เกิดใหม่เป็นหวางเฟยอัปลักษณ์ของท่านอ๋อง นิยาย บท 5

ทุกคนในห้องล้วนตะลึงตาเบิกกว้าง ซูหรูเสวี่ยกินดีหมีหัวใจเสือมาหรือไง คิดไม่ถึงว่าจะกล้าตบหน้าท่านอ๋อง?!

ฝูหรงก็ตกใจกลัวเช่นกัน

นางไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?

คุณหนูสวมเสื้อกล้ามชั้นใน โดดลงจากบนเตียงตบหน้าท่านอ๋องสองครั้ง!

ลู่เป่ยหานคนที่โดนตกก็ตะลึงเช่นกัน

ทุกคนที่นี่ยกเว้นซูหรูเสวี่ยใบหน้าเย็นชา "เมื่อวานเจ้าไม่แยกถูกผิดลงมือตบข้า ตอนนี้ยังลงไม้ลงมือกับข้าอีก สองฝ่ามือนี้ก็คืนให้เจ้าไม่ขาดไม่เกิน!"

ใบหน้าของลู่เป่ยหานเต็มไปด้วยความตกใจ จากนั้นก็ค่อยๆ ได้สติกลับมา สุดท้ายก็เกรี้ยวกราดอาละวาด

เขาคิดจะลงมืออบรมสั่งสอนผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง แต่ซูหรูเสวี่ยเตรียมตัวอยู่ก่อน พลังจิตในมือเคล้นกลายเป็นเข็มเล็ก คิดอยู่ว่าขอแค่ลู่เป่ยหานกล้าลงมือ นางก็กล้าให้เขาเหมือนลู่จื่อเฉิงสลบไปเลยทั้งวัน

ถึงแม้นางไม่เก่งด้านศิลปะการต่อสู้ แต่ในยุคปัจจุบันเคยเรียนวิธีการรักษาชีวิตกับเหล่าพี่น้องอยู่บ้าง จัดการกับลู่เป่ยหานนั้นเพียงพอแล้ว

นางหลบอย่างรวดเร็ว แต่ยังคงถูกอีกฝ่ายจับไว้

นางแข็งทื่อในทันที หลุบตามองตำแหน่งที่อีกฝากจับ ชั่วพริบตาใบหน้าก็เย็นชาลง

ลู่เป่ยหานยังคิดอย่างพูดจาแรงๆ จู่ๆ รู้สึกสัมผัสในมือต่างออกไป "นี่เจ้า..."

เขาอยากบีบคอของซูหรูเสวี่ย แต่ตอนนี้ดูจากสัมผัสมือ ดูเหมือนไม่ใช่คอ แต่เป็น... หน้าอก! !

เขาตั้งสติได้ทันที ถอยหลังไปสองสามก้าว จนกระทั่งเอวชนกับโต๊ะไม้เจ็บจนต้องหยุดลง "จะ จา เจ้า!"

เขามองไม่เห็น ตอนนี้ไม่รู้ว่าซูหรูเสวี่ยไม่ได้สวมเสื้อผ้า หากไม่ใช่สัมผัสด้วยตัวเองแล้ว...

คิดถึงภาพนั้น เขาโกรธจนหน้าเขียว "ไร้ยางอาย! ถึงกับไม่สวมเสื้อผ้า!"

ซูหรูเสวี่ยค่อยๆตั้งสติ "เจ้ายังมีหน้าย้อนมาเล่นงานข้า? ไม่ใช่เจ้าหรือที่ไม่ทักทายก็บุกเข้ามากะทันหันตอนข้าทายาอยู่?"

“ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอน เจ้าจะแสร้งไปทำไม?”

เหตุผลที่ทั้งสองต้องแต่งงานกันก็เป็นเพราะ คืนวันเทศกาลแขวนโคมไฟถูกน้องสาวเจ้าของร่างเดิมใส่ร้ายขึ้นเตียงผิด เกิดความเป็นสามีภรรยาถึงได้ประทานงานแต่งงาน

ชั่วพริบตาลู่เป่ยหานถูกยั่วโมโหจนหน้าเขียวกลายเป็นดำแดงไปแล้ว "ซูหรูเสวี่ย!"

ตอนเขากำลังโกรธอยู่ องครักษ์ข้างนอกมารายงานว่า "นายท่าน ไหฺวอ๋องได้สติแล้วขอรับ"

ลู่เป่ยหานกำลังจะหมุนตัว เหมือนคิดอะไรได้ พูดเสียงต่ำว่า "สวมเสื้อผ้าให้นางเดี๋ยวนี้!"

ฝูหรงตกใจหมอบที่พื้นตอบกลับว่า "นายท่านโปรดวางใจ บ่าวจะสวมเสื้อผ้าให้พระชายาเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ"

ระหว่างที่พูดอยู่ นางรีบหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ซูหรูเสวี่ย

ลู่เป่ยหานถึงได้เปิดประตูจากใบพร้อมใบหน้าบูดบึ้ง

ฝูหรงนิ่งไปครู่หนึ่ง วิญญาณถึงกลับมาในร่าง "คุณหนู! ท่านลงมือกับท่านอ๋องได้อย่างไร! หากเรื่องนี้แพร่ไปถึงจวนกั๋วกง นายท่านและคุณชายใหญ่คงปกป้องท่านไม่ได้!

“ปกป้องไม่ได้ก็ปกป้องไม่ได้สิ” ซูหรูเสวี่ยดูไม่สนใจ “ไป รินน้ำมาสักแก้ว ข้าคอแห้งจะตายอยู่แล้ว”

เพิ่งกินซาลาเปาไปสองลูก ติดคอมากจริงๆ

ฝูหรงมองคุณหนูของตัวเองกู่ไม่กลับแล้ว นางส่ายหน้าไปพลาง รินน้ำไปพลาง "คุณหนู ไหฺวอ๋องได้สติแล้วอีกเดี๋ยวหากเขามาซักไซ้เอาความ ท่านจะทำอย่างไรเจ้าคะ?"

ซูหรูเสวี่ยหัวเราะเหอะๆ "ซักไซ้เอาความ? เกรงว่าเขาจะรีบคุกเข่าขอร้องข้าแทน"

ฝูหรง "..."

หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางถอนหายใจยาว

เฮ้อ คุณหนูของนางบ้าไปแล้วจริงๆ!

...

ที่ประทับไหฺวอ๋อง