เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ นิยาย บท 2

เธอกลับมาแล้ว!

เธอกลับมาแล้วจริงๆ!

หลินจืออี้ไม่สนใจสีหน้าประหลาดใจของทุกคน แล้วหยิกตัวเองอย่างแรง

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาทันที!

“ร้องไห้อะไรกัน! เป็นตระกูลกงของฉันที่ทําผิดต่อเธอหรือไง!”

เสียงอันน่าเกรงขามดังมาจากที่นั่งด้านบน

หลินจืออี้ดึงสติกลับมา เงยหน้าขึ้นสบสายตาไม่พอใจของคุณท่านกง

เธอก้มหัวลงทันที ดูอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนเคย แต่ร่างกายกลับสั่นเทิ้มด้วยความตื่นเต้น

รอบข้างมีเสียงหัวเราะเยาะเบาๆ กระซิบกระซาบกันไม่หยุด

“อายุยังน้อยแต่กลับไม่เรียนเรื่องดีๆ มีความกล้าไปวางยาเจ้าสามเพื่อปีนขึ้นเตียง ทําให้วุ่นวายไปหมด เห็นได้ชัดว่าต้องการบังคับเจ้าสามให้รับผิดชอบเธอ แต่ตอนนี้กลับไม่กล้ายอมรับแล้ว ไม่รู้ว่าสอนมาได้ยังไงกัน”

“ยังไงก็ไม่ใช่คนในครอบครัว ตระกูลกงของเราสอนคนออกมาไร้ยางอายแบบนี้ไม่ได้หรอก ตอนนี้โลกออนไลน์แฉไดอารี่ที่เธอแอบชอบเจ้าสามออกมาหมดแล้ว อ่านทีนี่หน้าแดงไปหมด! ตระกูลกงจ่ายเงินส่งเธอเข้ามหาวิทยาลัย แต่สุดท้ายกลับเรียนมาแต่พวกมารยาทุเรศๆ”

“ก่อนหน้านี้ก็บอกแล้วว่าอย่าพาคนกลับบ้านสุ่มสี่สุ่มห้า เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการชักศึกเข้าบ้านชัดๆ คงจะพึ่งพาเจ้าสามล่ะสิ ไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากไหนหรือว่าจะเป็น... พันธุกรรม"

พูดไป คนทั้งหลายก็เหล่ตามองแม่ของหลินจืออี้ที่ยืนอยู่ท้ายสุด

หลิ่วเหอ

ใบหน้าของหลิ่วเหอซีดเซียว เธอกวาดตามองหลินจืออี้แล้วก้มหน้าลง ริมฝีปากกัดจนแทบจะเปื่อยอยู่แล้ว แต่กลับไม่กล้าเถียงสักคํา

เพียงเพราะฐานะของหลินจืออี้พิเศษเกินไป

เธอเข้ามาในตระกูลกงพร้อมกับแม่ที่แต่งงานใหม่กับพี่ชายคนรองของกงเฉิน

ดังนั้นตามลําดับอาวุโส เธอต้องเรียกกงเฉินว่าอาเล็ก

แต่เธอไม่เคยเรียกแบบนั้นเลย

เพราะเธอไม่มีคุณสมบัติพอ

ชาติที่แล้ว หลินจืออี้ก็ขอโทษอย่างหวาดกลัวท่ามกลางการตําหนิของคนเหล่านี้ และยอมรับโดยปริยายว่าวางยาให้กงเฉินเพื่อปีนขึ้นเตียง

ต่อมาเธอตั้งครรภ์จึงบังคับให้กงเฉินต้องแต่งงานกับเธอ ไม่เพียงแต่กงเฉินเกลียดเธอ คนทั้งเมืองก็เกลียดเธอด้วยเหมือนกัน

รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ทําทุกอย่างเพื่อแต่งงานเข้าครอบครัวที่ร่ำรวย

ชาตินี้ เธอจะเปลี่ยนแปลงโศกนาฏกรรมของตัวเองให้ได้!

หลินจืออี้มองไปรอบๆ มองคนตระกูลกงที่นั่งตัวตรงอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนชาติที่แล้วอีก

เธอกําลังจะเอ่ยปาก...

เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นมั่นคงของชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง นอกจากคุณท่านแล้ว คนอื่นๆ ต่างก็แสดงความเคารพ

เงาร่างสูงชะลูดเดินผ่านหลินจืออี้ไปข้างหน้า

พ่อบ้านรับเสื้อนอกจากแขนของเขา ผงกหัวแล้วพูดว่า “นายท่านสาม”

“อืม”

กงเฉินตอบรับอย่างเฉยเมย ผงกหัวให้คุณท่านที่นั่งอยู่ แล้วค่อยๆนั่งลง

เขาไม่มองหลินจืออี้ตั้งแต่ต้นจนจบเลย

ราวกับว่าสําหรับเขาแล้ว เธอคนนี้ไม่มีค่าพอให้พูดถึง

แต่หลินจืออี้กลับจ้องมองเขาเขม็ง

จนกระทั่งเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง หลุบตามองมา

ทันใดนั้นความทรงจําในชาติก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวของหลินจืออี้ ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัวตามสัญชาตญาณ ในปากก็มีกลิ่นคาวเลือดโชยออกมา มือทั้งสองที่รวบเข้าหากันราวกับกุมมือของซิงซิง

เธอจะไม่มีวันลืมใบหน้านี้ได้

เค้าโครงเข้มลึก ดวงตาดําขลับลึกล้ำยากจะหยั่งถึง แหวนหยกสีแดงที่นิ้วหัวแม่มือซ้าย ในความเงางามมีสีเลือดฝาดแฝงอยู่

เหมือนกับเขาคนนี้ ดูเย็นชา แต่อันตรายและกระหายเลือด

กงเฉินเห็นสายตาของหลินจืออี้ มือที่หมุนแหวนก็ชะงักอย่างอดไม่ได้

จนกระทั่งมือขาวเนียนคู่หนึ่งเกาะอยู่บนไหล่ของเขา เขาจึงกลับคืนสู่ความเย็นชาอีกครั้ง

เป็นซ่งหว่านชิวนี่เอง

เธอเพิ่งร้องไห้มา ขอบตาแดงก่ำ ใบหน้าที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

ในที่สุดทุกคนก็มากันครบแล้ว!

คุณท่านกงเห็นว่ากงเฉินก็มาถึงแล้ว จึงยกถ้วยน้ำชาขึ้นตรงหน้าแล้วเขี่ยใบชา มองไปทางหลินจืออี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน