เกิดใหม่ในสมัยราชวงศ์ นิยาย บท 8

คำพูดของเซียวเชียนหานทำให้ทุกคนตกตะลึง! และยิ่งทำให้มู่หรงเช่อประหลาดใจ ในขณะเดียวกันสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นร้ายกาจ แต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าฝูงชนเขาต้องควบคุมอารมณ์เอาไว้ให้ดี ทว่าแค่มองไปที่ดวงตาสีดำสนิทของเซียวเชียนหานก็ทำให้เขารู้สึกทั้งโกรธและรังเกียจขึ้นมาทันที

ไม่มีใครพูดอะไร ท่ามกลางความเงียบนั้นได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้นดัง ตุ้บ ตุ้บ

"บังอาจนัก!  หยุดพูดเรื่องไร้สาระเดี๋ยวนี้! เชียนหาน ยอมรับผิดที่มีต่อองค์ชายเจ็ดเดี๋ยวนี้” เซียวหงเหยียนตบโต๊ะเสียงดัง และสั่งเซียวเชียนหานด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ไม่ได้สนใจซักนิดว่าคำสั่งนี้และท่าทีไม่แยแสของเขา จะเป็นการทำให้คนอื่นๆยิ่งดูแคลนเซียวเชียนหาน

แน่นอนว่าเซียวเชียนหานไม่เคยคาดหวังว่าเซียวหงเหยียนจะเมตตาเธอ และยิ่งไม่คาดหวังว่าจะได้รับความรักความเอ็นดูจากเซียวหงเหยียน ดังนั้นเธอจึงทำเพียงแค่มองไปที่เซียวหงเหยียนอย่างเฉยเมยแล้วเบนสายตามองไปทางอื่นเสีย

"เชียนหาน เจ้าช่างไม่รู้จักที่ตำ่ที่สูงเสียจริง" เซียวหยูลั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งและสูงส่ง คำพูดไม่แยแสของเธอยิ่งเป็นการเติมเชื้อเพลิงในกองไฟ เซียวเชียนหานนี่ขัดหูขัดตาเธอจริงๆ! เป็นแค่เศษขยะแท้ๆ มีสิทธ์อะไรมาหมั้นหมายกับมู่หรงเช่อ? ทำไมไม่ตายๆไปซะตั้งแต่ในถ้ำ ยังมีหน้ามากินยาเซิ่งหรงอีกเหรอ? ต่อให้กินยาเซิ่งหรงไปแล้ว ก็ยังไม่สามารถเชิดหน้าชูตาได้ เป็นได้แค่ขยะที่ถูกผู้อื่นดูถูก

สีหน้าของเซียวป๋ายฮ่าวและชวีหยูม่านซีดเผือก ไม่ว่าจะเป็นท่าทางเฉยเมยของ เซียวหงเหยียนหรือคำพูดเหยียดหยามของคนอื่นๆ พวกเขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าซ้ำๆ

ทันใดนั้นเซียวเชียนหานก็หันหน้ากลับมาพูดกับชวีหยูม่านว่า "ท่านแม่ ช่วยข้าถอดผ้าคลุมหน้าออกทีเจ้าค่ะ" เส้นเอ็นที่มือและเท้าของเธอถูกตัดออกทำให้ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงเลยซักนิด

"เชียนหาน เจ้า..." ชวีหยูม่านลังเล หรือว่าต้องการให้คนอื่นเห็นสภาพของเชียนหานที่ถูกทำร้ายงั้นเหรอ? ทำเช่นนี้สำหรับเชียนหานแล้ว มันจะไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยเหรอ?

“ท่านแม่ ช่วยข้าเถิด” เซียวเชียนหานพูดอีกครั้ง

ชวีหยูม่านพยักหน้าทั้งน้ำตา และค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหน้าของเซียวเชียนหานออกช้าๆ

ในขณะนั้นทุกคนได้แต่กลั้นลมหายใจ