เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 146

ตอนที่ 146 มิมีอะไร ข้าแค่มาเดินเล่น

ขณะที่เย่ฉางชิงเขียนอักษรพู่กันอยู่ที่หอสายลมจันทรา

ณ อารามฉางชิง ทางทิศตะวันออกของเมืองหลวง ก็เกิดนิมิตขึ้นอีกครา

โดยเฉพาะเหล่าสาวกที่กำลังจุดธูปขอพรอยู่ที่โถงหลัก

ระหว่างที่พวกเขากำลังสวดมนต์ภาวนาอยู่นั้น

“เปรี้ยง ! ”

ร่างทองที่อยู่ด้านบนพลันปรากฏลำแสงสว่างไสวขึ้น ขณะเดียวกันก็แผ่ไอพลังลึกลับปกคลุมไปทั่วอารามฉางชิงในพริบตา

เหล่าสาวกที่อยู่ในโถงหลัก รู้สึกราวกับกำลังแช่อยู่ในน้ำพุร้อน สัมผัสได้ถึงความสบายไปทั่วทุกรู้ขุมขนของร่างกาย

ทั่วทั้งร่างผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ขณะเดียวกันจิตวิญญาณก็เหมือนได้รับการชำระล้างไปด้วยในเวลาเดียวกัน

ตอนนั้นเองก็มีคนบังเอิญสังเกตเห็นว่าที่ด้านหน้าของร่างทอง จู่ ๆ ก็ปรากฏอักษรโบราณตัวหนึ่งขึ้นกลางอากาศ

‘สงบ’

“นี่มันอะไรกัน ? ”

“หรือว่าท่านเทพฉางชิงจะสำแดงอิทธิฤทธิ์ ? ”

“ช่วงนี้ท่านเทพฉางชิงสำแดงอิทธิฤทธิ์บ่อย ๆ คงเป็นโชคและวาสนาของเราจริง ๆ ! ”

“มัวนิ่งกันอยู่ทำไม รีบอธิษฐานเร็วเข้า ! ”

“ท่านเทพฉางชิงขอให้ข้ามีนามีที่ดิน ได้ตบแต่งกับแม่นาง…”

“ท่านเทพฉางชิงขอให้ข้ามีอายุยืนยาว มีเมียหลวงเมียน้อย…”

“ท่านเทพฉางชิงขอให้ข้าเป็นหนึ่งในยุทธภพ…”

“ท่านเทพฉางชิงขอให้ข้ามีพลังวิเศษไร้ขอบเขต ใต้หล้าไร้ศัตรู…”

………………………………….

อีกด้านหนึ่ง

เยี่ยนปิงซินก็เดินนำพวกเย่ฉางชิงมายังชั้นสองของหอสายลมจันทรา

เทียบกับโถงอักษรพู่กันชั้นหนึ่งแล้ว ชั้นภาพวาดที่อยู่บนชั้นสองของหอนี้กลับเงียบกว่าอย่างเห็นได้ชัด

แต่มิใช่ว่าชั้นภาพวาดแห่งนี้จะเงียบจนวังเวงเสียทีเดียว

ภายในมีโต๊ะยาวหลายตัววางอยู่ที่โถง บุรุษที่เป็นปัญญาชนหลายคนกำลังนั่งคุกเข่าวาดภาพอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่ที่หน้าโต๊ะตัวยาว

เย่ฉางชิงเห็นภาพตรงหน้าก็อดมิได้ที่จะขมวดคิ้ว

‘คนพวกนี้กำลังทำอะไรกัน ? ’

‘ตามหลักแล้วพวกเขาควรจะมารวมตัวกันเพื่อวิจารณ์ความงามของภาพวาด เพิ่มความรู้ให้กับตนเองมิใช่หรือ’

‘แต่ตอนนี้กลับให้ความรู้สึกกดดัน ราวกับเป็นการสอบคัดเลือกขุนนางสมัยโบราณก็มิปาน’

