เกิดใหม่ในสมัยราชวงศ์ นิยาย บท 5

เซียวเชียนหาน มองไปที่ เซียวป๋ายฮ่าวด้วยสายตาที่ซับซ้อน นี่คือท่านพ่อของเธอ ที่แม้ว่าเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศและความเจ็บปวดแค่ไหนแต่ก็ยังคงคิดถึงลูกสาวอย่างสุดหัวใจ

กระแสความอบอุ่นค่อยๆไหลเข้ามาช้าๆ ภายในจิตใจ เป็นความอบอุ่นที่ทำให้หัวใจของเธอรู้สึกซาบซึ้ง ในขณะเดียวกันก็แฝงด้วยความโกรธเคือง อัจฉริยะที่เคยถูกชื่นชมและยกย่องจากทุกคน กลายเป็นคนไร้ค่าที่ทุกคนดูถูก จิตใจของเขาต้องทนรับความอัปยศ!

เซียวป๋ายฮ่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร อยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน อีกทั้งลูกสาวของเขาก็เห็นแล้วว่าเขาถูกคนรับใช้ดูถูก หากไม่พูดอะไรก็กลัวว่าลูกสาวจะเป็นกังวล

ชวีหยูม่านทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาของเธอไหลออกมา เสียงร้องไห้ชวนให้คนที่ได้ยินใจสลาย

สามคนพ่อแม่ลูกเผชิญหน้ากัน มีเพียงเสียงร้องไห้ แต่กลับไม่มีคำพูดใดออกมาๆ

เซียวป๋ายฮ่าวเริ่มพูด "เสี่ยวม่าน ฉันไม่เป็นไร พักผ่อนสักสองสามวันก็หายดีแล้ว ให้ลูกของเรากินยาเซิ่งหรงก่อน"

ชวีหยูม่านรีบพยักหน้าแล้วหยิบขวดยาลายครามบนพื้นเดินไปที่เตียง แม้ว่าคราบน้ำตาจะยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้า แต่เธอก็ยังคงพูดกับเซียวเชียนหาน ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  "เชียนหานลูกแม่ กินยาเซิ่งหรงก่อนนะลูก"

เซียวเชียนหานมองยาเม็ดสีขาวในมือของชวีหยูม่านที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวน สายตาของเธอลึกล้ำ เธอส่ายหัวเบา ๆ “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะไม่กินยาเซิ่งหรง”

“ทำไมล่ะลูก?” ทั้งสองถามขึ้นพร้อมกัน แล้วมองไปที่เซียวเชียนหานด้วยความประหลาดใจ

หญิงสาวบนโลกใบนี้ จะมีสักกี่คนที่ไม่สนใจรูปลักษณ์ของตัวเอง? เพื่อรักษาความเยาว์วัย ไม่ว่ายาจะราคาแพงเท่าไหร่ ตราบใดที่ยังหาซื้อได้ก็ไม่มีทางยอมวางมือแน่นอน แล้วทำไมเธอถึงส่ายหัวปฏิเสธ?

เซียวเชียนหานเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองและตอบด้วยเสียงลุ่มลึก "ข้ายังอยากได้ยาเซิ่งหรง เพื่อรักษารูปลักษณ์ของข้า แต่ว่าไม่ใช่ในตอนนี้ ในวันข้างหน้าข้าต้องหามันมาเองได้แน่นอน ส่วนยาเซิ่งหรงเม็ดนี้ เราทุกคนรู้ดีว่ามันแฝงความนัยว่าอะไร ถ้าข้ายอมกิน ก็เท่ากับว่าทำตามที่องค์ชายเจ็ดเซียวหยูลั่วคาดหวัง ข้าจะยอมให้ท่านพ่อท่านแม่ถูกเหยียดหยามเหมือนข้าไม่ได้”

ยาเซิ่งหรงที่ดูเย้ายวนใจเม็ดนี้สื่อถึงการเหยียดหยามและยอมแพ้ เธอจะกินมันลงได้อย่างไร!

เซียวป๋ายฮ่าวเงียบ อดีตอัจฉริยะที่ตกต่ำ ไม่มีใครที่จะเข้าใจความรู้สึกของเขาตลอดหลายปีมานี้ได้ วันนี้ภายใต้สายตาแน่วแน่ของลูกสาวคนเดียวของเขา ดูเหมือนว่าจะมีเปลวไฟจางๆที่แสดงออกถึงความต้องการจะแข็งแกร่งและการต่อต้าน ราวกับว่านี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของการประทุ

"แต่ถ้ากินยาเซิ่งหรงช้าไปอีกสักพัก กลัวว่ารูปลักษณ์ของลูกจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ยากนะ เชียนหาน อย่าใช้แต่อารมณ์ รอจนอาการบาดเจ็บของทั้งคู่หายดี  ครอบครัวเราจะออกจากประเทศจื่อเยว่ หรือไม่ก็ออกไปจากเมืองหลวง ฟังแม่นะเจ้ารีบกินยาเซิ่งหรงเถอะ" ชวีหยูม่านเกลี้ยกล่อมด้วยท่าทีจริงจัง ตอนนี้สถานการณ์ของครอบครัวเป็นอย่างไร เธอรู้ดีที่สุด ดังนั้นจึงไม่สามารถปล่อยให้เชียนหานที่มีใบหน้าอัปลักษณ์พบเจอผู้คนได้ มิฉะนั้นในอนาคตก็มีแต่จะถูกเย้ยหยันมากขึ้นเท่านั้น

มีสายลมพัดมา พาให้กอไผ่นอกหน้าต่างพลิ้วไหวและส่งเสียงเข้ามาในห้อง ลมเย็นโชยพัดเข้ามาถึงกระดูก

เซียวเชียนหานนิ่งสงบมาก เธอรู้ดีว่าตนเองกำลังทำอะไร เธอยกมุมปากขึ้นยิ้ม แม้ว่าจะถูกบาดแผลดึงรั้งอยู่ แต่เธอก็ยังยิ้มให้มากที่สุด แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะดูน่ากลัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถลดความเชื่อมั่นของเธอได้ "หากท่านแม่เชื่อข้า ก็ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมข้าหรอก หญิงสาวทุกคนบนโลกล้วนรักในรูปโฉม ข้าก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น"

"เจ้า..." เมื่อเห็นเซียวเชียนหานที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในชั่วข้ามคืน ชวีหยูม่านก็ตัวแข็งทื่อ คำพูดโน้มน้าวใจที่เตรียมจะพูดออกมา ก็กลืนมันลงไป คิดไม่ถึงจริงๆ เธอเชื่อแล้ว

นอกประตู บ่าวใช้ตะโกนเสียงดังโดยไร้น้ำเสียงของความยำเกรง "นายรอง นายหญิงรอง และคุณหนูเชียนหาน ท่านผู้นำตระกูลเรียกพวกคุณเข้าพบ องค์ชายเจ็ดเสด็จ! มาถอนหมั้นแล้ว! เร็วเข้าเชียนหาน!" อย่าให้องค์ชายเจ็ดรอนาน!"