เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 17

พอเฉินมู่ตื่นขึ้นมาอีกที ก็เป็นเช้าของวันที่สองไปเสียแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกดตรวจสอบโปรแกรมของระบบเครื่องติดตาม ที่จริงแล้วมันเป็นของที่เธอทำขึ้นมาลวก ๆ ขณะเกิดเหตุ นัยย์ตาเรียวมองมือถืออยู่ครู่หนึ่ง โดยภาพรวมก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักนิด

เธอทิ้งโทรศัพท์ไว้อีกด้านของเตียง ก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วค่อยพาตัวเองก้าวฉับ ๆ เข้ามาในห้องผู้ป่วย ทว่าในห้องกลับมีโอวจินที่สวมเสื้อกาวน์นั่งอยู่

เฉินมู่ยกมือขึ้นทัก “คุณหมอโอว อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

โอวจินสาวเท้าเข้ามาใกล้ ๆ อย่างมีลับลมคมนัย “เฉินมู่ เมื่อวานหยุนเซียวสารภาพรักกับเธอแล้วใช่ไหม?”

เฉินมู่ผงะไป เธอดันโทรศัพท์เข้าไปใต้หมอนด้วนสีหน้าเรียบเฉยพลันส่ายหัว “เปล่านี่คะ”

โอวจินทุบต้นขาตัวเองอย่างแรงด้วยความโมโห “เปล่าเหรอ? นี่เธอเป็นคนจริง ๆ หรือท่อนไม้กันแน่ห๊ะ!”

เฉินมู่กระพริบตาปริบ ก่อนถาม “ทำไมเหรอคะ? ท่อนไม้อะไร?”

โอวจินดึงเฉินมู่ให้นั่งลงและพูดว่า “เฉินมู่ นี่เธอไม่รู้เลยหรือไง เมื่อวานตอนได้รับสายจากเธอ หยุนเซียวก็คลั่งจนแทบเป็นบ้า!”

“เขาสั่งให้แฮ็กเกอร์เจาะระบบกล้องวงจรปิดทั้งหมดที่อยู่ใกล้ร้านอาหาร ให้คนปิดถนนรอบ ๆ เอาไว้แล้วรีบขับรถไปคฤหาสน์ของประธานจางอย่างรวดเร็ว! ตอนที่ไป เอวของฮานเฉิงยังมีปืนพกไว้ด้วย! ท่าทางแบบนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือไม่ เขาก็จะลงมือฆ่าทันที!”

เฉินมู่นิ่งค้าง “...คุณแน่ใจ?”

โอวจินพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “แน่ใจ!”

“แต่ที่เอวของฮานเฉิงไม่มีปืนนะคะ” เฉินมู่บอก “ตอนนั้น ฉันมองเห็นว่าที่เอวของเขามันว่างเปล่า ไม่มีปืนนะ”

โอวจินเกาหัวอย่างกระอักกระอ่วน “อันนี้....บางทีฮานเฉิงอาจจะลืมพกเข้าไปด้านในด้วยมั้ง...”

เฉินมู่ยิ้มออกมา “คุณหมอโอวคะ คุณอยากจะสื่ออะไรกันแน่”

โอวจินถอนหายใจ “หยุนเซียวไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ อย่าไปหัวเราะเยาะเขาล่ะ เขาดีกับเธอมากจริง ๆ ผมเป็นพี่น้องกับเขามาตั้งหลายปี ตอนผมมีปัญหา เขายังไม่เคยดีกับผมขนาดนี้เลย!”

“นั่นเป็นเพราะผู้หญิงของนายสองคนตบตีกันเองต่างหาก ฉันไม่เรียกมันว่าธุระหรอกนะ” ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก ฮั่วหยุนเซียวก้าวยาว ๆ เดินเข้ามา

เฉินมู่ยิ้มบาง “ในที่สุดคุณก็มาสักที ถ้าคุณช้าไปกว่านี้ มีหวังคุณหมอโอวคงจะเขียนตำนานให้คุณได้เลยค่ะ”

ฮั่วหยุนเซียวเดินไปอยู่ที่ด้านหลังของโอวจิน พลางเอ่ยเสียงต่ำ “ยังไม่ไปอีก? จะรอให้ฉันบรรยายชีวประวัติของนายหรือไง”

โอวจิน “...”

โอวจินหลีกทางให้อย่างคล่องแคล่ว ฮั่วหยุนเซียวจึงนั่งลง “ผมให้ฮานเฉิงนำอาหารเช้าของร้านเซียวเซียงซวนมาด้วย คุณทานหน่อยนะ”

เฉินมู่พยักหน้าตอบตามมารยาท “ขอบคุณนะคะ ครั้งล่าสุดที่กินไป ฉันมักจะนึกถึงความอร่อยมันอยู่เสมอเลย!”

ฮานเฉิงหิ้วถุงอาหารขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วจัดเรียงกับข้าวแต่ละอย่างจนกลิ่นหอมโชยเข้าจมูก

เฉินมู่เงยหน้ามองแววตาเศร้าสร้อยของโอวจิน พลางถาม “ถ้าอย่างนั้น...คุณหมอโอวมาทานด้วยกันไหมคะ?”

“ไม่ต้อง” ฮั่วหยุนเซียวปฏิเสธเสียงเด็ดขาด ก่อนที่โอวจินจะคร่ำครวญใส่เพื่อนตัวเอง จนบอสฮั่วต้องพูดขึ้นมาว่า “ส่วนของนาย ฉันบอกพนักงานห่อมาให้เรียบร้อยแล้ว อยู่ที่ห้องทำงานนายนั่นแหละ”

โอวจินยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที “ขอบใจนะบอสฮั่ว!”

พักใหญ่หลังทานเข้าเช้าเสร็จ เฉินมู่ถึงได้ถามขึ้น “วันนี้ฉันเข้าพบประธานจางได้หรือยังคะ?”

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า “ได้สิ”

จากนั้น ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ทว่าไม่นาน ฮานเฉิงก็ผลักประตูเข้ามา “บอสครับ คุณชายโอวเรียกหา”

พลันฮั่วหยุนเซียวก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย ขายาวเดินเรื่อย ๆ มาจนถึงห้องทำงานของโอวจิน ดูเหมือนว่าโอวจินจะทานข้าวเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่ายเอนตัวพิงเก้าอี้พร้อมจดจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง

ฮั่วหยุนเซียวเอ่ยถาม “มีอะไรงั้นเหรอ?”

“หยุนเซียว มาดูนี่” โอวจินกวักมือเรียก

ฮั่วหยุนเซียวเดินอ้อมไปด้านหลังของอีกคน บนหน้าจอคอมพิวเตอร์กำลังฉายภาพบันทึกแบบดิจิทัลวิดีโอ มันเป็นคลิปของเฉินมู่ในคฤหาสน์ส่วนตัวของประธานจางเมื่อวานก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน