เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 111

ตอนที่ 111 หรือว่าเป็นเพราะท่านบรรพบุรุษ ?

ทันทีที่ได้ยิน ถูสือซานที่เพิ่งโผล่หัวออกมาจากประตูก็นิ่งไปครู่หนึ่ง

‘เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ’

‘ที่ท่านยอดฝีมือพูดมาหมายความว่าอย่างไรกัน ? ’

‘หรือว่าเขาเคยไปชิงชิวงั้นหรือ ? ’

ราชันทมิฬที่บังเอิญเหลือบเห็นถูสือซานที่กำลังตกตะลึง ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นทันที

“เด็กน้อย ดูเหมือนว่านายท่านจะโปรดปรานเจ้ามากนะ”

ราชันทมิฬเอ่ยขึ้น

“ราชันทมิฬ ท่านผู้อาวุโสจะทำสิ่งใดกันแน่ ? ”

ถูสือซานได้สติอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปยังข้างกายของราชันทมิฬ ดวงตาดำขลับกะพริบปริบ ๆ พลางเอ่ยถามขึ้น

“เด็กน้อย ก่อนอื่นข้าขอแก้ไขความเข้าใจผิดของเจ้าก่อน”

ราชันทมิฬหยุดลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยต่อ “ตั้งแต่เมื่อคืนข้าก็ได้บรรลุจุดสูงสุดของขั้นราชาปีศาจ และสามารถเลื่อนขึ้นเป็นระดับจักรพรรดิปีศาจได้สำเร็จแล้ว”

“อีกเรื่องคือ นายท่านมิชอบให้คนอื่นเรียกเขาว่าผู้อาวุโส เช่นนั้นนับแต่นี้ต่อไปให้เจ้าเรียกเขาว่านายท่านก็แล้วกัน”

‘จักรพรรดิปีศาจงั้นหรือ ? ’

ถูสือซานหูอื้อไปทันทีที่ได้ยินคำบอกกล่าวจากปากของราชันทมิฬ ก่อนจะมีท่าทางประหลาดใจ

เพราะก่อนหน้านี้ขณะที่ราชันทมิฬเพิ่งปรากฏตัวที่เทือกเขาแดนใต้ เขายังมิผ่านช่วงต้นของระดับราชาปีศาจเลยด้วยซ้ำ

แต่นี่เพิ่งผ่านไปมิเท่าไหร่

ทว่าเขากลับสามารถบรรลุจากระดับราชาปีศาจเข้าสู่ระดับจักรพรรดิปีศาจได้สำเร็จแล้ว

อีกทั้งการบำเพ็ญเพียรจนบรรลุของเผ่าปีศาจนั้นเป็นเรื่องที่ยากเย็นยิ่งนัก ต่อให้เป็นผู้มีพรสวรรค์ที่แท้จริงของแต่ล่ะเผ่า อย่างเร็วที่สุดที่จะสามารถบรรลุจากระดับราชาปีศาจไปเป็นจักรพรรดิปีศาจได้ อย่างน้อยต้องใช้เวลาถึงสองร้อยปีหรือมากกว่านั้น

อย่างเช่นเฮยจวงแห่งเผ่าพยัคฆ์ดำ

จากระดับราชาปีศาจช่วงต้นจนถึงระดับราชาปีศาจช่วงกลาง เขาใช้เวลาเกือบครึ่งปี

จากระดับราชาปีศาจช่วงกลางถึงช่วงปลาย ใช้เวลาถึง 150 ปีเต็ม ๆ

จนถึงทุกวันนี้ตบะบารมีของเขาก็ยังคงหยุดอยู่แค่ระดับราชาปีศาจช่วงปลาย มาเป็นเวลาหกสิบถึงเจ็ดสิบปีแล้ว

ดูก็รู้แล้วว่าราชันทมิฬใช้เวลาในการบรรลุบำเพ็ญเพียร เร็วกว่าราชาปีศาจของเผ่าต่าง ๆ ในเทือกเขาแดนใต้เพียงใด

“รา… ราชันทมิฬ ท่านบรรลุแล้วจริงหรือ ? ”

ถูสือซานยังคงมองราชันทมิฬด้วยสายตาที่ยากจะเชื่อได้

ทว่าราชันทมิฬกลับพยักหน้ารับด้วยท่าทางภาคภูมิใจ ยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหู

“เด็กน้อย เจ้ามิต้องอิจฉาข้าหรอก เวลานี้นายท่านกำลังจะมอบวาสนาอันใหญ่หลวงให้กับเจ้าบ้างแล้ว”

ราชันทมิฬหรี่ตาลงเล็กน้อย พลางกล่าวอย่างมีเลศนัย “หากข้าเดามิผิด อีกมินาน เจ้าก็จะสามารถเลื่อนขั้นเป็นจักรพรรดิปีศาจได้เช่นกัน”

ถูสือซานได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตาโพลง สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง

วาสนาอะไรกันถึงจะทำให้นางสามารถบรรลุเป็นจักรพรรดิปีศาจได้รวดเร็วปานนั้น ?

“เปรี้ยง ! ”

ตอนนั้นเอง ขณะที่เย่ฉางชิงกำลังวาดภาพอยู่นั้น ด้านหลังพลันปรากฏแสงหลากสีสันหมุนเวียน เป็นปรากฏการณ์ประหลาดเกินกว่าที่นางเคยพบ

แสงอันเจิดจ้าแผ่กระจายอยู่กลางอากาศ

มินานแสงศักดิ์สิทธิ์อันพร่างพราวก็เปล่งออกมาท่ามกลางความเจิดจ้านั้น

ขณะเดียวกันพลังปราณอันบริสุทธิ์เหลือคณาก็พวยพุ่งออกมา จนปกคลุมไปทั่วทั้งลานบ้านในพริบตา

เวลานี้พลันเกิดหมอกควันปกคลุมไปทั่วทั้งร่างของจิ้งจอกน้อยสีขาว

เพียงพริบตา เงาร่างของจิ้งจอกน้อยก็ค่อย ๆ เลือนลางไป

ก่อนจะปรากฏเป็นร่างอันงดงาม ลักษณะท่าทางสง่างาม และมีแสงเปล่งประกายทั้งตัวร่างหนึ่งขึ้น

มิกี่อึดใจต่อมา ร่างอันงดงามนี้ก็ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น

เป็นร่างของสตรีใบหน้าพริ้มพราว ผิวขาวเนียนราวกับหิมะ ผมยาวสยาย สวมชุดสีขาวนางหนึ่งขึ้น

เพียงแต่ใบหน้าของสตรีที่งดงามผู้นี้ คล้ายกับมีหน้ากากจิ้งจอกสีเงินชิ้นหนึ่งปิดบังเอาไว้อยู่

แต่เมื่อนางเอียงหน้าไปด้านข้าง

ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นและมุมปากที่มียิ้มจาง ๆ ประดับอยู่ ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนเคลิบเคลิ้มหลงใหลแล้ว

‘งดงามยิ่งนัก ! ’

‘งามจนหาที่เปรียบมิได้ ! ’

ภาพตรงหน้านั้นเหมือนประโยคที่เย่ฉางชิงกล่าวเอาไว้มิมีผิด

จิ้งจอกชิงชิวก็เป็นเซียนได้เช่นกัน !

เวลานี้แม้แต่ราชันทมิฬยังอดมิได้ที่จะสะดุ้งจนต้องลุกขึ้นยืน

…………………………..

“ปัง!”