนใจ! ฉันไม่เคยคาดหวังว่าชายหนุ่มคนนี้จะทำให้ทุกคนประหลาดใจมากขนาดนี้!”