เย่ฉางชิงที่ผ่านประสบการณ์ในการสอบในโลกเดิมมามากมาย จึงเกลียดบรรยากาศเช่นนี้เป็นที่สุด

เมื่อทะลุมิติมายังโลกเซียนแห่งนี้ ต่อให้ต้องจับเจ่าอยู่ในเมืองเสี่ยวฉือนานถึงห้าปี เขาก็แทบมิได้พร่ำบ่นสิ่งใด

แต่สุดท้ายเมื่อได้ออกมาจากเมืองเสี่ยวฉือแล้ว เหตุใดจึงต้องมาพบเหตุการณ์เช่นนี้ด้วยเล่า ?

‘พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ ? ’

‘ที่นี่เป็นโลกเซียนนะ ! ’

‘พวกเจ้าเป็นเช่นนี้ ครอบครัวของพวกเจ้ารู้บ้างหรือเปล่า ? ’

‘พ่อแม่ของพวกเจ้าจะผิดหวังหรือเปล่า ? ’

‘มิตั้งใจบำเพ็ญเพียร ต่อให้ชื่นชอบการวาดภาพก็มิควรเป็นเช่นนี้สิ ! ’

เย่ฉางชิงในเวลานี้อยากที่จะพร่ำบ่นออกมาเสียจริง ๆ

“ท่านเย่ ชั้นภาพวาดของหอสายลมจันทรามักจะเป็นเช่นนี้แหละเจ้าค่ะ”

เยี่ยนปิงซินหันไปกระซิบอธิบาย “วันนี้ของทุกเดือน ผู้ดูแลชั้นภาพวาดจะมีการประกาศหัวข้อ ผู้ที่มีความแตกฉานในด้านการวาดภาพ จึงได้พากันมาวาดภาพตามหัวข้อที่กำหนดเจ้าค่ะ”

‘หัวข้อ ? ’

‘วาดภาพ ? ’

เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนั้นก็เม้มริมฝีปากพลางส่ายศีรษะไปมา

เยี่ยนปิงซินลังเลเล็กน้อย แล้วเอ่ยต่อว่า

“หัวข้อเหล่านี้จะมาจากการเสนอของคนที่อยู่นอกหอสายลมจันทรา หรือที่เรียกว่านายจ้าง ขอเพียงสามารถวาดภาพที่ทำให้นายจ้างพึงพอใจได้ ก็จะได้รับรางวัลก้อนโตเจ้าค่ะ”

‘รางวัลก้อนโต ? ’

ทันทีที่ได้ยินคำนั้น ดวงตาที่งดงามของเย่ฉางชิงก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

แม้เขาจะเกลียดบรรยากาศเช่นนี้เพียงใด แต่รางวัลก้อนโตช่างมีเสน่ห์เย้ายวนจริง ๆ

‘หอมหวนจริง ๆ ! ’

เย่ฉางชิงมิได้แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา เพียงแค่มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

“รางวัลก้อนโตงั้นหรือ ? ”

เย่ฉางชิงเอ่ยถามเยี่ยนปิงซินเรียบ ๆ

เวลานี้เยี่ยนเทียนซานเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

เขาถึงกับขมวดคิ้วมุ่น พลางเพ่งสมาธิก่อนเอ่ยถามว่า “ปิงซิน เกิดอะไรขึ้น ? ”

เยี่ยนปิงซินชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบกลับว่า “เรียนท่านบรรพบุรุษ หัวข้อในครานี้มีความเป็นไปได้มากว่าจะเกี่ยวข้องกับเสด็จพี่รองเจ้าค่ะ”

‘อะไรนะ ! ’

‘ภาพเทพธิดานี่เป็นฝีมือขององค์ชายรองงั้นหรือ ! ’

ทันใดนั้นแม้แต่เยี่ยนเทียนซานยังอดมิได้ที่จะมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยิน

ตอนนั้นเองเย่ฉางชิงก็ได้ถามขึ้นด้วยรอยยิ้มพอดี “คุณหนูท่านนี้ มิทราบว่าข้าขอชมภาพวาดของพวกเขาสักหน่อยได้หรือไม่ ? ”

สวี่ชิงเยว่ส่ายหน้าไปมา “หากคุณชายมาเพื่อเข้าร่วมการวาดภาพจะมิอนุญาตให้ชมเจ้าค่ะ แต่หากมิได้เข้าร่วมจะสามารถชมได้”

เย่ฉางชิงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะอุ้มจิ้งจอกน้อยแนบอกแล้วก้าวเดินต่อไป

เห็นได้ชัดว่าเย่ฉางชิงเลือกที่จะปฏิเสธการเข้าร่วมการวาดภาพตามหัวข้อนี้

เพราะสำหรับเขามุกวิญญาณจันทราแดงเม็ดนี้ ฟังจากชื่อแล้วคงจะเป็นสมบัติหายากอะไรสักอย่าง เช่นนั้นภาพวาดหัวข้อนี้ย่อมมิง่ายอย่างแน่นอน

อีกประการหนึ่งเขาเกลียดบรรยากาศที่นี่อย่างมาก ยิ่งมิต้องพูดถึงแรงบันดาลใจใด ๆ ในการวาดภาพเทพธิดาซึ่งแทบจะมิมี

และที่สำคัญที่สุดก็คือหากมิมีสิ่งใดผิดพลาด ด้วยการแสดงออกที่ชั้นหนึ่งของเขา ต่อไปชื่อเสียงของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้เขาสามารถยืนหยัดอยู่ในเมืองหลวงได้แล้ว

เช่นนั้นจึงมิมีความจำเป็นที่เขาจะต้องทรมานตัวเองในเวลานี้

เมื่อเห็นเย่ฉางชิงและเยี่ยนปิงซินเดินตามกันไป

สีหน้าของเยี่ยนเทียนซานก็เย็นชาขึ้นมาในพริบตา

“เจ้าส่งคนไปบอกเจ้ารองเดี๋ยวนี้ ให้หยุดการกระทำที่เหิมเกริมของมันเสีย มิเช่นนั้นชั่วชีวิตนี้ก็จงไปเฝ้าชายแดน ! ”

เยี่ยนเทียนซานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันน่าเกรงขาม

เยี่ยนจิ่งหงได้ยินเช่นนั้นก็ชาวาบไปทั่วร่างกาย ก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่งแรง ๆ พร้อมกับหมุนตัวจากไปอย่างรวดเร็ว

มินานเยี่ยนจิ่งหงก็ปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูของหอสายลมจันทรา

ในตอนนั้นเองบุรุษหนุ่มสวมชุดหรูหรา ถือพัดอยู่ในมือ ดูหล่อเหลาสง่างามผ่าเผย ก็เดินนำบุรุษวัยกลางคนท่าทางสุภาพผู้หนึ่งเข้าพอดี

“เจ้าเด็กคนนี้เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่ ! ”

เยี่ยนจิ่งหงแค่นเสียงออกมา ก่อนจะปรี่เข้าไปหาบุรุษหนุ่มที่สวมใส่อาภรณ์หรูหรา

“เยี่ยนจิ่งเฟิง เจ้ามาที่นี่อีกเพราะเหตุใดกัน ? ”

เยี่ยนจิ่งหงเดินมาตรงหน้าของบุรุษหนุ่มด้วยใบหน้าบึ้งตึง พลางเอ่ยขึ้นอย่างมิเกรงกลัว

เยี่ยนจิ่งเฟิงที่มักจะต่อกรกับเยี่ยนจิ่งหงทั้งต่อหน้าและลับหลังอยู่เป็นประจำผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มอย่างมิแยแส “มิมีอะไร ข้าแค่มาเดินเล่น”