เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ นิยาย บท 20

“ฉึก” เฉินมู่ฉีกกระดาษหลายแผ่นในมือออกเป็นชิ้น ๆ พร้อมใช้สายตาแข็งกระด้างดุจเหล็กเหลือบมองคนเป็นพ่อ “เชื่อเถอะค่ะ ของของหนู ใครก็คว้ามันไปไม่ได้!”

พูดจบก็หมุนตัวออกจากห้องทำงาน ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

สามสิบล้าน!

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เธอต้องหาเงินสามสิบล้านให้ได้ภายในสามวัน ถึงจะสามารถเอาสมบัติที่แม่ทิ้งไว้ให้กลับมาได้!

“เสี่ยวมู่!” ซู่หรูหลานตามออกมาแล้วปิดประตูห้องทำงานอย่างเบามือ

เฉินมู่หันหน้ามองไปที่เธอ

ซู่หรูหลานไม่ได้ดูอ่อนโยนอีกต่อไป สีหน้าท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความสะใจ เธอยิ้มจนตาหยี “ได้ยินพ่อของเธอพูดแล้วนะ? บ้านหลังนี้ เขาเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง!”

“พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ล้วนเป็นของชิงเสวี่ย รวมทั้งสมบัติที่แม่แกทิ้งไว้ด้วย! แต่จู่ ๆ แกก็อยากจะเรียกร้องขึ้นมา? เพ้อเจ้อ!”

ดวงตาที่สุกใสคู่นั้นของเฉินมู่สบเข้ากับสายตาเหยียดหยามของหล่อน ริมฝีปากบางยกโค้งขึ้น “จริงเหรอ? ฉันจะคอยดูก็แล้วกัน!”

ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะกินมื้อดึกอีกต่อไปแล้ว ขาเรียวจึงตรงกลับไปที่ห้องนอนทันควัน

การเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้า อีกทั้งครอบครัวที่ไม่แยแส ทำให้จู่ ๆ ก็คิดถึงผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ เขามักจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเสมอ

ร่างเล็กขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ดูเหมือนวันนี้ฮั่วหยุนเซียวจะเงียบหายไปเลยทั้งวัน

ตั้งแต่ได้พบกับผู้ชายคนนี้ ฮั่วหยุนเซียวมักจะมาแวะเวียนรอบตัวเธอทุกวัน แต่ว่าวันนี้ พอเธอวางสายจากฮั่วหยุนเซียว เขาก็ไม่ได้ปรากฎตัวขึ้นอีกเลย

บางครั้ง เธอก็ไม่สามารถปฏิบัติต่อฮั่วหยุนเซียวอย่างตรงไปตรงมาได้ แต่ถ้าจะให้ทำ เธอจะแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาได้อย่างไรล่ะ?

จะให้บอกเขาว่า ฉันไม่ใช่เฉินมู่นะ และไม่ได้เป็นคนเมืองปินไห่ แต่ฉันเป็นเพียงนักฆ่าที่ตายไปแล้วได้ชีวิตใหม่มาแบบนี้เหรอ?

เฉินมู่ลูบหน้าลูบตาตัวเอง ตอนนี้เรื่องที่เธอต้องเครียดคือการเก็บกวาดตระกูลเฉิน แล้วเปิดโปงคนทรยศตัวจริงของเคโจวต่างหาก!

ณ ปัจจุบัน บนเที่ยวบินที่กำลังบินไปเมืองซี

ฮั่วหยุนเซียวหลับตาพักผ่อนพลางฟังรายงานจากฮานเฉิง

“เฉินมู่ เกิดที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งของเมืองปินไห่ ปีนี้อายุยี่สิบสองปี ส่วนสูงร้อยหกสิบแปด น้ำหนักสี่สิบแปดกิโลกรัม เลือดกรุ๊ปเอ เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สาม ภาควิชาเขียนบทและกำกับการแสดง ผู้ชายคนเดียวที่เคยคบด้วยคือลู่ซีเจ๋อ...”

“ฉันไม่อยากรู้ประวัติความรักของเธอ” ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว

ฮานเฉิงจึงพลิกหน้ากระดาษอย่างเงียบ ๆ แล้วรายงานต่อ

“ภายใต้ชื่อของคุณหนูเฉิน มีบริษัทนายหน้าซิงหยูอยู่ในครอบครอง เป็นสมบัติของคุณนายเฉินที่เสียไปแล้วทิ้งไว้ให้เป็นสินสอด แต่ช่วงนี้มีข่าวลือออกมาว่าเฉินลี้ซานต้องการที่จะขายบริษัทนี่ทิ้งเพื่อช่วยให้เฉินกรุ๊ปผ่านวิกฤตการทางเศรษฐกิจครับ”

ฮั่วหยุนเซียวหันหน้าไปมองท้องฟ้าสีครามที่ด้านนอกหน้าต่าง คิดถึงหญิงสาวที่วางสายใส่เขาอย่างเย็นชา นี่อาจเป็นหญิงสาวไร้เดียงสาเพียงคนเดียวในชีวิตที่กล้าตัดสายเขา

บังเอิญว่าตอนนี้เขายังไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เพราะตามข้อมูลที่ฮานเฉิงพบนั้น เฉินมู่...มีชีวิตที่โหดร้ายจริง ๆ แม้แต่เพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เยาว์วัยก็ถูกน้องสาวแย่งเอาไป

“ซื้อมาซะ” ฮั่วหยุนเซียวพูดนิ่ง ๆ

ฮานเฉินตกตะลึง “ซิงหยูหรอครับ? ซื้อ? บอสครับ บริษัทเล็ก ๆ นั่นมีการบริหารการจัดการที่แย่มาก ปัจจุบันสัญญาที่เหลืออยู่ก็มีแค่ดารานักแสดงตัวเล็ก ๆ สี่ห้าคน แล้วยังเป็นหนี้นอกระบบอยู่บางส่วน ไม่มีอะไรคุ้มที่จะให้ลงทุนเลยนะครับ”

ฮั่วหยุนเซียวชำเลืองมองแวบหนึ่ง “นายนี่พูดมากจริง ฉันบอกให้ซื้อมา”

เพียงครู่เดียวฮานเฉิงก็เข้าใจความหมายที่บอสตัวเองจะสื่อ บริษัทเล็ก ๆ แค่บริษัทเดียว มันคุ้มที่จะให้ฮั่วหยุนเซียวไปสนใจที่ไหน มันก็แค่เป็นการทำเพื่อเฉินมู่!

เขากระแอมไอออกมาเบา ๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังนินทาคนอื่นอยู่

“บอสครับ หลังจากที่ซื้อมาแล้ว...ชื่อเจ้าของบริษัทจะให้เขียนเป็นชื่อคุณ หรือว่าเขียนเป็นชื่อของคุณหนูเฉินครับ?”

ฮั่วหยุนเซียวมองไปยังฮานเฉิงแล้วถาม “ฮั่วกรุ๊ปวางแผนที่จะเปิดเหมืองที่แอฟริกา นายอยากไปเป็นคนคุมงานไหม?”

ฮานเฉิงส่ายหน้าทันที “ผมจะทำเรื่องจัดการซื้อ!”

สองวันถัดมา ในที่สุดวันเกิดของเฉินชิงเสวี่ยก็มาถึง

ตระกูลเฉินรักและเอ็นดูเฉินชิงเสวี่ยที่เป็นบุตรสาวคนเล็กมาโดยตลอด ปีนี้เป็นปีที่เธออายุครบยี่สิบปีเต็ม งานเลี้ยงวันเกิดถูดจัดขึ้นอย่างใหญ่โต แค่ชุดที่ใส่ในงานเลี้ยงของเฉินชิงเสวี่ยก็สั่งมาแล้วตั้งสามชุด

งานเลี้ยงวันเกิดถูกเลือกให้จัดที่โรงแรมในเคลือของลู่กรุ๊ปแบบเหมาห้องจัดเลี้ยงทั้งหมด แสดงให้เห็นว่าลู่ซีเจ๋อรักเฉินชิงเสวี่ยมากเพียงใด

ที่ห้องของซู่หรูหลาน เฉินชิงเสวี่ยกำลังลองเครื่องประดับที่แม่เตรียมไว้เพื่อเธอ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน