เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 231
สรุปบท บทที่ 231: เกิดใหม่ ไปให้สุด
บทที่ 231 – ตอนที่ต้องอ่านของ เกิดใหม่ ไปให้สุด
ตอนนี้ของ เกิดใหม่ ไปให้สุด โดย ราตรีเยือกเย็น ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายสัจนิยมทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 231 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ลิเลียน่าฮึดฮัดและพูดว่า “โอ้ อย่าภูมิใจตัวเองมากไปหน่อยเลย แกคิดแกเป็นใคร?”
ขณะที่เธอกล่าวนั้น ลิเลียน่าเหลือบไปเห็นนิตยสารในมือของแจสเปอร์และเย้ยหยันดูถูก “ดูแกสิ อ่านการเงินรายสัปดาห์ของเทอร์ร่าเหมือนกับเราเลย มีแค่บุคคลในเมืองฮาร์เบอร์และผู้มีอิทธิพลในโลกธุรกิจที่ให้ความสำคัญกับมัน ที่พวกบ้านนอกอย่างแกทำได้ก็แค่ดู”
“ลิเลียน่า เธอต้องเช็คตาเธอบ้างนะ” ควีนนี่กล่าวพลางถอนหายใจ
ลิเลียน่าขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้และพูดอย่างเยือกเย็นว่า “เธอหมายความว่าไง?”
ควีนนี่ดึงตัวก็อปปี้ของนิตยสารการเงินรายสัปดาห์ของเทอร์ร่าที่อยู่ด้านหน้าที่นั่งของเธอและโยนให้กับลิเลียน่า “ดูผู้ชายที่อยู่บนปกนั่นให้ดีสิ”
ลิเลียน่ามองดูและสังเกตเห็นความคล้ายคลึงของชายบนหน้าปกกับชาวแผ่นดินใหญ่ที่อยู่ต่อหน้าเธอ
ไม่ ไม่ใช่แค่ ‘คล้ายคลึง’ แต่มันคนเดียวกันนี่!
ลิเลียน่าถอยหลังไปอย่างกะทันหัน จากนั้นจึงหันหน้ามองด้วยท่าทีหวาดกลัวไปที่แจสเปอร์ หลังจากนั้นยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่จะตระหนักว่าพวกเขาเป็นชายคนเดียวกันแน่นอน
“คุณ...คุณเป็นใครกัน?” ลิเลียน่าอุทาน
“ควีนนี่คือศิลปินคนหนึ่งภายใต้แอดเวนท์ เอ็นเตอร์เทนเมนต์ กรุ๊ปและคุณคือเอเจนของเธอ ตอนนี้ที่บริษัทได้ปรับปรุงโครงสร้างแล้ว คุณควรจะทำแค่ในสิ่งที่คุณต้องทำในฐานะเอเจน ใช่มั้ย?” แจสเปอร์กล่าวเบา ๆ
“ตอนนี้ คุณถูกไล่ออกแล้ว”
ทันใดนั้น ลิเลียน่ารู้สึกเหมือนกับว่าถูกฟ้าผ่า เธอมองไปที่แจสเปอร์ด้วยใบหน้าซีดเผือด อ้าปากพูดตะกุกตะกักว่า “คุณ...คุณคือ...มิสเตอร์เลนงั้นเหรอ?!”
ควีนนี่ยืนขึ้น เหลือบมองไปที่ลิเลียน่าด้วยท่าทีที่ไม่แยแสเป็นอย่างมาก และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันในหลายปีมานี้นะ ลิเลียน่า ฉันขอให้เธอเดินทางปลอดภัยในอนาคตนะ”
ขณะที่พูด ควีนนี่มาที่ด้านข้างของแจสเปอร์และทักทายอย่างเคารพ “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ มิสเตอร์เลน”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
แจสเปอร์พยักหน้า เขารับความรู้สึกที่เป็นกลางต่อควีนนี่ได้ ในความคิดของเขา ควีนนี่ก็เป็นแค่คนทำเงินคนหนึ่ง!
ควีนนี่ถามอย่างระมัดระวังว่า “ขอฉันนั่งข้างคุณได้ไหมคะ มิสเตอร์เลน?”
“ได้เลยครับ” แจสเปอร์กล่าวเบา ๆ
ดาราหญิงส่วนใหญ่ในวงการบันเทิงรู้ดีถึงการรับใช้เหล่าผู้บริหาร เวลาส่วนใหญ่ กฎต่าง ๆ ที่ไม่ได้บัญญัติไว้เกิดขึ้นจากความยินยอมพร้อมใจ และควีนนี่ก็ไม่มีการยกเว้นด้วยเช่นกัน
โดยเฉพาะเมื่อแจสเปอร์เป็นผู้บริหารของบริษัทด้วยแล้ว เขาแบกรับเรื่องหนักอึ้งมากกว่าใคร ๆ
ในตอนนี้ ฐานะของแจสเปอร์คงเรียกดาราหญิงของเมืองฮาร์เบอร์แปดในสิบให้เรียงแถวเข้ามาปรนนิบัติเขาได้ ถ้าเขาอยากจะทำ
แน่นอนว่า ควีนนี่มีความคิดนี้ด้วยเช่นกัน
แจสเปอร์ทั้งหนุ่ม หล่อ มีอิทธิพลและร่ำรวย
ถ้าเธออยากจะสร้างความคุ้นเคยกับเขาแบบนั้น แล้วเธอจะทำงานหนักเอามาก ๆ ไปทำไมกัน? เธอแค่เป็นนกน้อยในกรงทองของเขาโดยไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นเลย
แต่น่าเสียดายสำหรับควีนนี่ ไม่ว่าเธอจะพยายามทำดีมากแค่ไหน หลังจากนั้น แจสเปอร์ก็ปฏิบัติกับเธอด้วยท่าทีเมินเฉย
ความเฉยเมยของเขาที่กั้นเธอไว้สุดแขนทำให้ควีนนี่ตระหนักรู้ว่าเธอไร้เดียงสามากแค่ไหน
เป็นไปได้อย่างไรที่ผู้ชายคนหนึ่งอย่างแจสเปอร์จะไม่ตกหลุมรักผู้หญิงอย่างเธอ?
“มิสเตอร์...มิสเตอร์เลนคะ ฉันผิดมากจริง ๆ ฉันไม่ควรพูดเรื่องพวกนั้น ฉันสมควรถูกลงโทษ ได้โปรดให้อภัยฉันเถอะ!”
ลิเลียน่าก้าวมาข้างหน้าและอ้อนวอน เธอกำลังร้องไห้
เธอรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่าเอเจนแบบเธอคงทำให้คนอื่นไม่พอใจได้ แม้แต่ตัวดาราเองและเหล่าผู้สนับสนุน แต่ไม่ใช่ผู้บริหาร
ช่วงเวลาที่เธอทำให้บอสไม่พอใจ ทุกอย่างคงจบลงแล้ว
“เงียบเถอะครับ”
แจสเปอร์พูดเบา ๆ ว่า “ผมเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ผมไม่อยากทำอะไรกับผู้หญิงที่โวยวายไร้เหตุผล”
“ฮึ...”
ควีนนี่ที่นั่งข้าง ๆ เขา ทนที่จะหัวเราะในใจไม่ได้หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่แจสเปอร์กล่าว แจสเปอร์ไม่ใช่แค่หนุ่มและมีความสามารถ แต่เขายังค่อนข้างอารมณ์ขันอีกด้วย!
“โอ้!”
เวนดี้อุทานและชกแจสเปอร์เบา ๆ ด้วยกำปั้นของเธออย่างเขินอาย
“คุณกำลังทำอะไรน่ะ? คนเยอะแยะกำลังจ้องเราอยู่นะคะ”
แจสเปอร์โอบกอดเวนดี้ รู้สึกได้ถึงร่างกายที่อ่อนนุ่มและอบอุ่นในอ้อมแขนของเขา เขาคิดกับตัวเองว่า ‘เงินงั้นเหรอ? บริษัทงั้นเหรอ? ธุรกิจงั้นเหรอ? ไม่สิ ทั้งหมดเทียบกันไม่ได้เลย’
เขาเข้าสู่โหมดอวดแฟนอย่างเต็มที่!
ผู้ชมทั้งหลายในที่นี้อุทานว่า “ดีจังเลยนะ คนหนุ่มสาวเนี่ย!”
“ปล่อยให้พวกเขามองสิ ทำไมคุณไม่ปล่อยให้คนอื่นมองมั้งล่ะในเมื่อคุณสวยซะขนาดนี้?”
แจสเปอร์ซุกหน้าของเขาในซอกคอของเวนดี้ สูดกลิ่นหอมจากผมและตัวของเธอและหยอกล้อ
เวนดี้หน้าแดงและหยุดขัดขืน พักคางไว้บนบ่าของแจสเปอร์อย่างสงบ เธอพูดว่า “คุณต้องเหนื่อยมากแน่ ๆ หลังจากการเดินทางไปเมืองฮาร์เบอร์ ใช่ไหมคะ?”
“นิดหน่อยครับ!”
แจสเปอร์ปล่อยเวนดี้ จับมือของเธอและออกจากสนามบินไป
เวนดี้ขับรถขณะที่แจสเปอร์นั่งอย่างเกียจคร้านบนที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้า
แจสเปอร์มองทิวทัศน์ของจังหวัดและพูดช้า ๆ ว่า “ผมวางแผนจะพักสักสองวัน”
เวนดี้เห็นด้วย “ถึงเวลาที่คุณต้องพักแล้วค่ะ ร่างกายของคุณทนทำงานตลอดเวลาแบบนั้นไม่ได้”
ท่ามกลางความสั่นไหวของรถระหว่างการเดินทาง แจสเปอร์พูดคุยกับเวนดี้เรื่องประสบการณ์ของเขาในเมืองฮาร์เบอร์และเปลือกตาของเขาเริ่มหนักขึ้นและหนักขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อเวนดี้ไม่ได้รับการตอบกลับจากแจสเปอร์หลังจากที่พูดไปไม่กี่คำ เธอหันไปมองอย่างสงสัยและสังเกตเห็นว่าแจสเปอร์ได้หลับไปแล้ว
เวนดี้รู้สึกปวดใจและค่อย ๆ ขับรถช้าอย่างคงที่มากขึ้น
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ ไปให้สุด
ต่อหน่อยคร๊าฟ...
รออัพอยู่นะคะ เดือนเศษแล้ว จะมีต่อไหมคะ...