เกิดใหม่เป็นหวางเฟยอัปลักษณ์ของท่านอ๋อง นิยาย บท 1

"ซูหรูเสวี่ยเข้าจวนจ้านอ๋องของข้าแล้ว ห้ามเจ้าวางแผนชั่วร้ายอีก!"

“ไม่อย่างนั้น ข้าจะหย่ากับเจ้าในทันที!”

วันมหามงคล ภายในจวนจ้านอ๋องเต็มไปด้วยสีแดง แต่กลับมีแขกไม่กี่คน

บนตัวเจ้าสาว ซูหรูเสวี่ยสวมชุดแต่งงานสีแดง และผ้าคลุมหน้าสีแดงบนศีรษะถูกนางปลดลงแล้ว นัยน์ตานางเต็มไปด้วยความโกรธแค้นมองไปที่ชายหนุ่มสวมชุดมงคล ดวงตาสีดำว่างเปล่า สีหน้าเศร้าหมองตรงหน้า

"ลู่เป่ยหาน ท่านคิดจริงๆหรือว่าข้าอยากได้ตำแหน่งพระชายาจ้านอ๋อง?"

"นอกจากนี้ อ๋องตาบอดคนหนึ่งอย่างท่าน จะทำอะไรข้าได้!"

ลู่เป่ยหาน เป็นบุตรชายของจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน จ้านอ๋องเทพเจ้าสงครามแห่งราชวงศ์ต้าโจว น่าเสียดาย กลับได้รับบาดเจ็บในสนามสงครามครั้งหนึ่ง กลายเป็นคนตาบอดคนหนึ่ง

ชื่อเสียงเทพเจ้าสงคราม หายไปนานแล้ว!

เผชิญหน้ากับการถากถางเช่นนี้ลู่เป่ยหานยังคงนิ่งเฉย

ไหฺวอ๋องลู่จื่อเฉิงซึ่งนั่งรถเข็นอยู่ข้างๆ กลับระงับความโกรธนี้ไม่ได้ "สตรีเช่นเจ้ารังแกคนอื่นมากเกินไปแล้วจริงๆ! หากมิใช่เจ้าวางยาพี่สามของข้า ฉวยโอกาสยามค่ำคืนปีนขึ้นบนเตียงของเขา พระชายาจ้านอ๋อง ไหนเลยจะถึงคราวของเจ้า!"

ครั้นพูดถึงเรื่องวางยาปีนขึ้นเตียง ซูหรูเสวี่ยก็อารมณ์เสีย

นางชี้ไปที่สาวสวยยืนข้างกายลู่จื่อเฉิงพูดด้วยความโมโหว่า "ข้าจะพูดอีกครั้งเรื่องวางยาไม่เกี่ยวข้องใดๆกับข้า เป็นแผนที่นังชั่วซูหรูอวี้วางไว้ ข้าก็ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน!"

เห็นชัดว่าซูหรูอวี้ตกใจกับคำพูดนี้ของนาง ใบหน้าหวาดหวั่นมึนงง "พี่สาว พี่กำลังพูดเหลวไหลอะไร? น้องสาวมิเคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน"

ถึงแม้ลู่จื่อเฉิงจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่เขาก็ปกป้องซูหรูอวี้ที่ได้รับความไม่เป็นธรรมทันที

"เจ้าใส่ร้ายคนอื่นน้อยๆหน่อย! ใครๆ ก็รู้ว่า อวี้เอ่อร์และพี่สามเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมสถาบัน ทั้งสองคนเป็นเพื่อนในวัยเด็ก ไม่ทอดทิ้งห่างกันไปไหน หลังจากพี่สามสูญเสียการมองเห็น ยังเป็นอวี้เอ่อร์เคียงข้างอยู่ตลอด ความใส่ใจที่อวี้เอ่อร์มีต่อพี่สาม ฟ้าดินเป็นพยาน!"

“นางจะสร้างสถานการณ์เช่นนี้ ประเคนพี่สามให้ได้อย่างไร”

“เห็นชัดว่าตัวเจ้าชื่นชมพี่ใหญ่มานานแล้ว หญิงอัปลักษณ์คนหนึ่ง กลับเพ้อฝันอยากปีนขึ้นกิ่งสูง วางยาพี่ใหญ่ไม่สำเร็จ เคราะห์ภัยจึงตกมาบนตัวพี่สาม!”

“หญิงจิตใจดำอำมหิตเช่นเจ้า ไม่เหมาะสมคู่ควรกับพี่สามของข้า!”

ซูหรูเสวี่ยถูกคำด่านี้ อดยิ้มเยาะมิได้ "ที่ผ่านมา ข้าเห็นพวกเจ้าสองคนพี่น้อง คนหนึ่งตาบอด อีกคนพิการ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าพวกเจ้าจะมีสมองพิการสูญเสียหัวใจ!"

"ตั้งแต่ลู่เป่ยหานตาบอด ซูหรูอวี้ก็รู้ว่าเขาไร้วาสนาต่อตำแหน่งรัชทายาท เปลี่ยนเป้าหมายไปที่รุ๋ยอ๋องนานแล้ว! นางถึงได้วางกลอุบาย ผลักข้าให้ลู่เป่ยหาน แผนการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเช่นนี้ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!"

ทั้งสลัดลู่เป่ยหาน และยังรักษาชื่อเสียงเอาไว้ ซูหรูอวี้วางแผนคิดคำนวณได้เก่งจริงๆ

ลู่เป่ยหานที่ทำหน้าเข้มเงียบไม่พูด ในเวลานี้ก็ตะคอกอย่างโกรธแค้นออกมา "พอแล้ว! ซูหรูเสวี่ย ข้าเห็นแก่หน้าของอวี้เอ่อร์ ถึงอดทนแล้วอดทนเล่ากับเจ้า หากเจ้ายังไร้มารยาทอีก อย่าโทษข้าไม่เกรงใจ!"

ซูหรูเสวี่ยยิ้มเย็นเหยียดหยาม “ท่านอยากจะไม่เกรงใจอย่างไร? ราชาสงครามอันดับหนึ่งอะไร ก็แค่ลูกนอกคอกที่เกิดจากนางกำนัลปีนขึ้นเตียงเท่านั้น!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของลู่เป่ยหานก็ดำมืดสนิท

"ซูหรูเสวี่ย ให้พอประมาณก็สมควรหยุดซะ!"

เป็นความจริงมารดาของเขาเป็นเพียงนางกำนัลคนหนึ่ง ชาติกำเนิดไม่ดี แต่ก็ไม่ใช่ให้ซูหรูเสวี่ยดูถูกได้อย่างนี้!

เขาก้าวไปข้างหน้า คว้าคอเสื้อของซูหรูเสวี่ยใช้แรงเหวี่ยงออกไป!