เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 104

ตอนที่ 104 คำสั่งของต้นหลิวก่อนหลับใหล

หลังจากได้เห็นจิ้งจอกน้อยสีขาว

เย่ฉางชิงก็วางพู่กันในมือลงทันที ก่อนจะเดินเข้าไปหาราชันทมิฬ

มิว่าจะเป็นโลกในอดีต หรือโลกเซียนแห่งนี้ เขายังมิเคยเห็นจิ้งจอกน้อยสีขาวที่น่ารักเช่นนี้มาก่อน

ลำตัวเป็นสีขาวโพลนราวกับหิมะ มีขนนุ่มสลวย

โดยเฉพาะดวงตาดำขลับราวกับอัญมณีที่เปล่งประกายความสดใสออกมาคู่นั้น

เย่ฉางชิงชั่งใจเล็กน้อยขณะที่อยู่ตรงหน้าราชันทมิฬ ก่อนจะยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง ด้วยเกรงว่าจะทำให้จิ้งจอกน้อยโมโหขึ้นมา

เท่าที่เขาจำได้สัตว์ป่ามากมายเวลามีคนแปลกหน้าเข้าใกล้ มันมักจะสู้กลับโดยสัญชาตญาณ เช่นนั้นเขาจึงต้องระมัดระวังเอาไว้ก่อน

ประการแรก เขากลัวว่าจะถูกจิ้งจอกน้อยตะปบเอาได้

ประการที่สอง เขากลัวจะทำให้จิ้งจอกน้อยที่น่ารักตกใจจนเตลิดหนีไปเสียก่อน

และตั้งแต่แวบแรกที่เขาได้เห็นจิ้งจอกน้อยตัวนี้ ก็รู้สึกถูกชะตากับเจ้าจิ้งจอกน้อยเป็นอย่างมาก

ในโลกก่อนหน้านี้เขาเองก็เป็นคนชอบเลี้ยงสัตว์เลี้ยงอยู่แล้ว

แต่หลังจากมาที่โลกแห่งนี้ เพราะมิอาจบำเพ็ญเพียรได้ เขาจึงต้องมาติดเหง็กอยู่ในเมืองห่างไกลเช่นนี้

แน่นอนว่าก่อนหน้านี้เขาก็เคยมีความคิดที่จะเลี้ยงสัตว์อยู่แล้ว

อาทิเช่น ราชันทมิฬ

คราแรกตอนที่เขาเจอกับราชันทมิฬ มันยังเป็นเพียงแค่ลูกหมาตัวเล็ก ๆ เท่านั้น

แต่แค่เวลาเพียงมิกี่ปี

ราชันทมิฬกลับเติบโตจนมีร่างกายกำยำ นอกจากความขี้ขลาดแล้ว ขนาดและรูปลักษณ์ของมันช่างชวนให้น่าตกใจยิ่งนัก

เช่นนั้นจึงทำให้เย่ฉางชิงล้มเลิกความคิดที่จะหาสัตว์มาเลี้ยงอีก

หลายปีผ่านไปจนกระทั่งวันนี้ หลังจากเย่ฉางชิงได้เห็นจิ้งจอกน้อยสีขาวตัวนี้ เขาก็เกิดความคิดนี้ขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อฝ่ามือของเย่ฉางชิงวางลงเบา ๆ บนหัวของจิ้งจอกน้อย

เจ้าตัวเล็กกลับมิมีทีท่าว่าจะโมโห แต่กลับสงบนิ่งจนน่าแปลกใจ

มีเพียงดวงตาดำขลับคู่นั้นที่จ้องมองมายังเขา ที่ดูสับสนและเป็นกังวลอยู่บ้าง

“จิ้งจอกน้อย ต่อไปเจ้าก็มาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนข้าดีหรือไม่ ? ”

เย่ฉางชิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

ถูสือซานตกตะลึงทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ก่อนที่ภายในใจจะเต็มไปด้วยความปิติยินดี

เพราะนอกจากบุรุษตรงหน้าจะรูปงามและสุภาพอ่อนโยนเฉกเช่นที่นางคิดเอาไว้แล้ว ทว่าตบะบารมีของเขายังแก่กล้าลึกล้ำจนยากจะหยั่งอีกด้วย

อีกทั้งลานแห่งนี้แม้ภายนอกจะดูธรรมดามิได้มีสิ่งใดพิเศษ

แต่ความจริงแล้วกลับมีวาสนาอยู่เต็มไปหมด

หากมีโอกาสได้บำเพ็ญเพียรที่นี่ คงเปรียบเสมือนได้บำเพ็ญเพียรในดินแดนแห่งวาสนาอย่างไรอย่างนั้น

เช่นนั้นถูสือซานจึงมิมีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธอยู่แล้ว

แน่นอนว่าที่สำคัญที่สุดก็คือ ตั้งแต่แวบแรกที่ได้เห็นบุรุษหนุ่มที่สุภาพอ่อนโยนตรงหน้า ถูสือซานก็เกิดมีใจให้เขาในทันที

มินานถูสือซานก็ได้พยักหน้ารับให้กับฉางชิง

ขณะเดียวกันเมื่อเย่ฉางชิงเห็นจิ้งจอกน้อยราวกับกำลังพยักหน้าให้ตนเช่นนี้ ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

‘จิ้งจอกน้อยตัวนี้พยักหน้าให้ข้างั้นหรือ ? ’

‘หรือว่าจะมันจะฟังภาษาคนรู้เรื่อง ? ’

คิดถึงตรงนี้ ภายในใจของเย่ฉางชิงก็อดที่จะรู้สึกตกใจขึ้นมามิได้

เพราะตอนที่อยู่อีกโลกเขาเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับเทพจิ้งจอกมาบ้าง

ซึ่งเรื่องที่ได้ยินมาจิ้งจอกมักจะเกี่ยวข้องกับพวกบัณฑิต แต่ตอนจบกลับมิได้สวยงามเท่าไหร่นัก

เย่ฉางชิงเองก็เคยเพ้อฝันถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อน

แต่เขาคาดมิถึงว่าเมื่อทะลุมิติมายังโลกเซียนแห่งนี้แล้ว ตนจะได้พบกับเรื่องเช่นนี้ด้วย