เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 232

ณ คฤหาสน์ของตระกูลชูเลอร์ ดอว์สันกำลังรอเขาทั้งสองที่ประตู

เมื่อเขาเห็นรถของเวนดี้ เขาเดินเข้าไปและเห็นเวนดี้เขย่งเท้าออกจากรถขณะที่ทำท่าทาง ‘ชู่’ ให้เขา

“เขาหลับไปแล้วค่ะ เขาคงจะเหนื่อยล้ามากเกินไปตลอดช่วงเวลานั้น ตอนเราคุยกันทางโทรศัพท์ เขามักจะอยู่จนถึงตีสองหรือสาม ปล่อยให้เขาหลักไปสักพักเถอะค่ะ” เวนดี้กล่าว

ดอว์สันชายตามองแจสเปอร์ที่กำลังหลับที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้าและพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้มว่า “งั้น ก็ได้ พ่อจะขอให้ใครสักคนทำมื้อเย็นให้ ปล่อยให้เขาพักเถอะ”

เมื่อแจสเปอร์ตื่นขึ้น เขาพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในรถพร้อมกับเสื้อวางอยู่บนอกของเขา

เขาออกจากรถและเห็นว่าเวนดี้กำลังเดินมาหาเขา

“ไปกันเถอะค่ะ มื้อเย็นพร้อมแล้ว คุณพ่อกำลังรอคุณอยู่” เวนดี้กล่าว

แจสเปอร์ยืนเส้นยืดสายสักหน่อย “ผมหลับไปตอนไหน? ทำไมคุณไม่ปลุกผมล่ะครับ?”

เวนดี้พูดอย่างอ่อนโยนว่า “อาชีพของคุณอาจจะสำคัญ แต่สุขภาพของคุณคือของที่ล้ำค่ากว่ามาก คุณเคยเห็นใครทำงานหนักเท่ากับคุณบ้างไหมคะ?”

ตอนที่แจสเปอร์จำได้ว่าตัวเองพูดคุยและดื่มกับแอนนาเมื่อคืนก่อนและนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขานอนดึก เขารู้สึกผิดเล็กน้อยขึ้นมาทันที

ณ ที่รับประทานอาหาร แจสเปอร์พูดกับดอว์สันว่า “ขอโทษครับ ผมเผลอหลับไป”

“อย่าฝืนตัวเองเกินไป เธอยังหนุ่มและสุขภาพดีนะ” ดอว์สันกล่าวขณะที่ชี้ไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ “ฉันขอให้พ่อครัวทำอาหารบางอย่างที่มีโภชนาการให้กับเธอ มาทานก่อนเถอะ”

แจสเปอร์ซดซุปเครื่องเทศถั่วเลนทิลและถั่วบัตเตอร์สควอชก่อนที่จะถามว่า “บริษัทอสังหาริมทรัพย์เป็นไงบ้างครับตอนนี้?”

“ภาพรวมก็โอเคนะ แต่เราเจอปัญหานิดหน่อยในโครงการของเราที่เขตบรัค ลูกน้องของเรารับมือมันไม่ได้ ฉันไม่มีเวลาไปเลย บางทีเธออาจจะไปและลองดูสักสองสามวันต่อมาเมื่อเธอได้พักอย่างที่ต้องการแล้ว” ดอว์สันกล่าว

แจสเปอร์พยักหน้าและเห็นด้วย

“เมืองฮาร์เบอร์เป็นไงบ้าง? เวนดี้เล่าให้ฉันฟังว่าทุกอย่างสำหรับเธอเป็นไปอย่างราบรื่นหนิ” ดอว์สันถาม

แจสเปอร์พูดพลางหัวเราะ “ทุกอย่างไปได้ด้วยดีแน่นอนครับ มันเกินความคาดหมายของผมด้วยซ้ำ ผมทำเงินได้ห้าพันล้านในครั้งนี้ ผมทิ้งส่วนหนึ่งของมันเพื่อการลงทุนและผมเอาที่เหลือกลับมา ผมไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทุนไม่พอสำหรับตอนนี้แล้ว”

ดอว์สันและเวนดี้ต่างตกใจ

พวกเขารู้ว่าแจสเปอร์ไปที่เมืองฮาร์เบอร์เพื่อทำเงินแต่ไม่ได้รู้ถึงรายละเอียดของมันเลย นับประสาอะไรกับความจริงที่ว่าเขาทำเงินได้ห้าพันล้านดอลลาร์

“ฉันได้ยินว่าภาวะฟองสบู่ดอทคอมแตกไม่นานมานี้และเป็นเหตุที่ค่อนข้างวุ่นวาย ตลาดหุ้นภายในประเทศได้รับผลกระทบอย่างใหญ่หลวงด้วยเช่นกัน นี่ใช่โอกาสที่เธอใช้ไหม?” ดอว์สันถาม

ในครั้งนี้ ฟองสบู่ดอทคอมยังไม่ส่งผลกระทบหนักต่อตลาดหุ้นภายในประเทศนักและเช่นนั้นจึงเลี่ยงความสูญเสียทางเศรษฐกิจที่อาจะจะเกิดขึ้นเนื่องด้วยการปะทุมีผลกระทบเล็กน้อย แต่ไม่ได้มากมายเมื่อเทียบกับที่อื่น ๆ แล้ว

มากไปกว่านั้น ข่าวภายในประเทศยังค่อนข้างถูกจำกัดและยังไม่พัฒนาเท่ากับในอนาคต ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้เรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกนั่นมากเท่าไหร่ในโลกนี้

