เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 94

หญิงสาวมองแจสเปอร์อย่างประหลาดใจ “คุณไม่คิดที่จะให้นามบัตรและขอเบอร์โทรศัพท์ฉันหน่อยเหรอ?”

“ลาก่อนครับ”

หญิงสาวได้แต่มุ่ยปากขณะมองไปที่หลังของแจสเปอร์ หล่อนรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้คือคนที่น่าสนใจที่สุดเท่าที่เคยเจอมา หลังจากที่หล่อนมาจากแผ่นดินใหญ่พร้อมกับพ่อของเธอ

“ลาก่อน” แม้ว่าแจสเปอร์ได้ออกจากฮอลล์ไปแล้ว เธอก็ยังคงพึมพำคำนี้ไม่เลิก

แจสเปอร์เดินขึ้นรถในลานจอด ตาของเขาเป็นประกายขึ้นมา

หญิงสาวคนเมื่อกี้มีสำเนียงเมืองฮาร์เบอร์ชัดเจนมาก นอกเหนือจากนั้น มันก็ชัดเจนแล้วว่าถ้ามีใครสักคนจากเมืองฮาร์เบอร์อยู่ที่นี่ตอนนี้ นั่นต้องหมายความว่านักลงทุนรายใหญ่กำลังมาลงทุนในจังหวัดนี้

แจสเปอร์ร่างแผนการณ์บางอย่างขึ้นมาอย่างคร่าว ๆ ในหัว และก็โทรหาดอว์สันทันที

“คุณลุงชูเลอร์ครับ ผมอยากขอคำปรึกษาหน่อยครับ”

ดอว์สันไม่ลังเล เขาสั่งให้เลขายกเลิกตารางงานที่กำลังจะมาถึงและกล่าวกับแจสเปอร์ “ได้สิ มาที่บริษัทของฉัน ฉันจะรอนายที่นายอยู่ในออฟฟิศนะ”

…

“โธ่เว๊ย! โธ่เว๊ย! แม่งเอ๊ยไอ้ลูกหมา!”

เซย์เดนขว้างถ้วยชาจากมืออย่างคลุ้มคลั่งและกำลังกระทืบเท้าพร้อมตะโกนอย่างกับคนเสียสติ

ลูกน้องในห้องของเขาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง พวกเขาไม่กล้ายั่วยุเซย์เดนที่กำลังอาละวาดอยู่

“ไอ้แจสเปอร์มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? กล้าดียังไงมาเหยียบหัวและดูถูกฉันคนนี้?”

เมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น เซย์เดนรู้สึกราวกับว่าความอิจฉาและความโกรธกำลังค่อย ๆ กัดกินจิตใจเขา และเขาสัมผัสได้เลยว่าความโกรธของเขามันทะลุจุดเดือดไปแล้ว

“คุณแฮงค์ครับ” หนึ่งในลูกน้องของเขากล่าวอย่างระวัง

“นายท่านบอกว่าเราต้องลำดับความสำคัญธุรกิจที่เห็นสมควรก่อน หลังจากเป้าหมายของเราลุล่วงแล้ว เจ้าแจสเปอร์มันก็ยังคงเป็นสุนัขต่อหน้าคุณ เมื่อเวลามาถึง คุณจะทำอะไรกับมันก็ได้ตามที่ใจต้องการ”

เซย์เดนดึงคอเสื้อของเขาขึ้นมาและหัวเราะอย่างร้ายกาจ และพูดว่า “ก็จริงของแก ไอ้พวกลูกหมาพวกนั้นคงไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำว่าฉันได้ติดต่อกับนักธุรกิจที่มาจากเมืองฮาร์เบอร์ไว้เรียบร้อยแล้ว ด้วยการช่วยเหลือของเขา ฉันมั่นใจว่าผู้ในชนะในงานประมูลครั้งนี้ต้องเป็นฉันเท่านั้น!”

ขณะที่พูดนั้น เซย์เดนหรี่ตาเพื่อซ่อนความตะลึงและความโลภในแววตาของเขา

“เงินลงทุนตั้งสามพันล้านดอลลาร์ นักธุรกิจจากเมืองฮาร์เบอร์คนนี้รวยมาก ไม่แปลกใจเลยที่หัวหน้าทางราชการให้ความสำคัญกับเขามาก ถ้าสวนสนุกได้รับเงินลงทุนสามพันล้านดอลลาร์ มูลค่าของธนาคารทางใต้ทั้งหมดบริเวณแม่น้ำเซาท์เฟสจะมีค่ามหาศาลขนาดไหนในอนาคต?”

ขณะนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เซย์เดนวิ่งไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว

คนที่เข้ามานั้นเป็นชายหนุ่มท่าทางมอมแมมที่มาพร้อมใบหน้าเย่อหยิ่ง

“มิสเตอร์ลอว์ มาจนได้นะครับ”

เซย์เดนไม่ได้วางท่าต่อหน้ามิสเตอร์ลอว์ เขายิ้มและโค้งคำนับราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์

มิสเตอร์ลอว์ฮึดฮัดและมองไปในห้องที่เละเทะ หลังจากนั้นเขายิ้มกว้างและพูดเป็นภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงเมืองฮาร์เบอร์อย่างหนักแน่น “คุณใช่ไหมที่บอกกับผมว่าจะมาทำเรื่องสนุก ๆ ในจังหวัดกัย? ผมคิดว่าคุณคงอารมณ์ไม่ดีอยู่ในตอนนี้”

“ไม่แล้วล่ะครับ” เซย์เดนกำลังยิ้มกว้างราวกับว่าดอกไม้กำลังเบ่งบานบนหน้า เขากล่าว “มันแค่อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ ครอบครัวของผมอยากเข้าร่วมประมูลที่ดินผืนนั้นด้วยเหมือนกัน เพราะเรื่องนั้น คุณพ่อถึงต่อว่าและวิจารณ์การดำเนินการที่ล่าช้าของผม”

มิสเตอร์ลอว์ยิ้มและลูบหน้าของเซย์เดน เขาพูดว่า “ชาวแผ่นดินใหญ่เอ๋ย อย่ามาโกหกผม อย่ากังวลไปเลย ผมบอกคุณพ่อของผมแล้วเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณ”

“ไม่ใช่ว่าเราร่วมงานกับคุณไม่ได้เพราะว่าเรากำลังมองหาบริษัทท้องถิ่นที่มีกำลังอยู่หรอกนะ พวกคุณเหมาะกับงานนี้ แต่…”

“ถ้าผมไม่มีความสุข คุณพ่อผมก็จะไม่มีความสุขด้วย ถ้าเราไม่มีความสุขกัน ดังนั้นคงไม่มีหวังที่เราจะได้ทำงานร่วมกัน”

เมื่อเซย์เดนรู้สึกได้ถึงมือของมิสเตอร์ลอว์บนหน้าของเขา ยิ้มของเขากลับเปล่งประกายและอ่อนน้อมมากกว่าเดิม

“มิสเตอร์ลอว์ครับ อย่ากังวลไปเลย ผมจะทำหน้าที่ของผมให้ดี ทุกอย่างได้ถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว เพราะฉะนั้นมากับผมเถอะ มิสเตอร์ลอว์…”

มิสเตอร์ลอว์หัวเราะคิกคักและพูดว่า “ผมรักชาวแผ่นดินใหญ่ที่มีจิตใจดีแบบคุณจริง ๆ”