เกิดใหม่: อย่าเย็นชากับข้า นิยาย บท 2

บิดาอนุญาตแล้ว?

แววตาของซูโม่หว่านพลันมืดมนลง

ยังนึกว่าบิดาจะปฏิบัติต่อเธอแตกต่างออกไป แต่สุดท้ายแล้วระหว่างบุตรฮูหยินเอกและบุตรอนุก็ยังมีน้ำหนักที่แตกต่างกันในใจเขาอยู่ดี แม้ว่าเธอจะช่วยเขาจัดการกับศัตรูมากมายในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ก็ตาม!

ซูหลิ่วซื่อไม่ใช่มารดาแท้ๆ ของเธอ จะทำร้ายเธออย่างไรเธอล้วนไม่ใส่ใจ แต่บิดาของเธอ……

ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นบิดาผู้ให้กำเนิดร่างนี้ อีกทั้งปกติเขาก็รักเธอมากอีกด้วย!

รู้ทั้งรู้ว่าเธอชมชอบฉู่อ๋อง เขาหักใจทำอย่างนี้ได้ยังไง!

เมื่อซูฮว่าเยวี่ยเห็นนางไม่พูดไม่จา คิดว่าเธอรู้ความและยอมรับชะตากรรมแล้ว จึงกล่าวด้วยความรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่นว่า "โอ้ ข้าลืมบอกกล่าวกับน้องไปเลยว่าวันนี้จวนแม่ทัพของเรายังมีเรื่องมงคลใหญ่อีกเรื่องด้วยล่ะ"

ขณะพูดนางก็เดินเข้าไปใกล้อีกสองก้าว มองไปยังซูโม่หว่านที่ไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นมา แล้วกล่าวอย่างคลุมเครือว่า "คนจากตำหนักฉินอ๋องมาทาบทามสู่ขอถึงจวนแล้ว พี่สาวอย่างข้ากำลังจะตบแต่งเข้าไปเป็นชายาเอกในตำหนักฉู่อ๋องแล้ว น้องก็ได้แต่ต้องไปเป็นชายารองในตำหนักฉินอ๋องแล้วสิ ช่างน่าเสียดายจริงๆ —"

เมื่อพูดตรงนี้ ซูฮว่าเยวี่ยก็เว้นช่วงอีกครั้ง จากนั้นบังริมฝีปากแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องว่า "คิดว่าน้องน่าจะยังไม่รู้กระมัง! ฉินอ๋องที่เจ้ากำลังจะแต่งด้วย เทพแห่งสงครามอวิ๋นโม่ของเราท่านอ๋องมู่หรงจิ่ง ร่างกายเป็นอัมพาตครึ่งท่อน ทำได้เพียงนั่งอยู่บนรถเข็นเท่านั้น! โธ่เอ๋ย ฉินอ๋องในตอนนั้นชนะใจหญิงสาวได้ตั้งเท่าใด แต่ในตอนนี้กลับ...จะโชคดีโชคร้ายสวรรค์เป็นผู้ลิขิตจริงๆ เคยเป็นผู้ที่รุ่งโรจน์มากถึงเพียงนั้น ช่างทำให้คนนึกเสียดายจริงๆ ! "

ได้ยินเช่นนี้ ซูโม่หว่านพลันตะลึงงัน

มู่หรงจิ่งเป็นอัมพาตครึ่งท่อน?

ในปีนั้นเธอรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บที่ขา นึกไม่ถึงเลยว่ามันจะร้ายแรงถึงขั้นต้องใช้รถเข็น?

ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมเขาถึงมาทาบทามสู่ขอที่จวนแม่ทัพ?

“จ้องข้าไปไย? ข้าก็ไม่กลัวที่จะบอกเจ้าหรอกนะ หากว่าวันนี้ตำหนักฉินอ๋องไม่ได้มาทาบทามสู่ขอคนถึงจวน เจ้าก็ยังคงได้ตบแต่งกับฉู่อ๋องอยู่เช่นเดิม!”

ซูฮว่าเยวี่ยมองลงไปที่ซูโม่หว่าน ด้วยสีหน้าท่าทางดุร้ายสุดจะพรรณนา ซูโม่หว่านมีสิทธิ์อันใดถึงสามารถตบแต่งไปเป็นชายาเอกแห่งตำหนักฉู่อ๋อง แล้วนางได้แต่ตบแต่งไปเป็นชายารองแห่งตำหนักฉินอ๋อง? ฉินอ๋องที่มีสภาพเป็นอัมพาตครึ่งท่อนผู้นั้น ไหนเลยจะคู่ควรกับนาง!

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ใบหน้าที่ดุร้ายก็กลับกลายเป็นใบหน้าได้ใจอีกครั้ง ผู้ที่บิดาและมารดารักมากที่สุดก็คือนางซูฮว่าเยวี่ยผู้นี้!

เมื่อซูโม่หว่านพูดจบก็หลับตาลง

เธอกับมู่หรงจิ่น...สุดท้ายแล้วก็ไม่มีโชคชะตาวาสนาต่อกัน

เมื่อเห็นท่าทีไม่แยแสเช่นนี้ของนาง หัวใจของซูฮว่าเยวี่ยก็พลุ่งพล่านด้วยความริษยา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม "เฮอะๆ ไม่เคยขัดขวางข้างั้นหรือ? นี่เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าเพียงแสร้งโง่กันแน่?! ซูโม่หว่าน เห็นได้ชัดว่าข้าเป็นถึงบุตรสาวฮูหยินเอกแห่งจวนแม่ทัพ! ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้ามีสิทธิ์อันใดยามที่ท่านพ่อไปออกรบถึงพาแต่เจ้าไปแต่ไม่ใช่ข้า? เจ้าติดตามท่านพ่อแล้วได้รับความสนใจไปตั้งเท่าใด? เดิมทีทั้งหมดนั่นมันควรเป็นของข้า!"

หางตาของซูโม่หว่านขัดเคืองขึ้นมา

“ถูกต้อง เหตุใดถึงพาข้าไปตลอดแต่ไม่พาเจ้าไปเล่า...”

เพราะว่า...เธอเป็นบุตรอนุ ต่อให้เธอจะตายอยู่ในสนามรบ ก็ไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกปวดใจ ใช่หรือไม่?

ซูโม่หว่านเก็บความทุกข์ใจของเธอไว้ แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า "บอกท่านพ่อว่าข้าอยากพบเขา"