เกิดใหม่ในสมัยราชวงศ์ นิยาย บท 9

นี่เป็นข่าวเรื่องใหญ่! 

ปรากฎว่าเป็นองค์ชายเจ็ดและเซียวหยูลั่วเองที่ทำร้ายรูปลักษณ์ของเซียวเชียนหาน! แล้วยังตัดเส้นเอ็นที่มือและเท้าออกด้วย การลงมือเช่นนี้โหดร้ายเกินไป!

“เจ้าพูดไร้สาระ!”

เมื่อรับรู้ถึงสายตาที่จ้องมองอย่างเคลือบแคลงจากฝูงชน สีหน้าเซียวหยูลั่วก็เปลี่ยนไป มือชี้ไปที่เซียวเชียนหานและพูดออกมาด้วยความโกรธ

มู่หรงเช่อส่ายศรีษะ แสร้งทำท่าทางประหลาดใจมาก "เชียนหาน เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร พวกข้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร ข้าคนนี้เตรียมยาเซิ่งหรงให้เจ้าเพื่อใช้ฟื้นฟูรูปลักษณ์ อีกอย่างไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นคนทำร้ายเจ้า ข้าจะไปล้างแค้นให้อย่างแน่นอน ส่วนเส้นเอ็นที่ขาดไปนั้น ข้าก็จะหาทุกวิถีทางที่ทำให้เอ็นของเจ้ากลับมาใช้ได้เหมือนเดิม แต่ว่า ยังไงวันนี้ก็ต้องถอนหมั้น”

มีคนแอบถกเถียงกัน "ดูเหมือนว่าเซียวเชียนหานจะเข้าใจองค์ชายเจ็ดและเซียวหยูลั่วผิดนะ! ไม่ว่าจะมององค์ชายเจ็ดและเซียวหยูลั่วยังไง พวกเขาก็ดูไม่เหมือนจะคนเลวทรามเช่นนั้น"

“ใช่แล้ว บางทีเซียวเชียนหานอาจถูกคนอื่นทำร้ายและอยากใช้โอกาสนี้ใส่ร้ายองค์ชายเจ็ด”

เซียวเชียนหานยิ้มเย็นชา รอยยิ้มนี้ทำให้ใบหน้าที่อัปลักษณ์ดูยิ่งน่ากลัวมากขึ้นไปอีก ริมฝีปากที่บิดเบี้ยวของเธอเผยให้เห็นฟันซี่ขาว นี่ทำให้ดูน่าเหมือนกับโดนผีหลอก ไม่มีใครกล้ามองซ้ำ หรือต่อให้เผลอมองซ้ำก็ต้องรีบหลับตาลงทันที

“บาดแผลบนตัวข้าล้วนเกิดจากแส้พลังหลิวลี่ที่มาจากฝีมือของเจ้า ในโลกนี้ไม่มีใครอื่นที่มีแส้พลังเช่นนี้ แค่นำมาเทียบกันก็รู้ได้ชัดแล้วนี่?อีกทั้งรอยแผลจากดาบบนหน้าข้า ก็เป็นองค์ชายเจ็ดที่เป็นคนใช้ดาบซู่เฟิงฟันลงมา เรื่องพวกนี้น่ะ ไม่ใช่ว่าพึ่งผ่านมาครู่เดียว พวกท่านก็ลืมแล้วหรอกใช่ไหม?" ทันทีที่คำพูดของเธอจบลง สีหน้าของเซียวหยูลั่วและมู่หรงเช่อก็เปลี่ยนไป

จากนั้น เซียวเชียนหานก็เปิดแขนเสื้อของเธอออกทันที ผิวหนังที่มีรอยแผลเป็นช้ำม่วง มีร่องรอยของลวดลายไม่เหมือนใครที่แส้พลังหลิวลี่ทิ้งไว้อยู่ ซึ่งแส้พลังอื่นไม่มีทางทิ้งร่องรอยแบบนี้ได้ สำหรับบาดแผลจากดาบที่มีเนื้อสีขาวบนใบหน้าของเธอ เมื่อครู่ทุกคนไม่ทันได้ดูอย่างละเอียด แต่ตอนนี้เห็นร่องรอยได้ชัดเจน คนในห้องโถงของตระกูลเซียวล้วนไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นเมื่อตั้งใจดูอย่างละเอียด พวกเขาจึงรู้ว่าเป็นบาดแผลที่ได้รับจากดาบซู่เฟิง

ทั้งเซียวหยูลั่วทั้งและมู่หรงเช่อ พวกเขาคิดว่าเซียวเชียนหานไม่มีทางรอดชีวิตได้ ดังนั้นจึงใช้อาวุธประจำตัวลงมือกับเซียวเชียนหาน

คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้กลับกลายเป็นหลักฐานไปแล้ว!

ทั้งสองมีสีหน้าเคร่งเครียด ไม่มีคำพูดโต้แย้งใดๆและยิ่งไม่สามารถเสแสร้งต่อไปได้อีก ได้แต่แอบคิดในใจว่าทำไมเซียวเชียนหานถึงยังมีชีวิตอยู่ แต่พวกเขากลับไม่กังวลเลย โลกที่นี้เป็นโลกที่ยึดมั่นในความแข็งแกร่ง เซียวเชียนหานเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก

สีหน้าของเซียวหงเหยียนซีดเซียว เพราะเขาไม่อยากเห็นใบหน้าที่ถูกทำร้ายของเซียวเชียนหาน ดังนั้นเขาจึงมองไปที่เซียวป๋ายฮ่าว ขมวดคิ้วและกล่าวว่า "เจ้าเป็นพ่อของเธอ ปล่อยให้เธอทำตัววุ่นวายอยู่ได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าก็อยู่ที่นี่ วันนี้ข้าในฐานะของผู้นำตระกูล ขอประกาศว่าการหมั้นหมายของเซียวเชียนหานและองค์ชายเจ็ดได้ถูกยกเลิกแล้ว”

“ท่านพ่อ การแต่งงานยกเลิกไปได้ แต่ความโหดร้ายทุกอย่างที่เซียวเชียนหานได้รับจะจัดการอย่างไรล่ะ?” ตัวเซียวป๋ายฮ่าวตึงเกร็ง ตลอดหลายปีมานี้เขาไม่เคยพูดกับเซียวหงเหยียนแม้แต่คำเดียว  คิดไม่ถึงว่าประโยคแรกที่เขาพูดออกมาคือการด่า ลำเอียงเข้าข้างแต่เซียวหยูลั่วโดยไม่คิดว่าจะถูกหรือผิด!

เซียวหงเหยียนชำเลืองมองเซียวเชียนหานอีกครั้งด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ "ขยะที่ไม่สามารถฝึกฝนได้ ถูกคนอื่นทำร้ายมาแต่ไม่มีแม้แต่พลังที่จะปกป้องตัวเองเช่นนี้ งั้นก็ช่างหัวมันเถอะ!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของเซียวป๋ายฮ่าว ก็แดงก่ำเพราะความโกรธ ดวงตาของเขาแดงเถือก นี่คือความอัปยศ! ความอัปยศออย่างแท้จริง!

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเหราะอย่างเย้ยหยัน

ที่ออกจากปากของเซียวเชียนหาน