เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 79

แจสเปอร์ตอบอย่างใจเย็นว่า “ได้ครับ ถ้าป้าต้องการแบบนั้น”

ป้าของแจสเปอร์เริ่มชื่นชมเขาด้วยความยินดี “ดูเธอสิ ช่างมีเมตตา สมกับเป็นชายที่เข้าเมือง แกต้องเรียนรู้เพิ่มจากแจสเปอร์นะ บาร์ด”

“ครับ แน่นอน ผมจะตามเขาไปเพื่อเรียนรู้ให้มากขึ้น”

บาร์ดยิ้มในขณะที่เขาพยักหน้าและโค้งคำนับ

แจสเปอร์ขมวดคิ้ว “ตามฉันงั้นเหรอ? นายกำลังพยายามพูดถึงอะไร?”

ป้าของเขาตอบมาอย่างรวดเร็ว “บาร์ดเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย แจสเปอร์ ตอนนี้นายตั้งบริษัทของตัวเองแล้ว นายต้องมีคนคอยดูแลใช่ไหมล่ะ? ฉันคิดว่าบาร์ดเป็นตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบ”

บาร์ดตบหน้าอกของเขา “อย่ากังวลไปเลยแจสเปอร์ ฉันจะคอยดูบริษัทของนายให้ดี ฉันจะระวังไม่ให้โจรขโมยเข้าไป”

ในที่สุดแจสเปอร์ก็เข้าใจเจตนาของครอบครัวนี้และตอบกลับมา “บริษัทของฉันไม่ต้องรับใครเพิ่ม และฉันไม่จำเป็นต้องจ้างนายไปดูแลด้วย”

บาร์ดเป็นคนเกียจคร้านและไม่มีอะไรในตัวบาร์ดที่เขาจะภาคภูมิใจได้เลย นับตั้งแต่การศึกษาไปจนถึงความสามารถและบุคลิก แจสเปอร์ไม่เคยชอบแนวคิดเรื่องธุรกิจครอบครัวมาก่อน การที่จะรับเอาบาร์ดเข้ามาทำงานคงเป็นเรื่องพิลึกเชียวล่ะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ป้าของแจสเปอร์ก็เปลี่ยนไป แต่เธอบังคับให้เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า “ฮ่าฮ่า อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องบังคับอะไรกันเลย”

“ลองคิดดู แจสเปอร์ ตอนนี้นายรวยแล้วใช่ไหม? นายไม่ควรลืมญาติของนายนะ ฉันต้องการสร้างบ้านและปัญหาเรื่องเงินก็มีไม่ใช้น้อย คงจะดีนะถ้านายจะให้เงินเราสักหมื่น สองหมื่นดอลลาร์?”

แทนที่จะ ‘ยืม’ เธอกลับบอกให้แจสเปอร์ 'ให้' เวนดี้ไม่อยากแม้แต่จะทนเห็นความไร้ยางอายของครอบครัวนี้ แต่ก็ทำได้เพียงบังคับให้ตนเองอยู่ในความสงบนิ่ง

“ผมไม่ได้เสกเงินออกมาได้นะครับ”

แจสเปอร์ตอบอย่างเฉยเมย “ไม่ต้องพูดถึงว่า ผมได้คืนเงินที่เราเป็นหนี้คุณพร้อมดอกเบี้ยแล้ว ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก”

ป้าของแจสเปอร์ทำตัวสุภาพเรียบร้อย เพราะดูเหมือนแจสเปอร์จะไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น

“ฉันยังคงเป็นญาติผู้ใหญ่ของนายนะ แจสเปอร์ จงขอบคุณที่ฉันพูดจาดี ๆ กับนายด้วย”

“นายคิดว่าเพราะนายหาเงินได้ นายก็เลยดูถูกญาติที่ยากจนของนายได้งั้นเหรอ? อย่าให้มันมากนักนะ”

“แน่นอน ผมจะไม่ดูถูกคุณ เพราะครอบครัวของผมเคยยากจนกว่าด้วยซ้ำ” แจสเปอร์ปฏิเสธอย่างไม่ยับยั้งชั่งใจ “แต่สถานการณ์ก็สำคัญเหมือนกันนะครับ เพียงเพราะผมทำเงินได้ คุณเลยลองหลอกเอาเงินผมงั้นเหรอ? คุณเป็นญาติแบบไหนกัน? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”

คำพูดของแจสเปอร์ทำให้บรรยากาศดูอึดอัด

แซลลี่เป็นคนหน้าบาง เธอจะเกลี้ยกล่อมแจสเปอร์ แต่ชาร์ลีก็หยุดเธอไว้

“อย่าห้ามให้เขาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า แจสเปอร์พูดถูกแล้ว”

คำพูดของชาร์ลีลบล้างทุกความคิดของแซลลี่

ป้าของแจสเปอร์ตะโกนอย่างประจบประแจงด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร “ไม่ว่านายจะมองฉันเป็นยังไง แต่ฉันยังคงเป็นป้าและบาร์ดก็ยังพี่ของนาย แจสเปอร์ นายพูดกับฉันแบบนั้นได้ยังไง นายคิดว่าแค่นายทำเงินได้ นายก็เก่งกว่าเรางั้นเหรอ?

“นายทำแบบนี้ คนในหมู่บ้านจะนินทานาย! นายต้องการอย่างนั้นเหรอ?”

แจสเปอร์ตอบอย่างรำคาญ “ปล่อยให้พวกนั้นพูดไปเลยเถอะครับ ผมไม่สนใจหรอก ความจริงของเรื่องนี้ชัดเจนมากอยู่แล้ว ผมเป็นคนโหดร้ายหรือว่าป้าโลภมากเกินไปกันแน่”

“ว่ากันง่าย ๆ ผมไม่มีเงินให้ป้าหรอก และถ้านายต้องการงาน นายต้องไปหาด้วยตัวเองนะ กลับบ้านเถอะ พวกคุณกำลังทำให้อาหารเย็นของครอบครัวผมล่าช้าออก ผมได้ให้สิ่งที่ผมเป็นหนี้คุณไปแล้ว หยุดรบกวนผมสักที”

บาร์ดและแม่ของเขาหน้าซีดด้วยความอับอายและความโกรธ ก่อนที่เธอจะร้องคร่ำครวญอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าเธอต้องการให้คนทั้งหมู่บ้านได้ยินเธอ

“ตอนนี้นายเป็นคนที่มีฐานะมากเลยนะ ห้ะ แจสเปอร์? นายยังดุด่าป้าตัวเองอยู่เลย! นายคิดว่าเพียงเพราะนายทำเงินได้อยู่ตอนนี้ นายไม่จำเป็นต้องเคารพญาติผู้ใหญ่แล้วงั้นเหรอ?”

อยู่ ๆ ป้าของแจสเปอร์ก็ร้องเสียงดังขึ้นมา ชาร์ลีลุกขึ้นมองจอบหลังประตูอย่างตั้งใจ

“คร่ำครวญต่อไปแล้วฉันจะฆ่าเธอ เธอคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ?”

สีหน้าของบาร์ดกับแม่เปลี่ยนไป เขารีบดึงแม่ออกไปทันที

“กลับกันก่อนเถอะแม่ ฉันต้องการดูว่าพวกเขาจะยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้นานแค่ไหน”

แจสเปอร์ไร้ความรู้สึกขณะมองดูครอบครัวที่กำลังหนีไป

“คุณรู้ไหมว่า กว่าพ่อของผมจะขอยืมเงิน 10,000 จากพวกเขาในตอนแรกได้ยังไง เวนดี้”

เวนดี้ก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“ฮ่าฮ่า”

แจสเปอร์เย้ยหยัน “พ่อของผมใช้วัวของเราไปจำนองและถูกบังคับให้หัก 20% ของที่ดินในฟาร์มของเรา พวกเขาเรียกมันว่าการให้ยืม แต่มันปล้นกันชัด ๆ !”

“พ่อของผมไม่เคยขอร้องใครมาก่อนเลยทั้งชีวิต แต่พ่อขอร้องพวกเขาเป็นเวลาสามวันเพื่อเห็นแก่ผม และถูกทำให้ขายหน้าตลอดสามวันนั้น”

เวนดี้หันไปมองชาร์ลีและแซลลี่ที่เงียบ ก่อนจะหันไปหาแจสเปอร์และพูดอย่างจริงใจ “คุณต้องเอาคืนแทนพ่อแม่ของคุณ สำหรับสิ่งที่พวกเขาทำนะ แจสเปอร์”

...

