เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 145

ตอนที่ 145 แซ่เย่ นามว่าฉางชิง

เย่ฉางชิงมิได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ก้าวเดินขึ้นบันไดไป

เขารู้ดีว่าแม้ที่นี่จะเป็นกลุ่มลูกค้าภาพอักษรพู่กันขนาดใหญ่ แต่เมื่อครู่นี้เขาได้สร้างความประทับใจในฐานะนักเขียนพู่กันลึกลับเอาไว้แล้ว

สิ่งที่เขาจะต้องทำต่อไปก็คือ รักษาความรู้สึกลึกลับนี้เอาไว้ ทำให้ทุกคนมิอาจที่จะคาดเดาได้

เพราะต่อไปขอแค่เป็นภาพอักษรพู่กันที่มาจากเขา ก็จะเป็นของล้ำค่าที่มีมูลค่ามหาศาล

ขณะเดียวกันต่อไปเขาก็จะสามารถลงหลักปักฐานอยู่ในเมืองหลวงที่เจริญรุ่งเรืองแห่งนี้ได้แล้ว

เย่ฉางชิงคิดได้เช่นนั้นรอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นที่มุมปาก

ทว่าวินาทีต่อมาสีหน้าของเขากลับดูย่ำแย่ลงทันที

เมื่อครู่เขามิได้ประทับตราที่ด้านหลังคำว่า ‘สงบ’ ทั้งยังมิมีผู้ใดถามชื่อของเขาอีกด้วย

นั่นก็หมายความว่าทุกคนเพียงแค่รู้ว่ามียอดนักเขียนพู่กันท่านหนึ่ง แต่กลับมิรู้นามของนักเขียนพู่กันท่านนี้

ผิดแผน !

ผิดแผนเสียแล้ว !

เย่ฉางชิงจู่ ๆ ก็ชะงักฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน

หางตาของเขาเหลือบมองไปยังหวางม่อที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม แล้วก็อดมิได้ที่จะบ่นงึมงำภายในใจว่า ‘นี่ ๆๆๆ ตาเฒ่า ท่านอยากให้ข้าช่วยชี้แนะมิใช่หรือ เจ้ามิอยากรู้ชื่อแซ่ หรือที่อยู่ของข้าเลยงั้นหรือ ? ’

‘อีกอย่าง ยังมีสิ่งสำคัญสุดท้ายของอักษรพู่กันที่ข้ายังมิได้อธิบายให้ฟัง เจ้ามิอยากรู้แล้เยี่ยงนั้นหรือ? เจ้านี่ช่างหัวทึบจริง ๆ มิรู้จักใฝ่รู้เอาซะเลย รีบถามข้าเร็วเข้า มิเช่นนั้นข้าต้องขายหน้าแน่ ๆ……’

“ท่านเย่ ? ”

ตอนนั้นเองเยี่ยนปิงซินที่อยู่ข้างกายของเขาก็ได้เอ่ยถามขึ้น

“คำว่าใจที่ท่านเอ่ยถึงหมายความว่าเช่นไรหรือเจ้าคะ ? ”

ดวงตาดำขลับของเยี่ยนปิงซินกะพริบปริบ ๆ พลางยิ้มหวานออกมา

เย่ฉางชิงแสร้งก้าวให้ช้าลงก่อนจะหยุดฝีเท้าในที่สุด พลางเอ่ยอธิบายช้า ๆ ว่า “คำว่าใจอาจจะเข้าใจว่ามันคือจิตใจก็ได้ มิลืมจิตใจเริ่มแรก…”

ขณะที่เย่ฉางชิงเอ่ยยังมิทันจบประโยค ในที่สุดด้านล่างก็มีเสียงเอ่ยถามขึ้นอย่างที่ใจเขาปรารถนาแล้ว

“คุณชาย มิ… มิทราบว่าท่านมีชื่อเสียงเรียงนามอันใด พักอยู่ที่ใด วันหน้าข้าจะได้ไปเยี่ยมคารวะขอรับ”

หวางม่อที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนเวที เงยหน้าขึ้นมองเย่ฉางชิงด้วยความนอบน้อม

เย่ฉางชิงหันไปยิ้มให้แก่เยี่ยนปิงซิน ก่อนจะเบนสายตาพลางลอบยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “แซ่เย่ นามฉางชิง ข้าพักอยู่ที่เรือนจิ่งหลันหยวน”

‘เย่ฉางชิง ? ’

‘เรือนจิ่งหลันหยวน ? ’

‘มิเคยได้ยินมาก่อนจริง ๆ ด้วย ! ’

ทันทีที่เย่ฉางชิงเอ่ยออกมา ผู้คนที่อยู่ด้านล่างต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ก่อนที่ทุกคนจะสบตากันด้วยความตื่นเต้นยินดี

เย่ฉางชิงเห็นเช่นนั้นก็หันกลับมากล่าวต่อว่า “คุณหนูเยี่ยน หากท่านชอบอักษรพู่กันจริง ๆ กลับไปแล้วข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังอย่างละเอียด”

เยี่ยนปิงซินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับแรง ๆ ให้แก่เย่ฉางชิงด้วยความดีใจ ที่จู่ ๆ ก็ได้รับความเมตตาเช่นนี้

เยี่ยนเทียนซานที่อยู่ด้านหลังคนทั้งคู่ พลันมีประกายบางอย่างพาดผ่านในดวงตา ท่าทางเต็มไปด้วยความยินดี

ส่วนเยี่ยนจิ่งหงยังคงนิ่งงัน รู้สึกทำตัวมิถูกขึ้นมา

จากนั้นพวกเย่ฉางชิงก็ได้เดินขึ้นไปยังชั้นสอง

ทันทีที่พวกเย่ฉางชิงจากไปแล้ว

ภายในห้องโถงชั้นหนึ่ง

หวางม่อก็ถอนหายใจออกมา หลังจากหลิวหรูอี้ได้เข้ามาประคอง แล้วจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอีกครา

“ท่านหวาง มิทราบว่าขอพวกเราชมภาพอักษรพู่กันที่ท่านเย่มอบให้ท่านได้หรือไม่ขอรับ ? ”

มินานก็มีคนที่อยู่ด้านล่างเอ่ยถามขึ้นมาอย่างอดมิไหว

คนอื่น ๆ ได้ยินเช่นนั้นก็ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาในทันที สีหน้าต่างเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี พลางพยักหน้าให้กับหวางม่อ

หวางม่อมิได้แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา

เขาชั่งใจเล็กน้อย ก่อนจะสบตากับหลิวหรูอี้และพยักหน้าให้นางเบา ๆ