เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 126

ตอนที่ 126 ท่านเย่จะมาเมืองหลวง

“ท่านเย่ ข้ากลับมาแล้วขอรับ”

เยี่ยนเทียนซานกลับมายังลานเล็ก ๆ แห่งนี้อีกครั้ง ใบหน้าประดับไว้ด้วยรอยยิ้มพลางประสานมือคาราวะให้แก่เย่ฉางชิง

ด้วยก่อนหน้านี้เขาได้ไปล้างหน้าล้างตาที่ริมแม่น้ำนอกเมืองเสี่ยวฉือ พร้อมกับเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่มาเรียบร้อยแล้ว

เช่นนั้นแม้สีหน้าของเยี่ยนเทียนซานจะยังคงซีดขาวและดูไร้เรี่ยวแรงอยู่บ้าง แต่ด้วยแสงสลัว ๆ ภายในลาน จึงทำให้มิอาจสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติได้โดยง่าย

“ท่าน… ปู่”

เมื่อเห็นเยี่ยนเทียนซานกลับมาอย่างปลอดภัย เยี่ยนปิงซินก็ลุกขึ้นยืนต้อนรับทันที

เย่ฉางชิงมองสำรวจเยี่ยนเทียนซานเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยรอยยิ้ม “ท่านเยี่ยน ท่านมิเป็นอะไรใช่หรือไม่ ? ”

“ขอบคุณท่านเย่ที่เป็นห่วง ข้ามิเป็นไร”

เยี่ยนเทียนซานตอบกลับเย่ฉางชิงพร้อมกับพยักหน้าให้

“ท่านบรรพบุรุษ ท่านมิเป็นอะไรจริง ๆ ใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”

เยี่ยนปิงซินเดินมาอยู่ข้างกายเยี่ยนเทียนซาน ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นผ่านทางกระแสจิต

เยี่ยนเทียนซานมองเยี่ยนปิงซินเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ายิ้ม ๆ

เยี่ยนปิงซินนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มว่า “ท่านปู่เจ้าคะ ท่านเย่ตัดสินใจจะไปอยู่เมืองหลวงกับเราสักสามสี่วันเจ้าค่ะ”

“ห๊ะ ! ”

เยี่ยนเทียนซานมีสีหน้าตกตะลึง จิตใจสั่นสะท้านขึ้นมาทันที ก่อนจะก่อเกิดเป็นความรู้สึกยินดีอย่างบอกมิถูก

เห็นเช่นนั้นเย่ฉางชิงก็ลอบขมวดคิ้ว และเอ่ยถามอย่างสงสัยว่า “ท่านเยี่ยน มิสะดวกงั้นหรือ ? ”

“หาใช่ไม่ ท่านเย่เข้าใจผิดแล้ว”

เยี่ยนเทียนซานเมื่อได้สติก็รีบส่ายหน้าและตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “หากท่านเย่ต้องการไปพักที่เมืองหลวงจริง ข้าจะรีบจัดแจงทำความสะอาดบ้านเรือนเพื่อต้อนรับท่านด้วยความยินดี จะมีสิ่งใดมิสะดวกได้เยี่ยงไรกัน”

เย่ฉางชิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นหากไปถึงเมืองหลวง ข้าคงต้องรบกวนครอบครัวของท่านเยี่ยนแล้วล่ะนะ”

“ท่านเย่ล้อข้าเล่นแล้ว มิได้รบกวนอันใดเลย”

เยี่ยนเทียนซานรีบโบกมือปฏิเสธทันที

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านเย่ เหล่าผู้ติดตามของข้าพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมในเมืองเสี่ยวฉือ ข้าขอไปสั่งการอะไรสักครู่แล้วจะรีบกลับมา”

เย่ฉางชิงพยักหน้าให้

เอ่ยจบ เยี่ยนเทียนซานก็รีบเดินออกไปจากลานเล็ก ๆ ทันที

หลังจากเขาเดินออกมาจากถนนที่ร้านขายของชำตั้งอยู่แล้ว ก็ปรากฏสีหน้ายิ้มแย้มรู้สึกเต็มตื้นไปด้วยความยินดีในทันที

‘คาดมิถึง ! ’

‘คาดมิถึงจริง ๆ ! ’

‘ท่านเย่ยอมไปเมืองหลวง’

‘นี่เป็นโอกาสที่มีค่ายิ่งของแคว้นต้าเยี่ยนจริง ๆ ! ’

คิดถึงตรงนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของเยี่ยนเทียนซานก็ยิ่งกระจ่างมากขึ้น ก่อนจะรีบเดินไปยังโรงเตี๊ยมเพียงแห่งเดียวของเมืองเสี่ยวฉือ

มินาน เยี่ยนเทียนซานก็มาถึงห้องพักห้องหนึ่งบนชั้นสองของโรงเตี๊ยมไหลฝู

ห้องพักนี้ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างเรียบง่าย แต่ก็ยังนับว่าสะอาดใช้ได้

โคมไฟภายในห้องริบหรี่ ทำให้แสงดูสลัว

เยี่ยนเทียนซานนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ข้างกายของเขาตอนนี้มีชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำ และมีไอพลังอันแข็งแกร่งสี่คนยืนตระหง่านดุจหอคอยเหล็กกล้าขนาบข้างอยู่

ตอนนั้นเองเยี่ยนเทียนซานก็ได้หยิบหยกถ่ายทอดเสียงชิ้นหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ

เขาใช้นิ้ววาดยันต์บางอย่าง ฉับพลันก็มีแสงอันเจิดจ้าเปล่งประกายขึ้นมากลางอากาศ

มิกี่อึดใจต่อมา ยันต์นั้นก็ค่อย ๆ ผสานเข้ากับยันต์หยก

ทันใดนั้นยันต์หยกก็ได้ปลดปล่อยหมอกแสงอันเจิดจ้าออกมา สัญลักษณ์โบราณอันแล้วอันเล่าเคลื่อนที่อยู่กลางอากาศ พร้อมกับปล่อยพลังลึกลับออกมา จนทำให้อากาศด้านหน้าของเยี่ยนเทียนซานพร่าเลือนไป

“เยี่ยนหยางเหนียน ! ”

ดวงตาของเยี่ยนเทียนซานเปล่งประกายขึ้น พร้อมเอ่ยด้วยเสียงอันทรงพลัง

มินาน อีกด้านหนึ่ง

ภายในห้องทรงอักษร ของวังหลวง ณ เมืองหลวงแห่งแคว้นต้าเยี่ยน

เยี่ยนหยางเหนียนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านฎีกาอยู่นั้น ก็รู้สึกตัวขึ้นมา

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง

ยันต์หยกขนาดเท่ากำปั้นเด็กชิ้นหนึ่งได้มีแสงเปล่งประกายล้อมรอบ ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าของเขา