เกิดใหม่ในสมัยราชวงศ์ นิยาย บท 7

“เซียวเชียนหานเป็นเศษขยะที่ฝึกวรยุทธ์ไม่ได้ ไม่มีความรู้สึกเจียมตัวเลยงั้นเหรอ? คนอย่างเธอคิดจะมาแต่งงานกับองค์ชายเจ็ดได้อย่างไร?”

“ท่านหัวหน้าตระกูลเซียว วันนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นท่านต้องถอนการหมั้นหมายครั้งนี้!”

"ใช่แล้วหัวหน้าตระกูลเซียว แม้ว่าองค์ชายเจ็ดจะไม่เคยเอ่ยปากขอถอนหมั้นมาก่อน แต่ตอนนี้มีข่าวลือว่าเมื่อสองวันก่อน มีคนเห็นเซียวเชียนหานขึ้นไปบนภูเขากับคนอื่นทั้งวันทั้งคืน เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วข้าคงไม่ต้องพูดอะไรอีกใช่ไหม? ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็แล้วไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ฝึกวรยุทธไม่ได้ แต่ยังลอบมีความสัมพันธ์กับคนอื่นอีก!”

"คนเดียวที่คู่ควรกับองค์ชายเจ็ดในประเทศจื่อเยว่นี้มีเพียงแค่เซียวหยูลั่ว ทั้งสองคนเป็นคู่สร้างคู่สมที่สวรรค์สร้างขึ้น"

คนหลายคนที่มาถึงตระกูลเซียวในวันนี้ เป็นคนที่มาจากตระกูลอื่น ฉากหน้าดูเหมือนว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อทำความเคารพผู้นำตระกูลเซียว แต่ถ้าไม่ตาบอดก็พอมองออกว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยมู่หรงเช่อถอนการหมั้นหมาย ยิ่งไปกว่านั้นคือมาดูเรื่องน่าสนุกในตระกูลเซียว!

อย่างไรก็ตาม ขยะที่ไร้พลังจากแปดตระกูลใหญ่ช่างหาได้ยากจริงๆ! อีกอย่างพอมีปรากฏขึ้นมาก็มีมาถึงสองคนพร้อมกัน! จะไม่ให้คนตระกูลอื่นๆแอบหัวเราะได้ยังไง?

มู่หรงเช่อยังคงนิ่งเงียบ คิ้วที่ขมวดแน่นบนใบหน้าที่หล่อเหลาทำให้รู้สึกได้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่นัก

ใบหน้าของเซียวหงเหยียนดูมืดมน มือกำเก้าอี้ทั้งสองข้างจนเส้นเลือดปูดโปน แสดงออกถึงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด

คนที่นั่งลงคนแรกคือเซียวหยูลั่ว ท่ามกลางฝูงชนที่ถกเถียงกัน เธอดูเหมือนดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์ที่โผล่ขึ้นมาจากโคลน เธอนั่งตัวตรง เชิดคางขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นความหยิ่งทะนงและความงดงามของเธอ ท่าทางราวกับว่าเรื่องที่ทุกคนถกเถียงกันอยู่นั้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอ เป็นเรื่องที่เธอไม่จำเป็นต้องเอาตัวไปเข้าร่วม

เมื่อครอบครัวของเซียวเชียนหานทั้งสามคนมาถึงห้องโถง บรรยากาศก็เย็นเฉียบถึงขีดสุด เซียวหงเหยียนมีสีหน้าอาฆาตแค้น

เมื่อเขาเห็นเซียวเชียนหานที่คลุมหน้าผ้าคลุม และถูกหามอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาที่เฉยเมยของมู่หรงเช่อแสดงความสงสัยและรังเกียจ เสี่ยวเชี่ยนหานจะใช้ลูกไม้ไหนกันแน่? ไม่อยากยกเลิกการหมั้นงั้นเหรอ? เธอมันไม่คู่ควร!