เกิดใหม่ในสมัยราชวงศ์ นิยาย บท 6

“องค์ชายเจ็ดมาแล้วเหรอ เจ้าจะถอนหมั้น?” ใบหน้าที่ซีดเซียวของ ชวีหยูม่านซีดเผือกจนไม่เหลือสีเลือดฝาด

เซียวป๋ายฮ่าวกัดฟันแน่น โกรธจนเลือดขึ้นหน้า มือทั้งสองกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเห็นได้ชัดที่หลังมือ องค์ชายเจ็ดข่มเหงผู้คนมากเกินไป!

เมื่อเทียบกับความตกใจและโกรธเคืองที่ท่านพ่อและท่านแม่มีแล้ว ใบหน้าของเซียวเชียนหานดูนิ่งสงบกว่ามาก เธอแอบสาบานว่า ทุกคนที่ข่มเหงเธอและครอบครัวในวันนี้ ในวันหน้าเธอจะสนองคืน! ไม่มีใครหนีไปได้!

เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งในห้อง เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยสิ้นหวัง

ชวีหยูม่านข่มอารมณ์ ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ

“พอดีว่าข้าก็ไม่อยากแต่งงานกับท่าน อีกอย่าง การหมั้นหมายครั้งนี้ก็เป็นท่านที่อยากหมั้นก็หมั้น อยากถอนก็ถอน ตอนหมั้นหมายก็ทำตามใจ ตอนถอนก็ยังจะเอาตามใจตัวเองอีกอย่างนั้นเหรอ” เซียวเชียนหานขยับมุมปาก น้ำเสียงที่ออกมานั้นไม่สื่อถึงอารมณ์ใดๆ เพราะมันช่างนิ่งสงบเหลือเกิน

เพราะเอ่ยปากพูด จึงทำให้บาดแผลบนใบหน้าและริมฝีปากต้องถูกดึงรั้ง ความเจ็บปวดราวกับแผลจะฉีกนี้ทำให้เซียวเชียนหานรู้ว่า สิ่งที่มู่หรงเช่อและเซียวหยูลั่วทำกับเธอนั้นโหดร้ายเพียงใด！

“เซียวเชียนหาน เจ้าอย่าทำอะไรโง่ๆ พลังวรยุทธ์ขององค์ชายเจ็ดและเซียวหยูลั่วก้าวเข้าสู่ขั้นเฉวียนจิ้งแล้ว โดยเฉพาะเซียวหยูลั่วที่อยู่ขั้นเฉวียนจิ้งชั้นกลาง นี่ไม่ใช่ระดับที่เราจะไปยั่วโมโหได้ ถ้า...ถ้า... " ชวีหยูม่าน เช็ดน้ำตาแล้วก็อดที่จะมองไปที่เซียวป๋ายฮ่าวไม่ได้ ถ้าสามีของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บล่ะก็ เขาคงฝึกฝนจนถึงขั้นเฉวียนจิ้งไปแล้ว คงไม่มีทางยอมให้ผู้อื่นมาข่มเหงพวกเธอเช่นนี้

น่าเสียดาย...น่าเสียดาย...สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม ปล่อยให้คนชั่วมาทำร้ายสามีของข้า

เมื่อมองตามสายตาของชวีหยูม่าน แล้ว เซียวเชียนหานก็มองไปที่เซียวป๋ายฮ่าวที่ได้แต่นิ่งเงียบ เขาไม่เอ่ยอะไรออกมา แต่กลับทำให้เซียวเชียนหานรับรู้ถึงความโกรธ ความสิ้นหวังและความเสื่อมถอยได้อย่างชัดเจน ในตอนนั้นเขาเคยเป็นอัจฉริยะที่ทำให้โลกตกตะลึงยิ่งกว่าเซียวหยูลั่ว ใครจะคิดว่าในช่วงเวลาสิบกว่าปี เขากลับกลายเป็นคนไร้ค่าที่ทุกคนเยาะเย้ย

เซียวป๋ายฮ่าวกำมือแน่นยิ่งขึ้น กำแน่นจนเห็นถึงเส้นเลือดชัดขึ้นตามร่องนิ้ว