เกิดใหม่เป็นนางร้าย เอ๊ย! นางเอก นิยาย บท 93

คนที่เดินตรงมาทางเหลิงหยุนฉีและคนอื่น ๆ เป็นผู้ชายที่หล่อจริง ๆ

ประเด็นสำคัญคือเพิ่งเห็นเขาเมื่อสองวันก่อน

เหลิงหยุนฉีเลิกคิ้ว และรู้สึกประหลาดใจไปชั่วขณะหนึ่ง

“ต้องการความช่วยเหลือไหม?” จืออวี่ขมวดคิ้วแล้วมองไปยังผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ข้างๆ เหลิงหยุนฉี แต่มองแค่แวบเดียวเท่านั้น จากนั้นหันไปมองหน้าเหลิงหยุนฉี

“โอ้โห๊!!!!”

ไม่เพียงแค่โจวหยุนเท่านั้น เพื่อนนักเรียนคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน!

ในบรรดาพวกเขา พอดีมีคนทำวิจัยอยู่ในมหาวิทยาลัย และสายตาของเขาจ้องไปที่จืออวี่ หลังจากผ่านไปสักครู่ เขาก็อุทานออกมาว่า “คุณเป็นเดือนของคณะคณิตศาสตร์และสถิติ!”

กลุ่มคนที่ชอบสอดรู้สอดเห็น รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ฉีหลัวซานที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสมเพช และเห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอยืนอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ เธอเป็นเหมือนเสาที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ เพราะไม่มีใครสนใจเธอเลย ตรงกันข้าม ทุกคนมองเหลิงหยุนฉีกับจืออวี่อย่างใจจดใจจ่อ

เกิดอะไรขึ้น?

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เห็นได้ชัดว่าสองคนนี้รู้จักกัน! ! !

เหลิงหยุนฉีรู้สึกขบขัน เอกผู้กำกับภาพยนตร์และโทรทัศน์เป็นบ้าหรือไม่?? ทำไมพวกเขาแต่ละคนมีความสามารถในหาประเด็นสำคัญได้เก่งขนาดนี้?

เมื่อเห็นสีหน้าของฉีหลัวซาน แย่และโกรธจนเกือบจะหมดสติ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเห็นใจ

ทำไมต้องแบบนี้ด้วย? นี่เป็นการทำให้ตนเองต้องอับอายขายหน้า?

“ไม่มีอะไรให้ช่วยค่ะ เธอกำลังจะไปแล้ว” เหลิงหยุนฉีหัวเราะเบา ๆ และตอบจืออวี่

เมื่อหัวหน้าห้องเห็นว่าสายตาที่อบอุ่นของจืออวี่นั้นมองหน้าของเหลิงหยุนฉี อยู่ตลอด และทันใดนั้นเขาก็พูดคำว่า “โย่~~~” อยู่ในใจ วินาทีต่อมา เขาหันไปและโบกมือไปทางเคาน์เตอร์บาร์ “เถ้าแก่ ช่วยเพิ่มเก้าอี้ให้พวกเราหน่อย”

ขณะที่กำลังพูด ผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาจากประตูเมื่อสักครู่ ตอนนี้เขาเดินมาพร้อมกับจืออวี่ และมอง เหลิงหยุนฉีด้วยรอยยิ้ม “รุ่นพี่ ไม่คิดว่าจะได้พบกันอีก ขอนั่งด้วยน่ะครับ”

เหลิงหยุนฉีเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง ซึ่งพวกเขานั้นล้วนคุ้นตา ก่อนหน้านั้นตอนที่จืออวี่มาขอวีแชทกับเธอ เพื่อนร่วมห้องของเขาแกล้งทำเป็นเดินผ่านไปมาอยู่ใต้ต้นไม้ และคงคิดว่าการแสดงบทบาทสมมติของพวกเขาประสบความสำเร็จอย่างมาก

“วันนี้พวกคุณมาเที่ยวที่นี่เหมือนกันเหรอ?” เธอมองชายหนุ่มทั้งสามคนด้วยรอยยิ้ม แล้วพวกเขาก็ดันฉีหลัวซาน ไปอยู่ตรงมุม และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ มันช่างบังเอิญจริง ๆ!” พวกเขาตอบเหลิงหยุนฉีแต่สายตามองไปที่จืออวี่อย่างบ้าคลั่ง

พวกเขาคิดแล้วเชียว ทำไมวันนี้เขาถึงเปลี่ยนเป็นเสื้อฮู้ดรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น และหลังจากเลิกเรียนก็มาที่นี่ทันที