เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 95

“คุณช่างสุภาพเหลือเกิน มิสเตอร์ลอว์ เป็นเกียรติอย่างมากที่ผมสามารถทำคุณเพลิดเพลินได้” เซย์เดนกล่าวอย่างอ่อนน้อมเป็นอย่างมาก แต่จิตใจของเขาพร้อมจะแหลกร้าวจากความโกรธและความอัปยศ

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกมากนัก นอกจากทำได้เพียงแค่อดทนไว้ ในตอนนี้ เขาไม่สามารถขัดใจมิสเตอร์ลอว์ได้

การประมูลกำลังจะเริ่มขึ้น และผลแห่งชัยชนะก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ดังนั้นต้องอดทนไว้

เซย์เดนสาบานด้วยใจจริงเลย ถ้าชนะการประมูลนี้ เขาจะคืนทุกความคับแค้นใจที่ได้รับในช่วงเวลานี้ให้กับแจสเปอร์เป็น 100 เท่า!

…

“เธอหมายความว่าตระกูลแฮงค์ได้ติดต่อกับนักธุรกิจจากเมืองฮาร์เบอร์ไว้แล้วงั้นหรือ?”

ดอว์สันมองไปที่แจสเปอร์อย่างร้อนรน และท่าทีของเขาดูจริงจังเกินกว่าจะล้อเล่นได้

แจสเปอร์พยักหน้าและพูดว่า “ทัศนคติของนักธุรกิจเมืองฮาร์เบอร์คนนี้มีผลกระทบโดยตรงกับความคิดของรัฐบาลตั้งแต่ที่เขาวางแผนการทำการลงทุน หน่วยงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องจะลงทุนในที่ดินของเขาตามในภายหลัง ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอะไรแบบนี้ที่เขาจะได้เจอกับการขยายตัวของเขตจังหวัดอย่างไม่ทันได้คาดคิด”

“ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลแฮงค์ได้แถลงการณ์พวกเขาตั้งใจที่เข้ามารื้อถอนสิ่งปลูกสร้างในที่ดินและถือครองสิทธิ์ในการพัฒนาที่ดินหลายต่อหลายครั้ง ในอีกแง่หนึ่ง สิ่งนั้นทำให้ผู้คนถอยห่างออกจากเรื่องนี้ และอีกแง่หนึ่ง ผมเกรงว่าเรื่องนี้คงจะมีจุดประสงค์ในการปลุกปั่นและปิดปากชาวบ้านไม่ให้พูดถึงความจริงมากกว่า”

หลังจากได้ยินสิ่งที่แจสเปอร์กล่าว ดอว์สันถามว่า “ถ้าอย่างนั้น แผนของนายคืออะไร?”

“เราจะยกให้พวกมันไป” แจสเปอร์ยิ้มและกล่าว

“ยกให้พวกมันอย่างนั้นรึ?” ดอว์สันค่อย ๆ ยกคิ้วขึ้น

“ในการประมูลครั้งนี้ การสู้ซึ่ง ๆ หน้ากับตระกูลแฮงคส์คงไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเท่าไหร่นัก แต่มันจะเพิ่มภาระทางการเงินให้กับเราโดยใช้เหตุ ”

แจสเปอร์กล่าวอย่างตรงไปตรงมา เขามั่นใจเป็นอย่างมาก

“สิทธิ์ในการพัฒนาที่ดินทั้งหมดจะทำเงินได้ก็ต่อเมื่อนักธุรกิจจากทางฝั่งฮาร์เบอร์ตัดสินใจลงทุนที่ธนาคารทางใต้ของฝั่งเซาธ์เฟซ ยิ่งไปกว่านั้น นักลงทุนคนนั้นจะต้องเป็นผู้ที่อำนาจตัดสิจใจเด็ดขาด เพราะฉะนั้นถ้าเขาเปลี่ยนใจ มูลค่าความเสียหายที่ตระกูลแฮงค์ต้องพบเจอคงไม่ใช่น้อยเลยเชียวละ”

ดอว์สันเข้าใจสิ่งที่แจสเปอร์กำลังพูด เขาคาดการณ์ล่วงหน้าไปและถามว่า “นายมั่นใจใช่ไหมว่าจะโน้มน้าวนักธุรกิจคนนั้นได้?”

ทุกคนรู้ดีว่ากุญแจสำคัญของเรื่องนี้คือการตัดสินใจของนักธุรกิจคนนั้น

แจสเปอร์ระลึกย้อนไปถึงแนวโน้มเศรษฐกิจในเมืองฮาร์เบอร์ในชาติที่แล้ว หลังจากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อถ้านักธุรกิจคนนั้นเต็มใจที่จะร่วมงานกับเรา แล้วสามารถทำกำไรได้มากกว่า ทำไมเขาจะไม่ยอมล่ะ?”

…

สองวันผ่านไวเหมือนกะพริบตา

วันนี้ ศาลากลางจังหวัดกลายเป็นสถานที่จัดงานชั่วคราวสำหรับการประมูล การจราจรบนถนนติดขัดอย่างมาก

เกือบทุกตระกูลที่ทรงอิทธิพลและเหล่ามหาเศรษฐีในจังหวัดที่ผู้คนรู้จักต่างอยู่ที่นี่

ทุกคนก็กำลังทำงานหาเลี้ยงชีพในที่เดียวกัน เพราะฉะนั้นเมื่อเจอหน้า พวกเขาจะทักทายแลกเปลี่ยนตามมารยาท

“มิสเตอร์ลอง มาไวจังเลยนะครับ”

ชายวัยกลางคนสวมสูทยิ้มและกล่าวกับชายอีกคนที่เพิ่งลงจากรถ

“ผมเหรอ? คุณบริหารธุรกิจยานี่ คุณสนใจในอสังหาริมทรัพย์ด้วยเหรอ?” มิสเตอร์ลองหยอกล้อ

“นี่ จะสนใจหรือไม่สนใจแล้วมันยังไงเล่า? มีคนตั้งมากมายอยู่ที่นี่ แต่เราทุกคนต่างรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็แพ้”

“พูดถูกแล้ว” มิสเตอร์ลองถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย “สองตระกูลนี้มีเรื่องบาดหมางกันก่อนหน้านี้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง สองตระกูลนี้ก็พร้อมที่จะชิงดีชิงเด่นกันอยู่ตลอดอยู่แล้ว ครั้งที่แล้ว ตระกูลแฮงค์เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป ครั้งนี้ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าใครกันนะจะเป็นผู้ชนะ?”

“ทั้งสองตระกูลก็ทนเหม็นหน้ากันนาน เพราะแบบนี้ไง มันก็คุ้มตั๋วดีนะที่ทำให้พวกเราได้มานั่งดูโชว์ที่อลังการแบบนี้” ชายคนหนึ่งหัวเราะพร้อมกับกล่าว

ในเวลาเดียวกัน แจสเปอร์และเวนดี้ก็มาถึงลานจอดรถ

ในสมัยนี้ที่ทุกคนยังคงมอง Mercedes-Benz และ BMW เป็นเหมือนรถหรูไฮเอน ดังนั้นการปรากฏตัวของ Bentley จึงเป็นอะไรที่โดดเด่นเอามาก ๆ

ทุกคนในงานประมูลต่างมองกันเป็นตาเดียว และพวกเขารู้ได้ทันทีเลยว่าตระกูลชูเลอร์อยู่ที่นี่แล้ว

หลังจากที่แจสเปอร์ลงจากรถพร้อมกับเวนดี้ กลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ใกล้ชิดกับดอว์สันต่างพากันเข้ามาแลกเปลี่ยนการทักทายตามมารยาท

แม้ว่าดอว์สันไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม เวนดี้กำลังปฏิบัติหน้าที่ในนามของเขาอย่างเต็มที่

การปฏิบัติหน้าที่ของเวนดี้ในคืนนี้เรียกได้ว่าไร้ที่ติ

เธอทักทายทุกคนด้วยมารยาทชั้นสูงราวกับเธอพูดจาภาษาเดียวกันกับคนทั้งงาน

หลังจากที่แลกเปลี่ยนและทักทายตามมารยาทแล้ว แจสเปอร์พาเวนดี้ไปยังสถานที่จัดงานประมูล

“หมดห่วงเลยที่คุณพ่อยอมให้คุณมา” แจสเปอร์กล่าวพร้อมกับยิ้ม “คุณทำได้ดีมาก”

เวนดี้เม้มริมฝีปากและพูดว่า “คุณหลีกหนีจากการพบปะและพูดคุยกันในสังคมแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ ฉันชินกับเรื่องพวกนี้มาตั้งนานแล้ว”

เขาทั้งสองเดินเข้าสู่ทางเข้าของงาน พวกสามารถมองเห็นเซย์เดนยืนอยู่จากระยะไกล

นั่นราวกับว่าเขากำลังยืนตรงนั้นแค่รอแจสเปอร์และแวนดี้ เขาหลีกเลี่ยงผู้คนรอบตัวที่กำลังจะเข้าไปทักทาย อย่างไรก็ตาม แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครในงานที่กล้าจะต่อปากต่อคำเมื่อคิดถึงสถานะทางสังคมที่ยิ่งใหญ่ของเขา

เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา เซย์เดนแสดงท่าทางน่าขนลุกพร้อมรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้า

เขาไขว้มือทั้งสองไปด้านหลังก่อนที่จะเดินวางมาดเข้ามาหาทั้งสอง

“ไง แมงดา อยู่นี่เอง”

เซย์เดนทำท่าทางแปลก ๆ ขณะที่ปิดปากพูด หลังจากที่กล่าวเสร็จ สายตาของเขาก็มองไปที่เวนดี้

เขาดูละโมบและมุ่งร้าย

“เวนดี้ เธอปฏิเสธเส้นทางที่จะทำให้เธอได้เสวยสุขและเลือกมาคลุกฝุ่นอยู่กับไอ้ขยะนี่งั้นหรอ?”

เวนดี้มองที่เซย์เดนอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ไปซะ ได้โปรด”

เซย์เดนรู้สึกได้ถึงใจที่กำลังบิดเบี้ยวเมื่อเห็นว่าเวนดี้ต้องการที่จะทิ้งระยะห่าง เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ก่อนหน้านี้ฉันชอบเธอมากนะ แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นคนตาบอดและเลือกไอ้ขยะนี่แทนแล้วสินะ?

เซย์เดนชี้ไปที่แจสเปอร์และพูดกับเวนดี้ “ไอ้ขยะนี่แค่ต้องการความสวยและเงินของครอบครัวเธอ ไม่รู้สึกตัวบ้างเลยเหรอ?”

เวนดี้ไม่ต้องการทะเลาะกับเซย์เดนต่ออีก เธอจึงพูดว่า “ฉันบอกให้นายออกไปไง ขอร้องล่ะ ฉันรู้สึกขยะแขยงเวลาที่นายยืนอยู่ตรงหน้า”

“ขยะแขยงงั้นหรอ?” เซย์เดนเงยหน้าขึ้นและระเบิดเสียงหัวเราะ “ก็ได้ ๆ งั้นฉันจะดูว่าเธอจะหยิ่งแบบนี้ไปได้สักกี่น้ำกัน ไม่คิดว่าตัวเองอวดดีเกินไปหน่อยเหรอ? เธอรู้สึกขยะแขยงตอนมองมาที่ฉัน งั้นเหรอ? ในไม่ช้า ฉันจะทำให้เธอเป็นหญิงโสเภณีและมาคุกเข่าต่อหน้าฉัน!”

“เธอจะต้องเสียใจ เธอจะต้องเสียใจที่เลือกคนผิด ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันคือคนที่ฉลาดที่สุดแล้วไอ้ขยะข้างเธอนี่เป็นแค่หมารับใช้ของฉัน!”

“แจส อย่าไปฟังเขา ไปกันเถอะ” เวนดี้ดึงมือแจสเปอร์และเดินผ่านเซย์เดนตรงไปยังลานประมูล

เมื่อแจสเปอร์เดินผ่านเซย์เดิน เซย์เดนกล่าวด้วยความไม่พอใจอย่างเดือดดาล “รอก่อนเถอะแก”

“ฉันจก็จะรอนะ” แจสเปอร์ยิ้ม “ฉันจะรอวันที่แกตายอ่ะ”

เซย์เดนหันหลังพร้อมฉุกคิด หลังจากนั้นเขาจ้องไปที่แผ่นหลังของแจสเปอร์และกำหมัดแน่น เล็บจิกลงไปในเนื้อ

ทันใดนั้น เซย์เดนหัวเราะอย่างชั่วร้าย “ยิ่งรู้สึกยินดีกับตัวเองมากเท่าไหร่ แกจะรู้สึกแย่กับตัวเองมากทีหลัง มาดูกันว่าใครจะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย”

หลังจากที่เวนดี้และแจสเปอร์เดินมายังลานประมูล เวนดี้ก็พูดขึ้น “แจส เซย์เดนน่าขยะแขยงมาก”

แจสเปอร์พาเวนดี้ไปยังที่นั่งและพูดว่า “เราไม่จำเป็นต้องโกรธคนแบบพรรค์นั้นหรอก คู่แข่งของเรายังไงก็คือตระกูลแฮงค์ตั้งแต่เริ่มอยู่แล้วและไม่ใช่เซย์เดน เขา…เขายังไม่มีคุณสมบัติมากพอ”