แจสเปอร์พูดว่า “ใช่ครับ ผมคาดการณ์ว่าภาวะฟองสบู่ดอทคอมจะแตกออกเร็ว ๆ นี้ เพราะงั้นผมจึงไปที่เมืองฮาร์เบอร์ตามตารางงาน โชคดีที่ผมคว้าโอกาสได้ในครั้งนี้ อีกแง่หนึ่งคือ พัฒนาการที่รวดเร็วของเจดับเบิ้ลยู แคปปิตอลในอนาคตคงต้องการทุนจำนวนมากแน่ ให้ผมเดานะคุณพ่อจะพูดว่าผมหาเงินทุนทั้งหมดกลับมาเองก็ได้”

“ฉันมันแก่แล้วตอนนี้เมื่อเทียบกับคนหนุ่มอย่างเธอ” ดอว์สันหัวเราะ “เงินที่ฉันหาได้มาทั้งชีวิตนั้นเทียบกันไม่ได้กับเงินที่เธอได้มาจากการลงทุนแค่ครั้งเดียว”

แจสเปอร์ส่ายหน้าและพูดว่า “การลงทุนร่วมเป็นเรื่องของลูกเล่นทั้งหมด มีทั้งกำไรและความเสี่ยง และไม่มีใครบอกได้อย่างแน่นอนว่าพวกเขาจะล้มเหลว ยังไงก็ตาม ความล้มเหลวหนึ่งครั้งก็เพียงพอที่จะฝั่งกำไรของความประสบความสำเร็จไปสิบครั้ง มันจึงสำคัญที่อุตสาหกรรมต้องมีรากฐานที่มั่นคง”

ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้ พวกเขาคงดูเหมือนเป็นคนอวดดีและเย่อหยิ่งมาก

อย่างไรก็ตาม แจสเปอร์พิสูจน์ด้วยความจริงว่าไม่มีการลงทุนครั้งไหนของเขาล้มเหลว ดังนั้นสิ่งต่าง ๆ ที่เขากล่าวมีแต่จะทำให้เขาดูเจ๋งเอามาก ๆ

ดอว์สันพอใจที่เห็นแจสเปอร์รักษาทัศนคติที่อ่อนน้อมและระมัดระวัง เขาไม่ได้หยิ่งผยองและอวดดีเพียงเพราะว่าเขาบรรลุชัยชนะเพียงครั้งหรือสองครั้ง

“จริงเหรอคะ?” เวนดี้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“ใช่แล้ว เราจะไปที่บรัค หนึ่งในโครงการของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ถึงทางตันแล้ว มันไม่ไกลจากที่นั่น ขับรถประมาณสองชั่วโมง เราไปที่นั่นและแวะระหว่างทางที่เราอยู่ที่นั่นได้ อีกอย่างคือ ถัดไปนิดหน่อย มีชายหาดนึง บาร์บีคิว และแม้แต่เทศกาลเบียร์อยู่ตรงนั้น” แจสเปอร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

เวนดี้พูดด้วยความดีใจ “งั้น ฉันจะไปจัดกระเป๋านะคะ

“เราจะไปที่นั่นแค่วันสองวันเองนะ ชุดไว้เปลี่ยนสองชุดก็พอแล้ว” แจสเปอร์กล่าว

“คุณจะไปรู้อะไร พ่อคนตัวโต? ทุกครั้งที่ผู้หญิงออกไปข้างนอก นั่นก็เหมือนการไปสงคราม เราต้องไม่ลดการป้องกันลงนะ!” เวนดี้เดินออกไปประตูไปเรียบร้อยแล้วในตอนที่คำพูดของเธอเข้าไปถึงหูของของเขา

แจสเปอร์หัวเราะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และจองโรงแรมห้าดาวที่บรัค

“ผมอยากจะจองห้องสูทครับ ห้องที่แพงที่สุดเลย”

“ใช่ครับ ห้องหนึ่งครับ...แบบนั้นแหละครับพร้อมเตียงเดี่ยว”

…

วันต่อมา แจสเปอร์และเวนดี้กลับไปในเมืองด้วยกัน

หลังจากทักทายพ่อแม่ของเขาและถูกดุตามเคย แจสเปอร์และเวนดี้ขับรถไปที่บรัค

มากกว่าสองชั่วโมงต่อมา ณ โรงแรมมาริออทที่บรัค แจสเปอร์โยนกุญแจให้กับพนักงานรับฝากรถและพร้อมกับพาเวนดี้เข้าไปเช็คอินที่โรงแรม

ทันทีที่พวกเขามาถึงทางเข้า แจสเปอร์และเวนดี้ได้ยินเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งผ่านไปขณะที่คุยโทรศัพท์มือถืออยู่ เสียงของเขารุนแรงและแสลงหูมาก

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว โธ่เว้ย อสังหาริมทรัพย์เจดับเบิ้ลยู งั้นเหรอ? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ ฉัน มาร์ค ไซออน คือราชาแห่งเมืองท่าบรัค ถ้ามันอยากได้ที่ดินผืนนั้น บอกให้พวกมันมาคุยกับฉัน ถ้าฉันอารมณ์ดีละก็นะ งั้นฉันจะคุยกับพวกมันเอง แต่ถ้าไม่ ฉันจะไล่มันออกไปจากบรัคในข้ามคืนแน่!”