เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ นิยาย บท 3

ซ่งหว่านชิว ลูกสาวของตระกูลที่ตกอับ

เมื่อสามปีก่อน กงเฉินได้เปิดเผยความสัมพันธ์ของเขากับซ่งหว่านชิวโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า และแม้กระทั่งจัดงานหมั้นโดยไม่คํานึงถึงการคัดค้านของคุณท่าน

ทําให้ซ่งหว่านชิวกลายเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดในเมืองหลวง

คนนอกต่างรู้สึกว่าเธอเป็นคนสวย ใจดี สูงส่งและสง่างาม

มีเพียงหลินจืออี้เท่านั้นที่รู้ว่าซ่งหว่านชิวเป็นคนแบบไหนกันแน่

ถ้าไม่ใช่นักออกแบบ เธอคงเป็นราชินีแห่งภาพยนตร์อย่างแน่นอน!

ด้วยความเฉลียวฉลาดของซ่งหว่านชิว เธอต้องเข้าใจความหมายของหลินจืออี้ที่บอกว่าเป็นเธออย่างแน่นอน

การแต่งงานของเธอกับกงเฉินถูกเลื่อนออกไปเป็นเวลาสามปีแล้ว เธอแทบรอไม่ไหวที่จะแต่งงานเข้าตระกูลกงแล้ว

เป็นไปตามคาด...

ซ่งหว่านชิวเดินออกมาทันที ยืนคุกเข่าลงในตําแหน่งเดิมของหลินจืออี้ ก้มหัวด้วยความเคารพ

“คุณปู่คะ เป็นหนูเองค่ะ! หนูกับจืออี้รูปร่างคล้ายๆ กัน หน้าตาก็คล้ายๆ กัน ก็เลยถูกคนเข้าใจผิด”

เพิ่งสิ้นเสียง ก็มีเสียงสงสัยดังมาจากด้านข้าง

“แต่บนอินเทอร์เน็ตยังเปิดเผยไดอารี่แอบรักของหลินจืออี้ คาดว่าน่าจะประมาณห้าหกปีแล้ว คุณกับนายท่านสามเพิ่งรู้จักกันแค่สามปีเองไม่ใช่เหรอ?”

สิ่งที่ซ่งหว่านชิวถนัดที่สุดคือการแสดงความรู้สึกที่แท้จริง

“ฉันแอบชอบนายท่านสามก่อน นี่เป็นเรื่องที่ฉันเขียนลงไป ฉันก็ไม่รู้ว่าใครรู้เข้า”

น้ำตาสองสายไหลรินอาบลงมา ผสมผสานกับสายตาลึกซึ้ง แม้แต่รอยแดงบนใบหน้าก็กําลังพอดี

ใครเห็นแล้วจะไม่เชื่อ?

หลินจืออี้แพ้อย่างราบคาบทั้งชาติก่อนและชาตินี้

เธอพูดเบาๆ ว่า “อาเล็กกับหว่านชิวหมั้นกันมาหลายปีแล้ว อาเล็กประสบอันตราย หว่านชิวช่วยเขาก็สมควรอยู่แล้ว ต้องเป็นเพราะปาปารัสซี่ข้างนอกเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คน ถึงได้สร้างเรื่องว่าตระกูลร่ำรวยแล้งน้ำใจ!”

ได้ยินดังนั้น สายตารอบข้างที่ชมละครก็จืดจางลง จนรู้สึกเบื่อหน่าย

หลินจืออี้เพิ่งเข้าใจว่าชาติก่อนไม่คุ้มค่าแค่ไหน เธอพยายามใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง ก็เป็นแค่ความสนุกของคนเหล่านี้เท่านั้น

ที่นี่เธอใช้เวลาทุกวินาทีเหมือนปี

หลินจืออี้ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กล่าวอย่างขมขื่นว่า “ในเมื่อเรื่องได้รับการตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว

ดิฉันก็จะไม่รบกวนตระกูลกงหารือเรื่องสําคัญภายใน คุณท่าน ผู้อาวุโสทุกท่าน ดิฉันขอตัวก่อนค่ะ”

