เกิดใหม่ในสมัยราชวงศ์ นิยาย บท 5

เซียวเชียนหาน มองไปที่ เซียวป๋ายฮ่าวด้วยสายตาที่ซับซ้อน นี่คือท่านพ่อของเธอ ที่แม้ว่าเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศและความเจ็บปวดแค่ไหนแต่ก็ยังคงคิดถึงลูกสาวอย่างสุดหัวใจ

กระแสความอบอุ่นค่อยๆไหลเข้ามาช้าๆ ภายในจิตใจ เป็นความอบอุ่นที่ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกซาบซึ้ง ในขณะเดียวกันก็แฝงด้วยความโกรธเคือง อัจฉริยะที่เคยถูกชื่นชมและยกย่องจากทุกคน กลายเป็นคนไร้ค่าที่ทุกคนดูถูก จิตใจของเขาต้องทนรับความอัปยศ!

เซียวป๋ายฮ่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร อยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน อีกทั้งลูกสาวของเขาก็เห็นแล้วว่าเขาถูกคนรับใช้ดูถูก หากไม่พูดอะไรก็กลัวว่าลูกสาวจะเป็นกังวล

ชวีหยูม่านทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาของเธอไหลออกมา เสียงร้องไห้ชวนให้คนที่ได้ยินใจสลาย

สามคนพ่อแม่ลูกเผชิญหน้ากัน มีเพียงเสียงร้องไห้ แต่กลับไม่มีคำพูดใดออกมาๆ

เซียวป๋ายฮ่าวเริ่มพูด "เสี่ยวม่าน ฉันไม่เป็นไร พักผ่อนสักสองสามวันก็หายดีแล้ว ให้ลูกของเรากินยาเซิ่งหรงก่อน"

ชวีหยูม่านรีบพยักหน้าแล้วหยิบขวดยาลายครามบนพื้นเดินไปที่เตียง แม้ว่าคราบน้ำตาจะยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้า แต่เธอก็ยังคงพูดกับเซียวเชียนหาน ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  "เชียนหานลูกแม่ กินยาเซิ่งหรงก่อนนะลูก"

เซียวเชียนหานมองยาเม็ดสีขาวในมือของชวีหยูม่านที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวน สายตาของเธอลึกล้ำ เธอส่ายหัวเบา ๆ “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะไม่กินยาเซิ่งหรง”

“ทำไมล่ะลูก?” ทั้งสองถามขึ้นพร้อมกัน แล้วมองไปที่เซียวเชียนหานด้วยความประหลาดใจ