เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 16

ฮั่วหยุนเซียวกระชับวงแขนกอดเฉินมู่แน่นขึ้นอีกนิด และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแบบที่โอวจินไม่เคยได้ยินมาก่อน “ผมมาช้าไป”

เฉินมู่จุดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก พลางเอนศีรษะเข้าหาอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะสลบไสลไปในอ้อมแขนของฮั่วหยุนเซียว

“โอวจิน!” ฮั่วหยุนเซียวตะโกนเรียก

โอวจินรีบวิ่งเข้ามาตรวจสอบทันควัน “แค่หมดสติไปน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

ฮานเฉิงลากประธานจางที่หน้าซีดเผือดให้เดินเข้ามาใกล้ พร้อมถามเสียงนิ่ง “บอสครับ จะจัดการยังไงต่อดี?”

ฮั่วหยุนเซียวหันไปมองประธานจางแวบหนึ่ง แววตาของเขาดำมืดเหมือนคลื่นใต้น้ำ มันลึกจนไม่อาจเห็นก้นบึ้งของความคิด

เพียงมองแค่ครั้งเดียวก็ทำให้ประธานจางตกใจกลัวจนตัวสั่น เจ้าตัวหมอบลงกับพื้นแล้วเอาศีรษะโขกอย่างเอาเป็นเอาตาย “บอสฮั่ว! บอสฮั่ว! ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนของท่านนะครับ! ผม...”

ฮั่วหยุนเซียวกล่าวเสียงเย็น “ตัดแขน ตัดขาแล้วเอาไปขังคุกซะ”

“บอสฮั่ว! บอสฮั่ว!” ประธานจางร้องไห้ฟูมฟาย แต่ฮั่วหยุนเซียวกลับไม่แม้แต่จะชายตามอง

เมื่อถึงโรงพยาบาล โอวจินตรวจสอบร่างกายของเฉินมู่อย่างละเอียด พอฉีดยาและพันผ้าพันแผลเสร็จอีกครั้งถึงได้เดินกลับไปที่ห้องทำงาน

ฮั่วหยุนเซียวเบนสายตามองเพื่อนสนิท เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงเท่าที่ควร “เป็นยังไงบ้าง?”

โอวจินถอดเสื้อกาวน์ออก “วางใจเถอะ เป็นแค่แผลภายนอกที่ทำให้คนมองตกใจก็เท่านั้น บาดแผลทั่วร่างรวมกันยังไม่ร้ายแรงเท่าแผลที่ข้อมือเลย”

ฮั่วหยุนเซียวกำแก้วในมือแน่น “มีกี่แผล?”

โอวจินชะงักไป “นั่นฉันไม่ได้นับไว้ อาจจะสิบกว่าแผลมั้ง มีรอยขีดข่วน แล้วก็ยังมีรอยถูกเฆี่ยนกับรอยฟกช้ำอีกด้วย”

พลันบอสฮั่วก็ยกยิ้มเย็น เสียงทุ้มต่ำว่าตอบ “เก่งจริงนะ ตระกูลเฉิน ฝีมือไม่เบาเลย”

ได้ยินแบบนั้น โอวจินก็ถึงกับตัวสั่นงันงก

ฮั่วหยุนเซียวอยู่ในตำแหน่งที่สูงมาเป็นเวลานาน แทบจะไม่มีใครกล้าไปยั่วยุเขาเพื่อรนหาที่ตาย ทว่าครั้งนี้ โอวจินรับรู้ได้อย่างเฉียบคมว่าอาการบาดเจ็บของเฉินมู่ได้ทำให้ฮั่วหยุนเซียวโมโหเข้าแล้ว

โอวจินเอ่ยเตือนออกมาเสียงเบา “หยุนเซียว การตัดแขนตัดขาเป็นการลงโทษที่รุนแรงที่สุดแล้ว ในประเทศที่มีสภาพแวดล้อมแบบนี้ จะทำมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ”