ณ บ้านของแจสเปอร์

ครอบครัวนี้ยากจนจริง ๆ จนเกินกว่าที่จะมีเฟอร์นิเจอร์ พวกเขาจึงทำได้เพียงให้เวนดี้นั่งบนม้านั่งยาว ด้วยสีหน้าเขินอาย

เป็นภาพที่คุ้นตาเหมือนเมื่อตอนที่แจสเปอร์พาเพเนโลเป้มาที่บ้าน

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ เพเนโลเป้จะมีท่าทางรังเกียจและไม่ยอมแม้แต่จะเข้าไปในบ้าน กลับเลือกที่จะยืนอยู่นอกประตูราวกับว่าเข้าไปในบ้านจะทำให้เธอติดโรคแทน

อย่างไรก็ตาม เวนดี้แตกต่างไปจากเพเนโลเป้อย่างสิ้นเชิง

อย่างแรก เธอสวยกว่าเพเนโลเป้มาก และเธอก็ไม่ได้รังเกียจสภาพที่ย่ำแย่ของครอบครัวของเขาเลย ในทางกลับกัน เธอยังคงคุยกับพ่อแม่ของแจสเปอร์ และเรียกพวกท่านอย่างสนิทสนมว่าแซลลี่และชาร์ลีอีกด้วย

ระหว่างเปรียบเทียบทั้งสอง แซลลี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ผู้หญิงคนนี้ทั้งสวยและเข้าอกเข้าใจผู้อื่น ดีกว่าเพเนโลเป้ล้านเท่า คงจะดีถ้ามีลูกสะใภ้แบบนี้

แซลลี่เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น รวมทั้งตัวตนของเวนดี้ในฐานะเพื่อนของแจสเปอร์ให้ชาร์ลีฟัง

ดวงตาของชายผู้นี้จับจ้องไปที่รถเบนท์ลีย์ด้านนอก เวนดี้พูดกับเขาในทันใด

“ทุกสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อครู่มันคือความจริงค่ะ ลุงชาร์ลี แจสเปอร์ทำเงินได้จริง ๆ ในตอนนี้ และทั้งหมดก็ต้องขอบคุณการทำงานหนักของเขา โปรดอย่าเข้าใจผิดนะคะ”

ชาร์ลีซึ่งมักจะแสดงออกถึงความเคร่งขรึม กล่าวคำพูดที่หายากเล็กน้อยออกมา และยิ้มเขิน ๆ ขณะที่เขาตอบอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “โอ้ ดี ดีแล้ว”

เขาไม่แสดงอารมณ์โมโหและไม่อยากใช้จอบฟาดฟันผู้คน ไม่เหมือนที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน

ปฏิกิริยาของเขาตอนนี้เกิดจากความประหม่า เหมือนกับที่แซลลี่เคยทำมาก่อน

หลังจากตอบเวนดี้แล้ว ชาร์ลีก็มองไปที่แจสเปอร์

เขากลับไปเป็นพ่อที่เคร่งขึมและเคร่งครัด

“เป็นเรื่องดีที่นายมีงานมีการที่ดีทำ และถ้าทำได้ นายช่วยไปจ่ายหนี้ให้ครอบครัวของเราด้วยนะ ไม่รวม 30,000 ในตอนนี้ เรายังคงเป็นหนี้ญาติอีกสองสามคน 50,000”

แจสเปอร์พยักหน้า “ผมจะเอาเงินมาคืนให้ครับ และผมจะคืนให้ทั้งหมดภายในวันนี้”

“ดี” ชาร์ลีพยักหน้าและเงียบไป

เขายังคงนิ่งและไม่ถามแจสเปอร์ว่าเขาทำเงินได้อย่างไรหรือทำอะไรอยู่ตอนนี้

คู่พ่อลูกไม่รู้จะพูดอะไร

“กินข้าวก่อนละกัน ไปทอดไก่กันเถอะ” แซลลี่ลุกขึ้นและแนะนำ

“ฉันจะไปกับคุณด้วย แซลลี่” เวนดี้กล่าวอย่างสนใจ

“ไม่ ไม่ได้ หนูต้องนั่งที่นี่ ไม่จำเป็นต้องช่วยหรอกจ่ะ” แซลลี่รีบปฏิเสธเธอด้วยความยินดีกับเวนดี้