เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 75

“แจสเปอร์เหรอ?!”

ท่ามกลางการพูดคุยกันของชาวบ้านคนอื่น ๆ แจสเปอร์ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

แจสเปอร์หันกลับมามองผู้หญิงที่แต่งตัวเรียบง่ายและมีผมสีขาวมากกว่าครึ่งศีรษะ เขายังพบเห็นความแก่ของเธอที่เกิดจากลมและแสงแดด

“แม่” แจสเปอร์เดินไปแล้วพูดอย่างสำนึกผิด “แม่ครับ ผมขอโทษที่มาช้า”

ไม่ว่าจะชาติที่แล้วหรือชาตินี้ คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาก็คือพ่อแม่ของเขา

เมื่อเขาหมกมุ่นอยู่กับเพเนโลเป้ เขาได้สูบเลือกสูบเนื้อของพ่อแม่ของเขามาตลอด ทุกบาททุกสตางค์ที่ขยันขันแข็งทำงานมาเพียงเพื่อเอาใจเธอ เขาลงเอยด้วยความทุกข์ทรมานและเขายังลากพ่อแม่ของเขาไปสู่ชีวิตที่ยากลำบากด้วย

ในที่สุดเขาก็เปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตนี้ และในขณะที่เขาควรจะพาพ่อแม่ของเขามาที่เมืองเพื่อดูแลพวกเขาตั้งนานแล้ว แต่เขาก็จบลงด้วยทำสิ่งต่าง ๆ ล่าช้าไป

เมื่อมองดูใบหน้าของแม่ซึ่งมีอายุมากกว่าที่เขาจำได้ แจสเปอร์รู้สึกผิดเกินจะบรรยาย

แซลลี่ไม่รู้ถึงความปั่นป่วนภายในของแจสเปอร์ เธอจึงตอบเพียงว่า “สิ่งที่สำคัญคือลูกกลับมาแล้ว”

“นี่เพื่อนของผม เวนดี้” แจสเปอร์กล่าวแนะนำเธอและดึงเวนดี้ที่เขินอายจนไม่กล้าแสดงตัว

“สวัสดีค่ะ คุณนายเลน” เวนดี้ทักทายอย่างเขินอาย

เวนดี้สวยจนแทบขาดใจ และแซลลี่ไม่เคยเห็นสาวสวยคนนี้มาก่อนเลย หลังจากที่ใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในหมู่บ้านที่อยู่ในป่าในเขา

เมื่อดูทั้งสองโต้ตอบกัน ไม่มีทางที่เธอจะไม่เห็นความสัมพันธ์ที่พวกเขามีให้กัน

เธอเก่งกว่าเพเนโลเป้มาก

“สวัสดีจ่ะ” แซลลี่ตอบทันทีด้วยความประหม่าเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย ทำไมลูกชายของเธอถึงเปลี่ยนแฟน? ย้อนกลับไปตอนนั้น เขากำลังจะแต่งงานกับเพเนโลเป้ด้วยซ้ำ

แม้ว่าเธอต้องการจะถาม แต่ก็มีคนมาอยู่มากเกินไป และเธอคิดว่าไม่ควรที่จะถามในตอนนี้

“พ่ออยู่ไหนครับ?” แจสเปอร์นึกขึ้นมาได้

การแสดงออกของแซลลี่เป็นเรื่องที่น่ากังวล เมื่อเขาได้ยินเธอกล่าว “เขาอยู่กับหัวหน้าหมู่บ้าน ครอบครัวของป้าก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขากำลังพูดคุยกัน”

“มีอะไรจะต้องคุยกันอีก?” แจสเปอร์ขมวดคิ้วและพูดว่า “พวกเขากำลังสร้างบ้านบนที่ดินของเรา มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนิ ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

แจสเปอร์ไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านอย่างรีบร้อน

แซลลี่และเวนดี้ตามไปอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านรอบ ๆ เข้ามาดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ

แจสเปอร์ไม่สนใจพวกเขา

แซลลี่หันไปหาแจสเปอร์ “อย่าใจร้อนนะแจสเปอร์ ลูกก็รู้ว่าพ่อของลูกดื้อแค่ไหน แค่พยายามช่วยให้เขาสงบลง ตกลงไหม? อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้เลย”

"แม่ครับ" แจสเปอร์ขมวดคิ้ว “พวกเขากำลังเหยียบย่ำพวกเราอยู่ตอนนี้ ครอบครัวของเขาไม่เคยให้เกียรติเราเลย และความจริงคือพวกเขากล้าทำเรื่องแบบนี้ มันก็ชัดเจนพอแล้วนะครับว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องเห็นหัวพวกนั้นแล้ว ผมไม่กลัวกับเรื่องแค่นี้หรอกครับ”

“ไอ้ลูกคนนี้” แซลลี่รู้สึกหงุดหงิด “พ่อลูกนี่เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยงั้นสินะ? พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านและลูกพี่ลูกน้องของลูกนะ ถ้าเรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ ท้ายที่สุดลูกก็จะกลายเป็นคนโง่ไร้เหตุผลนะ อีกอย่างเราต่างหากล่ะที่จะต้องเสียใจ ถ้าไปมีเรื่องกับป้าของลูกน่ะ”

“ผมรู้ว่าแม่เป็นห่วงผม แม่” แจสเปอร์ถอนหายใจ “ก็แค่เรื่องที่ผมยืมเงินจากพวกเขา 10,000 ดอลล่าร์ เพื่อซื้อบ้านในตอนนั้นใช่ไหมครับ? ผมกลับมาในวันนี้เพื่อจะจัดการกับเรื่องนี้โดยเฉพาะ”

"ฮ้ะ?" แซลลี่มองลูกชายของเธอด้วยความตกใจ แต่แจสเปอร์ก็เดินออกไปโดยไม่ได้อธิบายอะไรมาก

เวนดี้ยิ้มให้แซลลี่และพูดว่า “ไม่ต้องกังวลนะคะ คุณนายเลน ลูกชายของคุณได้สร้างชื่อให้กับตัวเองแล้ว”

แซลลี่ยังไม่รู้ว่าเธอควรเผชิญหน้ากับเวนดี้อย่างไร

ด้านหนึ่ง เธอพบว่าผู้หญิงคนนั้นน่าทึ่ง เหมือนกับนักแสดงที่เห็นได้ตามโทรทัศน์

ในทางกลับกัน เธอก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพเนโลเป้

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในขณะนั้น แซลลี่ทำได้เพียงยิ้มและพยักหน้า “อื้ม แม่เข้าใจแล้ว”