เธอหันหลังกลับ บนร่างกลับปรากฏสายตาราวกับเหวลึกสายหนึ่ง

แต่ทั้งหมดนี้ ไม่เกี่ยวกับเธออีกแล้ว

……

เรื่องในห้องโถงใหญ่เป็นยังไงบ้าง หลินจืออี้ไม่รู้

เธอรู้เพียงว่าหลิ่วเหอสีหน้าย่ำแย่เมื่อกลับมาจากเรือนหลัก น่าจะถูกคนอื่นตระกูลกงกีดกันอีกแล้ว

กงสือเหยียนซึ่งเป็นนายรองกงนั้นไม่มีความสามารถในการทําธุรกิจ และคุณท่านก็ทิ้งเขาไปนานแล้ว ดังนั้นพวกเขาทั้งคู่จึงไม่ได้รับการต้อนรับในตระกูลกง

แม้ว่าต่อหน้าจะเรียกว่านายท่านรองและคุณนายรอง แต่คนที่แอบประจบสอพลอไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย

หลิ่วเหอหยิกเนื้อแขนของหลินจืออี้อย่างไม่หนักไม่เบา

"แกบ้าไปแล้วเหรอ? โอกาสดีๆ แบบนี้!”

“โอกาสอะไร?” หลินจืออี้ถามกลับ

“เมื่อคืนแกกลับมาในสภาพสะบักสะบอม แกคิดว่าฉันดูไม่ออกจริงๆ เหรอ? ก็แค่ขอโทษไม่ใช่เหรอไง?

ตอนนี้ความคิดเห็นของสาธารณชนกําลังแรง ถ้ากงเฉินต้องการนั่งตําแหน่งผู้สืบทอดอย่างมั่นคง เขาก็ต้องปฏิบัติต่อแกอย่างดี อนาคตดีๆ แกไม่เอา ดันเอาไปให้ซ่งหว่านชิวซะงั้น? ยัยนั่นมองปุ๊ปก็รู้ปั๊ปว่าแอ๊บแค่ไหน” หลิวเหอพูดอย่างโกรธเคือง

“แย่งคู่หมั้นคนอื่น วางยาปีนขึ้นเตียง แถมยังเป็นเตียงของอาเล็กในนาม แม่คิดว่าฉันจะมีอนาคตที่ดีได้เหรอ?”

หลินจืออี้ดึงมือออก ไม่อยากสนใจเธอ

ในฐานะที่เป็นแม่ หลิวเหอไม่ได้ผิดอะไร

หลังจากพ่อหายตัวไป หลิ่วเหอก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอ แม้ว่าจะแต่งงานใหม่ ก็มีเพียงคําขอเดียวคือต้องพาเธอไปด้วย

แต่หลิ่วเหอพึ่งพาผู้ชายมากเกินไป

ในตระกูลกงที่กินคนแห่งนี้ เธอเอาแต่พึ่งพาอาศัยกงฉื่อหยานย่อมไม่ได้การเคารพ

หลิวเหอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “นั่นก็ดีกว่าต้องไปดูสีหน้าคนอื่น! ลุงใหญ่เสียชีวิตก่อนวัยอันควร พ่อเลี้ยงของแกก็ทําธุรกิจได้ไม่เก่งเท่ากงเฉิน ต่อไปทั้งตระกูลกงก็เป็นกงเฉินหมด ถ้าแกกับเขา...”

“แม่ หยุดพูดได้แล้ว” หลินจืออี้ตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ลูกคนนี้จะเข้าใจฉันหน่อยได้ไหม? พ่อเลี้ยงของแกเป็นคนซื่อตรง ฉันเองก็มีลูกให้พ่อเลี้ยงแกไม่ได้ ตระกูลกงทุกคนต่างก็ดูถูกฉัน ฉันมีแต่ต้องพึ่งพาแกในอนาคตไม่ใช่หรือไง?” หลิวเหอยกมือขึ้นและกดน้ำตาที่หางตา

หลินจืออี้พูด "งั้นแม่ไปหานายท่านสามแล้วบอกให้เขาแต่งงานกับฉันสิ! แม่ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

หลิ่วเหอสําลัก ไม่กล้าพูดมากแม้แต่ครึ่งคํา

ไม่มีใครกล้ายั่วยุกงเฉิน

แล้วเธอจะกล้าได้ยังไง?

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลินจืออี้ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงคว้าแขนหลิ่วเหอไว้

“แม่ แม่... แม่มียาไหม?”

“ยาอะไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน