เกิดใหม่เป็นหวางเฟยอัปลักษณ์ของท่านอ๋อง นิยาย บท 4

ซูหรูเสวี่ยตกใจเบิกตากว้าง อยากจะหลบโดยสัญชาตญาณ แต่ร่างกายที่อ่อนแอกลับตอบสนองไม่ทัน สุดท้ายถูกตบหนึ่งฝ่ามือ คนกระเด็นออกไปข้างหลังครึ่งเมตรแล้วสลบไปทันที

ก่อนจะหมดสติ ในสมองนางมีแค่ความคิดเดียว ผู้ชายคนนี้เป็นคนตาบอดไม่ใช่หรือ? ตบได้แม่นยำเกินไปแล้วกระมัง!

หลังจากตบคนสลบ ลู่เป่ยหานสั่งองครักษ์เสียงเย็น "ลากนางกลับไปขังในลานบ้าน หากจื่อเฉิงเป็นอะไรไปก็ให้นางฝังไปพร้อมกับเขา!"

องครักษ์ได้ยินหัวใจหล่นวูบ "แล้วเราจะอธิบายกับทางจวนเหวินกั๋วกงอย่างไรดีขอรับ"

"ไม่ต้องสนใจ" ลู่เป่ยหานพูดว่า "หากจื่อเฉิงเกิดเรื่องแล้ว เจ้าว่าเสด็จพ่อจะปล่อยเหวินกั๋วกงหรือ? ทำตามคำสั่งข้าก็พอ"

...

วันรุ่งขึ้น ซูหรูเสวี่ยตื่นขึ้นด้วยอาการปวดหัว

ไอ้บอดคนนี้ ใช้แรงมากลงมือก็โหดเหี้ยมจริง

นางถูกคนโยนกลับในลานบ้าน นอนอยู่ในห้องนอน ตอนนี้พลิกตัวลงจากเตียง เพียงหมุนตัวก็เห็นกระจกทองแดงด้านหนึ่ง

ในกระจกทองแดงสะท้อนใบหน้าตอนนี้ของนางออกมา ทำเอานางตกใจยกใหญ่

ก็คือไม่เคยเห็นผู้หญิงที่น่าเกลียดขนาดนี้มาก่อน

หรือนี่คือรูปลักษณ์ของนางในตอนนี้?

เธอโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างเหลือเชื่อ มองผ่านกระจกสามารถมองเห็นมีปานแผ่นใหญ่บนแก้มขวาของนาง เห็นแล้วไม่ต่างจากผีเลย แก้มซ้ายเมื่อคืนโดนไอ้บอดนั้นตบ ตอนนี้บวมเป่งเลย

ความจริงแล้วหน้าตาของเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่เลว เพียงแต่ปานนี้น่าเกลียดมาก ทำให้คนที่เห็นอยากหนีห่าง ใครจะยังมีใจมองหน้าของนางอย่างละเอียด?

แต่ว่า……

ซูหรูเสวี่ยสังเกตอย่างละเอียด ปานนี้น่าจะเป็นปานพิษ

เจ้าของร่างเดิมกลายเป็นแบบนี้คงเพราะมีคนต้องการทำร้ายนาง

จะเป็นใครกันนะ?

ในขณะที่นางกำลังคิด จู่ๆ มีเสียงเรียกหนึ่งทำให้นางได้สติ "คุณหนู! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!"

สาวใช้คนหนึ่งผลักประตูเข้ามา เห็นนางยืนอยู่ คุกเข่าดังตุบกอดขาของนางไว้ ร้องไห้อยู่ข้างขา ฉากนี้ทำให้ซูหรูเสวี่ยตกใจ

“เจ้าคือ...” ซูหรูเสวี่ยหลุบตาลงมอง “ฝูหรง?”

ฝูหรงเป็นสาวใช้สินเดิมที่เจ้าของร่างเดิมพามาจากจวนเหวินกั๋วกง เติบโตมาพร้อมกับเจ้าของร่างเดิมตั้งแต่เด็ก ถือได้ว่าเป็นคนสนิทของเจ้าของร่างเดิม

“บ่าวเองเจ้าค่ะ” ฝูหรงปีนขึ้นมาประคองนางไว้ “คุณหนูรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมเจ้าคะ?”

ซูหรูเสวี่ยพยักหน้าแล้วถามว่า "ฝูหรง เมื่อวานเจ้าไปไหนมา? เหตุใดไม่ติดตามอยู่ข้างกายข้า?"

ฝูหรงได้ยินคำนี้ นางก็ร้องขึ้นอีกครั้ง "หรือคุณหนูจะกระทบถึงสมองความจำเสื่อมไปแล้วเจ้าคะ? เมื่อวานหลังจากคุณหนูโวยวายในงานแต่ง ข่าวก็ส่งกลับไปถึงจวนกั๋วกง บ่าวถูกคุณชายใหญ่เรียกกลับไปอบรมสั่งสอนมาเจ้าค่ะ”

“คุณชายใหญ่บอกว่าเรื่องนี้สร้างปัญหามาก นายท่านตำหนิฮูหยินว่าสั่งสอนบกพร่อง จะยกเอ้อร์อี๋เหนียงเป็นภรรยารอง ดูแลจัดการจวนกั๋วกงร่วมกันกับฮูหยิน"

ซูหรูเสวี่ยได้ยินก็ลนลาน "อะไรนะ?!"

เอ้อร์อี๋เหนียงก็คืออนุภรรยาที่พ่อเจ้าของร่างเดิมรับเข้ามา ตอนเจ้าของร่างเดิมยังมีชีวิตอยู่โวยวายในงานแต่ง ซูหรูอวี้ที่ทำตัวดั่งดอกบัวสีขาวอยู่ด้านข้างก็คือบุตรสาวของอนุคนนั้น

นางไม่เพียงเป็นแค่น้องสาวของเจ้าของร่างเดิม ยังเป็นศิษย์น้องร่วมสำนักของลู่เป่ยหาน

ตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมพลั้งทำให้ลู่จื่อเฉิงบาดเจ็บ ก็เพราะเจ้าของร่างเดิมอยากไปทำร้ายซูหรูอวี้ ลู่จื่อเฉิงกลับกระโดดออกมาปกป้องคน จึงทำให้โดนขวดนั้นตีโดนศีรษะได้รับบาดเจ็บ

ยามปกติพ่อของเจ้าของร่างเดิมเอ็นดูรักเอ้อร์อี๋เหนียงและน้องสาวดอกบัวสีขาวก็ช่างเถอะ ตอนนี้จะยกคนเขาเป็นภรรยารอง นั่งเสมอภาคกับแม่ใหญ่ นี่จะหมิ่นเกียรติใครกัน?

ฝูหรงทายาไปพลางร้องไห้ปวดใจไปพลาง

นายท่านสั่งใช้แส้โบกยี่สิบครั้ง นี่คืออยากจะเฆี่ยนเอาให้ตาย!

ถึงแม้คุณหนูนางด่าคนในงานแต่งนั้นทำไม่ถูก แต่นายท่านยังไม่ทันเสร็จพิธีก็พูดจาโหดร้ายกับคุณหนู คุณหนูเคยได้รับความโกรธแบบนี้ที่ไหน?

ยิ่งกว่านั้น ในงานเลี้ยงอาหารค่ำของเทศกาลแขวนโคมไฟ เดิมทีคุณหนูก็ไม่ได้วิ่งเข้าหานายท่าน แต่มีใจให้รุ๋ยอ๋อง แต่มีใครบางคนวางหลุมพรางให้เข้าไปในห้องของนายท่าน คุณหนูก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน แล้วทำไมต้องได้รับโทษแบบนี้?

ฝูหรงกำลังสงสารเจ้านายตัวเอง จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกคนผลักออกอย่างแรง ทำให้นางตกใจ ปฏิกิริยาแรกก็คือใช้ผ้าคลุมหลังให้ซูหรูเสวี่ย ถึงหมุนตัวไปทำความเคารพ "คา... คารวะนายท่านเจ้าค่ะ”

ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและยา ลู่เป่ยหานคาดเดาตำแหน่งของซูหรูเสวี่ยได้จากระดับกลิ่นเข้มและอ่อนในทันที

ภายใต้การประคองขององครักษ์ เขาเดินหน้าสองสามก้าวจับคอของซูหรูเสวี่ย "บอกมา! เจ้าทำอะไรกับจื่อเฉิงกันแน่ ทำไมถึงตอนนี้เขายังหมดสติไม่ฟื้น!"

เดิมทีซูหรูเสวี่ยก็รำคาญเขาอยู่แล้ว ตอนนี้เขายังแสดงท่าทีแบบนี้ เป็นธรรมดาที่นางจะไม่พูดดีกับเขา "ไอ้บอด ปล่อยข้า ไม่งั้นข้าจะเอาชีวิตไร้ค่าของแก!"

“หาที่ตาย!” ลู่เป่ยหานตะคอกด้วยความโกรธ ฟาดฝ่ามือหนึ่งลงไปอย่างไร้ความปราณี

ฝูหรงเห็นเหตุการณ์อย่างปกป้องเจ้านาย แต่กลับถูกเขาเมื่อเห็นสิ่งนี้ furong ต้องการที่จะมาปกป้องลอร์ด แต่กลับถูกเขาโต้กลับผลักไปกองอยู่บนพื้น

ตบสองครั้ง

ตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนนี้ นางถูกไอ้บอดนี้ตบไปสองครั้ง!

ซูหรูเสวี่ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟสะบัดมือลู่เป่ยหานที่บีบคอนางออก ลุกขึ้นพุ่งไปที่หน้าอกกดจุดจิ่งไม่กี่ตำแหน่ง ลู่เป่ยหานรู้สึกปวดไปทั่วตัวในฉับพลัน ถอยหลังไปสองก้าวตามสัญชาตญาณ

ไม่รอให้เขายืนมั่นคง ก็ได้ยินเสียงดังเพียะเพียะ แก้มขาวเด้งทั้งสองข้างก็แดงขึ้นในชั่วพริบตา

สองฝ่ามือหนักๆคืนให้กับเขา!