เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 127

ตอนที่ 127 ทุกท่าน มีผู้ใดจะคัดค้านอีกหรือไม่ ?

ภายในตำหนักไท่เสวียน ณ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน

หลังสนทนากับเยี่ยนเทียนซานจบ

เวลาก็ผ่านไปเกือบครึ่งก้านธูปได้

ลำแสงมากมายจากฟากฟ้าก็พุ่งลงมา ก่อนจะกลายเป็นร่างคน และเดินเข้าไปด้านในตำหนักไท่เสวียนอย่างรีบร้อน

มินานผู้อาวุโสที่มีตบะบารมีระดับแดนเทวาทั้งหมดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน รวมทั้งเจ้ายอดเขาทั้งเจ็ด ก็มารวมตัวกันอยู่ภายในตำหนักไท่เสวียน

นักพรตฉางเสวียนที่นั่งอยู่ด้านบนสุด กวาดตามองทุกคนก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้ามีข่าวดีจะมาบอกทุกท่าน พรุ่งนี้ท่านบรรพจารย์เย่จะไปเมืองหลวงแคว้นต้าเยี่ยนแล้ว ! ”

เหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนได้ยินเช่นนั้นต่างก็มองหน้ากันด้วยความงุนงง

‘ข่าวดี ? ’

‘ท่านบรรพจารย์เย่จะไปเมืองหลวงแคว้นต้าเยี่ยนเนี่ยนะ ! ’

‘เฮอะ ! ’

‘นี่มันใช่ข่าวดีที่ไหนกัน ! ’

‘หรือว่าศิษย์พี่ฉางเสวียนจะมิอยากให้ท่านบรรพจารย์เย่อยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนแล้วงั้นหรือ ? ’

‘ใช่แล้ว วันนี้ศิษย์พี่ฉางเสวียนไปคาราวะท่านบรรพจารย์เย่มานี่นา’

‘หรือว่าท่านบรรพจารย์เย่จะทำอะไรเขา ? ’

‘เช่นนั้นเมื่อเขารู้ว่าท่านบรรพจารย์เย่จะไปเมืองหลวง ถึงได้ดีใจปานนี้’

‘ใช่แล้ว ! ’

‘ต้องเป็นเช่นนี้แน่ ! ’

‘แต่ว่าท่านบรรพจารย์เย่มิใช่เป็นเพียงบรรพจารย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน แต่ที่ผ่านมายังได้มอบวาสนามากมายแก่พวกเราด้วย’

‘รวมทั้งคืนนั้นหากมิได้ภาพไท่เสวียนฉางชิงที่ท่านบรรพจารย์เย่มอบให้ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของเราคงจะสูญสิ้นไปแล้ว’

‘เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ศิษย์พี่ฉางเสวียน ถึงกลับโกรธเคืองท่านบรรพจารย์เย่เชียวหรือ’

‘ช่างเห็นแก่ตัวจริง ๆ!’

‘จิตใจคับแคบยิ่งนัก ! ’

‘เขาช่างมิคู่ควรที่จะเป็นเจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของเราเลย ! ’

ตอนนั้นเองนักพรตหยวนเจี้ยนที่มีนิสัยมุทะลุก็มีสีหน้าเข้มขึ้น พลันเดินออกมาจากกลุ่ม

เขาเงยหน้าขึ้นเอ่ยเสียงเย็นกับนักพรตฉางเสวียนที่กำลังยิ้มเต็มหน้า “ศิษย์พี่ฉางเสวียน ข้ารู้สึกว่าท่านมีจิตใจคับแคบเกินไปหน่อยนะขอรับ ! ”

ทุกคนเมื่อได้ยินต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

นักพรตฉางเสวียน “……”

‘จิตใจคับแคบงั้นหรือ?’