แก้วในมือของฮั่วหยุนเซียวถูกวางลงบนโต๊ะหินอ่อนดังเคร้ง เสียงสะท้อนดังกังวานไพเราะราวกับเข็มเงินที่ตกลงสู่พื้น แต่มันกลับทำให้ผู้คนที่ได้ยินหวาดกลัวอย่างไม่มีสาเหตุ

เสียงเข้มเอ่ยชัดเจน “ฉันแค่ไม่ได้มือเปื้อนเลือดมาสองสามปี แต่มันกลับทำให้คนพวกนี้ลืมไปแล้วสินะ ว่าทั้งบนพื้นและใต้ดินในโลกสีขาวดำของเมืองปินไห่แห่งนี้ ใครกันแน่ที่เป็นราชาตัวจริง!”

บรรยากาศกดดันราวกับว่าห้องทั้งห้องนั้นมืดมนไปหมด ทว่าทันใดนั้นก็มีพยาบาลผลักประตูเข้ามาพลางพูดตะกุกตะกัก “ท่านคณบดีคะ...คุณหนูเฉินฟื้นแล้วค่ะ”

“ฟึบ” ฮั่วหยุนเซียวลุกขึ้นยืนแล้วก้าวยาว ๆ ออกจากห้องทำงานไปทันที ส่วนฮานเฉิงเองก็ตามหลังไปติด ๆ

ขายาวเดินเร็วจนมาถึงห้องพักผู้ป่วย หญิงสาวที่อ่อนแรงเมื่อครู่ก่อน ตอนนี้ได้นั่งอยู่บนเตียงและขมวดคิ้วพูดคุยบางอย่างอยู่กับนางพยาบาล

“ฮานเฉิง” จู่ ๆ ฮั่วหยุนเซียวก็พูดออกมา “ให้เวลานายสามวัน ฉันต้องการข้อมูลของเฉินมู่ทั้งหมดตั้งแต่เด็กจนโต”

เดิมทีเขาคิดว่า เฉินมู่ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของตระกูลเฉินขนาดนั้น แต่พอมองตอนนี้ ไม่เพียงแค่ไม่ได้รับความรักแล้ว ตระกูลเฉินยังอยากจะทำทุกทางให้เธอตายเลยด้วยซ้ำ!

“ครับ บอส” ฮานเฉิงตอบรับ พลันรีบไปจัดการทันที

ฮั่วหยุนเซียวเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย เฉินมู่ยกแก้วน้ำในมือขึ้นแล้วจิบน้ำอึกเล็ก ๆ

ไอน้ำร้อนลอยขึ้นมาจนหน้าเธอแดงไปหมด มันดูงดงามและน่ารักมาก ไม่เหมือนคนที่ฮั่วหยุนเซียวเห็นตอนที่บุกเข้าไปในห้องเลยสักนิด เธอในตอนนั้นเป็นเหมือนนักรบหญิงที่เกือบจะฆ่าผู้ชายรูปร่างกำยำจนตาย

“เฉินมู่” ฮั่วหยุนเซียวเรียกเธอ

เฉินมู่ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้ามองไปยังฮั่วหยุนเซียว เธอเลิกคิ้วขึ้นพร้อมฉีกยิ้ม “คุณชายฮั่ว คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอคะ?”

ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเดินเข้ามานั่งลงที่ขอบเตียงเพื่อไถ่ถาม “ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม? โอวจินอยู่ที่นี่ ควรให้เขาช่วยตรวจดูอีกสักรอบหน่อยดีกว่า”

เฉินมู่ส่ายหน้า “ไม่เจ็บแล้ว มันเป็นแค่บาดแผลภายนอกเท่านั้นเอง”

เธอยิ้มออกมาจากดวงตา ไม่มีความอ่อนแอแม้แต่น้อย

แต่ฮั่วหยุนเซียวกลับปวดใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ปกติผู้หญิงที่พบเจอประสบการณ์เหล่านี้ ในเวลาแบบนี้พวกเธอจะร้องไห้ออกมาด้วยจิตใจที่แตกสลาย แต่สำหรับเฉินมู่แล้ว มันเปรียบเหมือนเรื่องทั่วไปที่พบได้ในกิจวัตรประจำวัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน