เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 76

เนื่องจากหมู่บ้านที่ไม่ใหญ่มากนัก แจสเปอร์ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

บ้านมีสวนขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้า แจสเปอร์ยังไม่ได้ไปถึงประตูด้วยซ้ำ เขาได้ยินเสียงแหลม ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนก่นด่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เราเป็นมากกว่าเพื่อนบ้านนะ ชาร์ลี เราเป็นครอบครัว ฉันจะช่วยคุณตอนที่ครอบครัวคุณลำบาก มันเป็นแค่ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วจู่ ๆ คุณก็มาที่นี่เพื่อหาเรื่องฉันงั้นเหรอ? ไม่คิดว่ามันจะดูงี่เง่าไปหน่อยเหรอ?”

“ถ้าให้จะให้พูด ก็คงจะเป็นความจนแหละมั้งที่สร้างปัญหามากมายขนาดนี้ จะเก็บที่ดินไว้ทำอะไร? มีปัญญาสร้างบ้านเหรอ? หรือถ้านายจะไม่เอาที่ดินแล้ว ก็ยกให้พวกเราก็ได้นิ”

“พูดถูก ฉันล่ะไม่เข้าจริง ๆ ว่าทำไมนายถึงคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกอยู่ ไม่ยอมยกที่ดินนั่นให้เราใช่ไหม? ก็ได้ งั้นเอาเงินที่เราให้ยืม 10,000 ดอลลาร์ คืนมาสิ!"

“ลูกชายของนายไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองหรอกเหรอ? นายมีเงินซื้อบ้านให้ลูกชาย แต่ไม่มีเงินชดใช้คืนให้เรา งั้นเหรอ?”

เสียงคำรามของผู้ชายก็ดังขึ้นท่ามกลางข้อกล่าวหาที่ลั่นไปทั่วห้อง

“ฉันยอมรับว่าฉันขอยืมเงินจากเธอ และสัญญาว่าฉันชดใช้ แต่นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับที่ดินผืนนี้ ที่ดินนี้เป็นมรดกตกทอด ฉันให้เธอไม่ได้หรอก!”

“เหอะ” เสียงแหลมของหญิงสาวจากครั้งก่อนดังขึ้นอีกครั้ง “งั้นก็คืนเงินเรามาสิ! ไม่เคยเห็นใครไร้ยางอายอย่างนายมาก่อน ดันทุรังซื้อบ้านในเมืองทั้ง ๆ ที่นายมันจน นายไม่รู้สึกละอายที่แกล้งทำเป็นว่าตัวเองยิ่งใหญ่บ้างเหรอ?”

“นั่นแหละ! หยุดพร่ำเพ้อได้แล้ว ถ้ายอมยกที่ดินให้เรา นายอาจมีเวลาหาเงินมาใช้เรามากขึ้น หรือนายมีปัญญาคืนเงินเราตอนนี้เลยล่ะ”

“ทุกคนรู้ดีว่าครอบครัวของนายยากจนแค่ไหน นายไม่มีความสามารถอะไรเลยด้วยซ้ำ ฉันน่าจะรู้ว่านายเป็นแค่เศษขยะที่ไร้ประโยชน์”

“แค่นี้คงพอสำหรับเขาแล้วล่ะ ลูกชายของเขาก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นิ? ฉันได้ยินมานานแล้วว่าซื้อบ้านให้เพราะแฟนของลูกชายอยากได้ ก่อนที่เธอจะยอมแต่งงานกับเขา”

“ตลกสิ้นดี พวกเขายากจนขนาดนี้ แล้วยังต้องการทำให้ลูกสาวของตระกูลอื่นแปดเปื้อนไปด้วยอีก นายได้อะไรตอบแทนจากการแบมือขอเงินและเอาซื้อบ้านมาล่ะ ก็หนี้สินไง ช่างเป็นพ่อที่ประเสริฐอะไรแบบนี้”

“คุณไม่เห็นหรือว่าพ่อกับลูกชายของครอบครัวนี้โง่แค่ไหน ใครจะไปรู้ บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจยกเค้าทั้งบ้านไปแล้วก็ได้”

“ใช่ อายุอานามก็ปาไป 50 แล้ว แต่ยังไม่มีเงินสักแดงเดียวเลยงั้นเหรอ? ความละอายแก่ใจน่ะ มีบ้างไหม? คงจะมีแต่ครอบครัวคนตาบอดเท่านั้นสินะที่ยอมให้ลูกสาวมาแต่งงานกันนะ?”

ปัง!