รอยยิ้มบนใบหน้าของนักพรตฉางเสวียนแข็งค้างภายในพริบตา คิ้วขมวดมุ่น

“ศิษย์น้องหยวนเจี้ยน เจ้าหมายความเช่นไร ? ”

นักพรตฉางเสวียนเอ่ยถามนักพรตหยวนเจี้ยนอย่างสงสัย

สิ้นเสียง นักพรตจิ่วจวีก็ก้าวออกมา ด้วยใบหน้าเย็นชาเช่นเดียวกัน

“ศิษย์พี่ฉางเสวียน ท่านบรรพจารย์เย่เป็นถึงบรรพจารย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของเรา ต่อให้เขามิได้มอบโชคและวาสนาให้พวกเรา พวกเราก็ควรจะให้ความเคารพ”

นักพรตจิ่วจวีมองนักพรตฉางเสวียนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มุมปากกระตุกก่อนเอ่ยต่อว่า “แต่ท่านบรรพจารย์ยังอุตส่าห์มอบวาสนาให้แก่พวกเรามากมายเช่นนี้”

นักพรตชิงเย่ก้าวออกมา พร้อมกับเอ่ยสนับสนุน “ข้าคิดว่าที่พวกเขาทั้งสองพูดมานั้นถูกต้องแล้ว การที่ท่านบรรพจารย์เย่ไปเมืองหลวงแคว้นต้าเยี่ยน ถือว่าเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน พวกเราควรรั้งเขาเอาไว้จึงจะถูก”

“ถูกต้อง ศิษย์พี่ชิงเย่พูดมีเหตุผล พวกเราเห็นด้วยว่ามิควรให้ท่านบรรพจารย์เย่ออกจากเมืองเสี่ยวฉือ”

“การที่ศิษย์พี่ฉางเสวียนดีใจต่อการจากไปของท่านบรรพจารย์เย่เช่นนี้ ข้าเห็นว่าท่านนั้นมีจิตใจคับแคบ มิควรจะเป็นเจ้าสำนักของพวกเราต่อไปอีก”

“ถูกต้อง เปลี่ยนคนเลย ข้าเองก็ทนมาพอแล้ว ! ”

“ในเมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า พวกเรามาเลือกเจ้าสำนักคนใหม่กันเถิด”

ทันใดนั้น ตำหนักไท่เสวียนก็เต็มไปด้วยความโกลาหล

นักพรตฉางเสวียนที่นั่งอยู่ด้านบน รู้สึกราวกับเกิดเสียงวิ๊งขึ้นในโสตประสาท

‘นี่ข้าทำสิ่งใดผิดกัน ? ’

‘เหตุใดต้องเปลี่ยนเจ้าสำนักด้วย ? ’

นักพรตฉางเสวียนคลึงหว่างคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและกล่าวว่า “ทุกท่าน นี่พวกเจ้าเข้าใจสิ่งใดผิดไปหรือไม่ ? ”

ผู้อาวุโสท่านหนึ่งตะโกนก้องขึ้น “ศิษย์พี่ฉางเสวียน ท่านบรรพจารย์เย่จะไปแล้ว แต่ท่านกลับมิมีท่าทีทุกข์ร้อนใด ๆ ยิ่งกว่านั้นยังเรียกพวกเรามารวมกันที่นี่ หรือว่าต้องการให้พวกข้าจัดงานเลี้ยงฉลองให้ท่านหรือเยี่ยงไรกัน ? ”

นักพรตฉางเสวียนได้ยินเช่นนั้นก็มิรู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว ท่านบรรพจารย์เย่เพียงแค่ไปพักที่เมืองหลวงมิกี่วันเท่านั้น”

นักพรตฉางเสวียนถอนหายใจออกมาเบา ๆ พลางเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าแค่ต้องการให้พวกเจ้าไปคอยดูแลท่านบรรพจารย์เย่ และป้องกันหากมีคนไปรบกวนเขาระหว่างทางไปเมืองหลวงก็เท่านั้น”

“เอ่อ…”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างต่างก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

มินานก็มีผู้อาวุโสท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น “ศิษย์พี่ฉางเสวียนให้ข้าไปเถิด ข้ากล้าเอาหัวของข้าเป็นประกัน”

“ศิษย์พี่ฉางเสวียน ข้าว่าข้าเหมาะสมที่สุด”