เกิดใหม่เป็นนางร้าย เอ๊ย! นางเอก นิยาย บท 62

เหลียงลั่วหลินเป็นที่รู้จักในวงการในฐานะสุภาพบุรุษอ่อนโยน ไม่ว่าจะเป็นตัวประกอบที่ไม่ฮอตเป็นความนิยมเหมือนก่อนแล้ว หรือว่าในฐานะคนรุ่นก่อนที่เป็นที่รู้จักกันทั่วโลก เขาก็สุภาพมีมารยาทด้วย คำเล่าลือดีจนทำให้คนนิยมชื่นชอบอย่างน่าประหลาดใจ

แต่ไม่ได้หมายความว่า คนแปลกหน้าคนหนึ่ง ก็สามารถดึงแขนของเขา และเอ่ยปากถามคำถามส่วนตัวกับเขาได้

เหลียงลั่วหลินก้มหน้ามองมือข้างนั้นที่ซุนหยานจับแขนเสื้อของเขาไว้ไม่ปล่อย ไม่มีความอ่อนโยนในสายตาเลยสักนิด

สีหน้าอ่อนโยนแล้วไร้เดียงสาของซุนหยานก็แข็งทื่ออยู่ที่นั่น เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองมือไวไปหน่อย รีบปล่อยมือ: “ขะ ขอโทษค่ะ ฉันแค่ตื่นเต้นไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจ”

ขณะที่พูด ส่ายหน้าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ฟันก็กัดริมฝีปากสีแดงเบาๆ แฝงด้วยท่าทางที่คิดว่าตัวเองสวย

เหลียงลั่วหลินขมวดคิ้ว มองเหลิงหยุนฉีที่เดินออกไปไกลแล้วแวบหนึ่ง

ต้องยอมรับว่า สายตาของเธอเฉียบแหลม การประเมินว่า“นางมารร้าย”นั้น ไม่ผิดเลยจริงๆ

เห็นเหลียงลั่วหลินไม่พูด ซุนหยานกังวลเล็กน้อย: “รบกวนขอถามหน่อย คุณและคุณเหลิงหยุนฉีรู้จักกันเหรอคะ? จะช่วยฉันบอกกับคุณหนูเหลิงหน่อยได้มั้ยค่ะ ว่าเธอเข้าใจฉันผิดจริงๆ”

เมื่อกี้นี้เจ้าพ่อภาพยนตร์เหลียงบอกว่าทางสตูดิโอนั้นกำลังออดิชันอยู่ แต่เท่าที่เธอรู้มา เหลิงหยุนฉีไม่เคยเล่นละครมาก่อน ไหนว่าจะสืบทอดกิจการของครอบครัวไง?

หรือว่าเปลี่ยนใจแล้วเหรอ?

เธอไม่มีทางหาเบาะแสอะไรจากเหลิงหยุนฉี ตอนนี้ เพียงแค่อยากจะหลอกเอาข้อมูลจากเหลียงลั่วหลิน

ผู้ชายน่ะ

ไม่ว่าฐานะจะสูงต่ำ ก็จะรังเกียจผู้หญิงที่ท่าทางเยอะหยิ่งมั่นใจ และเห็นอกเห็นใจผู้หญิงบอบบางตามธรรมชาติโดยไม่รู้

เธอเชื่อว่า เมื่อกี้นี้เจ้าพ่อภาพยนตร์เหลียงคงจะเห็นท่าทีที่เหลิงหยุนฉีมีต่อเธออย่างแน่นอน ดังนั้น ยิ่งกะพริบตาแดงอย่างระมัดระวัง มองไปทางเขาอย่างอ้อนวอน

“คุณมีเรื่องเข้าใจผิดกับคุณหนูเหลิงเหรอ?”ตอนแรกเหลียงลั่วหลินไม่ได้จะเสียเวลาอยู่ที่ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเธอ นิ่งไปชั่วครู่ ถึงได้เอ่ยปากพูด

ดวงตาของซุนหยานเปล่งประกายขึ้นทันที: “ใช่ค่ะ! คุณหนูเหลิงมีเพื่อนคนหนึ่งที่ปล่อยข่าวลือลับหลัง พัวพันมาถึงตัวฉันด้วย ฉันถูกบริษัทวิพากษ์วิจารณ์ ตอนนี้คุณหนูเหลิงยังโกรธฉันอยู่ คาดไม่ถึงว่าจะเจอกันที่นี่ในวันนี้ ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คุณหนูเหลิงมาทำไม คุณช่วยฉันบอกกับเธอหน่อยได้มั้ยค่ะ ว่าฉัน.......”

ซุนหยานจะพูดต่อ จู่ๆเหลียงลั่วหลินก็ขัดจังหวะเธอ มองดูเธอด้วยท่าทางไม่น่าเชื่อ: “คุณอธิบายให้กับเธอเองไม่ได้เหรอ?”

ซุนหยานดูจะร้องไห้ในทันที: “คุณหนูเหลิงไม่ยอมฟังฉันเลย”