เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 79

แจสเปอร์ตอบอย่างใจเย็นว่า “ได้ครับ ถ้าป้าต้องการแบบนั้น”

ป้าของแจสเปอร์เริ่มชื่นชมเขาด้วยความยินดี “ดูเธอสิ ช่างมีเมตตา สมกับเป็นชายที่เข้าเมือง แกต้องเรียนรู้เพิ่มจากแจสเปอร์นะ บาร์ด”

“ครับ แน่นอน ผมจะตามเขาไปเพื่อเรียนรู้ให้มากขึ้น”

บาร์ดยิ้มในขณะที่เขาพยักหน้าและโค้งคำนับ

แจสเปอร์ขมวดคิ้ว “ตามฉันงั้นเหรอ? นายกำลังพยายามพูดถึงอะไร?”

ป้าของเขาตอบมาอย่างรวดเร็ว “บาร์ดเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย แจสเปอร์ ตอนนี้นายตั้งบริษัทของตัวเองแล้ว นายต้องมีคนคอยดูแลใช่ไหมล่ะ? ฉันคิดว่าบาร์ดเป็นตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบ”

บาร์ดตบหน้าอกของเขา “อย่ากังวลไปเลยแจสเปอร์ ฉันจะคอยดูบริษัทของนายให้ดี ฉันจะระวังไม่ให้โจรขโมยเข้าไป”

ในที่สุดแจสเปอร์ก็เข้าใจเจตนาของครอบครัวนี้และตอบกลับมา “บริษัทของฉันไม่ต้องรับใครเพิ่ม และฉันไม่จำเป็นต้องจ้างนายไปดูแลด้วย”

บาร์ดเป็นคนเกียจคร้านและไม่มีอะไรในตัวบาร์ดที่เขาจะภาคภูมิใจได้เลย นับตั้งแต่การศึกษาไปจนถึงความสามารถและบุคลิก แจสเปอร์ไม่เคยชอบแนวคิดเรื่องธุรกิจครอบครัวมาก่อน การที่จะรับเอาบาร์ดเข้ามาทำงานคงเป็นเรื่องพิลึกเชียวล่ะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ป้าของแจสเปอร์ก็เปลี่ยนไป แต่เธอบังคับให้เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า “ฮ่าฮ่า อย่างนั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องบังคับอะไรกันเลย”

“ลองคิดดู แจสเปอร์ ตอนนี้นายรวยแล้วใช่ไหม? นายไม่ควรลืมญาติของนายนะ ฉันต้องการสร้างบ้านและปัญหาเรื่องเงินก็มีไม่ใช้น้อย คงจะดีนะถ้านายจะให้เงินเราสักหมื่น สองหมื่นดอลลาร์?”

แทนที่จะ ‘ยืม’ เธอกลับบอกให้แจสเปอร์ 'ให้' เวนดี้ไม่อยากแม้แต่จะทนเห็นความไร้ยางอายของครอบครัวนี้ แต่ก็ทำได้เพียงบังคับให้ตนเองอยู่ในความสงบนิ่ง

“ผมไม่ได้เสกเงินออกมาได้นะครับ”

แจสเปอร์ตอบอย่างเฉยเมย “ไม่ต้องพูดถึงว่า ผมได้คืนเงินที่เราเป็นหนี้คุณพร้อมดอกเบี้ยแล้ว ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก”

ป้าของแจสเปอร์ทำตัวสุภาพเรียบร้อย เพราะดูเหมือนแจสเปอร์จะไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น

“ฉันยังคงเป็นญาติผู้ใหญ่ของนายนะ แจสเปอร์ จงขอบคุณที่ฉันพูดจาดี ๆ กับนายด้วย”

“นายคิดว่าเพราะนายหาเงินได้ นายก็เลยดูถูกญาติที่ยากจนของนายได้งั้นเหรอ? อย่าให้มันมากนักนะ”

“แน่นอน ผมจะไม่ดูถูกคุณ เพราะครอบครัวของผมเคยยากจนกว่าด้วยซ้ำ” แจสเปอร์ปฏิเสธอย่างไม่ยับยั้งชั่งใจ “แต่สถานการณ์ก็สำคัญเหมือนกันนะครับ เพียงเพราะผมทำเงินได้ คุณเลยลองหลอกเอาเงินผมงั้นเหรอ? คุณเป็นญาติแบบไหนกัน? คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”

คำพูดของแจสเปอร์ทำให้บรรยากาศดูอึดอัด

แซลลี่เป็นคนหน้าบาง เธอจะเกลี้ยกล่อมแจสเปอร์ แต่ชาร์ลีก็หยุดเธอไว้

“อย่าห้ามให้เขาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า แจสเปอร์พูดถูกแล้ว”

คำพูดของชาร์ลีลบล้างทุกความคิดของแซลลี่

ป้าของแจสเปอร์ตะโกนอย่างประจบประแจงด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร “ไม่ว่านายจะมองฉันเป็นยังไง แต่ฉันยังคงเป็นป้าและบาร์ดก็ยังพี่ของนาย แจสเปอร์ นายพูดกับฉันแบบนั้นได้ยังไง นายคิดว่าแค่นายทำเงินได้ นายก็เก่งกว่าเรางั้นเหรอ?

“นายทำแบบนี้ คนในหมู่บ้านจะนินทานาย! นายต้องการอย่างนั้นเหรอ?”

แจสเปอร์ตอบอย่างรำคาญ “ปล่อยให้พวกนั้นพูดไปเลยเถอะครับ ผมไม่สนใจหรอก ความจริงของเรื่องนี้ชัดเจนมากอยู่แล้ว ผมเป็นคนโหดร้ายหรือว่าป้าโลภมากเกินไปกันแน่”

“ว่ากันง่าย ๆ ผมไม่มีเงินให้ป้าหรอก และถ้านายต้องการงาน นายต้องไปหาด้วยตัวเองนะ กลับบ้านเถอะ พวกคุณกำลังทำให้อาหารเย็นของครอบครัวผมล่าช้าออก ผมได้ให้สิ่งที่ผมเป็นหนี้คุณไปแล้ว หยุดรบกวนผมสักที”

บาร์ดและแม่ของเขาหน้าซีดด้วยความอับอายและความโกรธ ก่อนที่เธอจะร้องคร่ำครวญอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าเธอต้องการให้คนทั้งหมู่บ้านได้ยินเธอ

“ตอนนี้นายเป็นคนที่มีฐานะมากเลยนะ ห้ะ แจสเปอร์? นายยังดุด่าป้าตัวเองอยู่เลย! นายคิดว่าเพียงเพราะนายทำเงินได้อยู่ตอนนี้ นายไม่จำเป็นต้องเคารพญาติผู้ใหญ่แล้วงั้นเหรอ?”

อยู่ ๆ ป้าของแจสเปอร์ก็ร้องเสียงดังขึ้นมา ชาร์ลีลุกขึ้นมองจอบหลังประตูอย่างตั้งใจ

“คร่ำครวญต่อไปแล้วฉันจะฆ่าเธอ เธอคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ?”

สีหน้าของบาร์ดกับแม่เปลี่ยนไป เขารีบดึงแม่ออกไปทันที

“กลับกันก่อนเถอะแม่ ฉันต้องการดูว่าพวกเขาจะยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้นานแค่ไหน”