เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 147
ตอนที่ 147 กลหมากปริศนา 13 ภาพ
‘เดินเล่น ? ’
เยี่ยนจิ่งหงได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักงัน เผยสีหน้าดุดันออกมาทันที
‘เวลานี้ท่านเย่อยู่ที่ชั้นภาพวาดของหอสายลมจันทรา’
‘แต่เจ้ากลับเสนอภาพวาดหัวข้อเทพธิดาบ้าบออะไรนั่นออกมา’
‘นี่เท่ากับต้องการก่อปัญหาชัด ๆ ’
‘อีกทั้งครานี้ท่านบรรพบุรุษยังมาด้วยอีก’
‘หากท่านเย่เกิดมิพอใจ ถึงเวลานั้นท่านบรรพบุรุษโมโหขึ้นมา คนอื่นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จะต้องพลอยถูกลงโทษไปด้วย’
‘แต่เจ้ายังมีแก่ใจมาเดินเล่นที่นี่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘นี่เป็นเรื่องที่องค์ชายรองควรจะทำเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
“เพี๊ยะ ! ”
เยี่ยนจิ่งหงยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ดวงตาที่มองมาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งฟาดลงไปบนหน้าของเยี่ยนจิ่งเฟิงอย่างแรง
“เยี่ยนจิ่งหง เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง เจ้ากล้าลงไม้ลงมือกับข้าหรือ ? ! ”
เยี่ยนจิ่งเฟิงมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ตัวเขามีฐานะสูงส่งเป็นถึงองค์ชายรองของแคว้นต้าเยี่ยน
เพียงแต่โชคร้ายที่เกิดช้ากว่าองค์รัชทายาทเยี่ยนจิ่งหงผู้นี้เพียงแค่มิกี่ชั่วยามก็เท่านั้น
แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังคิดว่ามิว่าจะเป็นสติปัญญา หรือพรสวรรค์ในการบำเพ็ญเพียร ล้วนมิได้ด้อยไปกว่าเยี่ยนจิ่งหงแต่อย่างใด
เช่นนั้นตั้งแต่เล็กจนโต เขาจึงมิเคยยอมรับรัชทายาทองค์นี้เลย
แต่บัดนี้องค์รัชทายาทกลับกล้าตบหน้าเขาต่อหน้าผู้อื่น
คิดว่าเขาเยี่ยนจิ่งเฟิงจะยอมให้ถูกกระทำง่าย ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ?
“เพี๊ยะ ! ”
หลังสิ้นเสียงของเยี่ยนจิ่งเฟิง เยี่ยนจิ่งหงก็พลิกฝ่ามือและฟาดลงบนใบหน้าของเยี่ยนจิ่งเฟิงอย่างแรงอีกหนึ่งครั้ง
“เยี่ยนจิ่งหง เจ้าจะบีบให้ข้าประมือกับเจ้าที่นี่จริง ๆ งั้นหรือ ? ! ”
ดวงตาของเยี่ยนจิ่งเฟิงแดงก่ำ ท่าทางเต็มไปด้วยความดุดัน มือทั้งสองข้างถูกกำจนแน่น
“เพี๊ยะ ! ”
สิ้นเสียงนั้นเยี่ยนจิ่งหงก็ยังคงตบลงมาอีกครั้ง
“องค์รัชทายาท ท่านลงไม้ลงมือกับองค์ชายรองต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ เกรงว่าจะมิสมควรเท่าไรนะพะยะค่ะ ? ”
ตอนนั้นเองแม้แต่ที่ปรึกษาของเยี่ยนจิ่งเฟิงก็ยังทนมองต่อไปมิได้ จึงจำต้องเอ่ยเตือนขึ้นมา
“หุบปาก ที่นี่มิใช่ที่ที่เจ้าจะมีสิทธิ์พูดอะไรได้ ! ”
เยี่ยนจิ่งหงแค่นเสียงเย็นออกมา พร้อมกับแผ่ความน่าเกรงขามอันน่าสะพรึงกลัวออกมาด้วยเช่นกัน จากนั้นก็ชี้ไปที่หน้าของเยี่ยนจิ่งเฟิงพร้อมเอ่ยเสียงเข้มว่า “เยี่ยนจิ่งเฟิง ข้าจะบอกเจ้าเอาบุญก็แล้วกัน เวลานี้ท่านบรรพบุรุษอยู่ที่หอสายลมจันทราแห่งนี้ด้วย”
“อีกทั้งยังมีท่านเทพที่น่าจะเป็นท่านเทพฉางชิงแห่งอารามฉางชิงอยู่ด้วย พลังของพวกท่านทั้งสองเป็นเช่นไรนั้น คงมิต้องให้ข้าบรรยายใช่หรือไม่ ? ”
เยี่ยนจิ่งหงทำหน้านิ่ง พร้อมเอ่ยเสียงเย็น “ข้าจะบอกเจ้าอีกอย่างก็แล้วกัน ท่านบรรพบุรุษเป็นคนสั่งให้ข้ามาบอกเจ้าด้วยตัวเอง ! ”
‘ท่านบรรพบุรุษ ? ’
‘ท่านเทพฉางชิง ? ’
‘นี่มัน ! ’
‘นี่มัน ! ’
‘นี่มัน ! ’
‘นี่มันเท่ากับหมิ่นเบื้องสูงชัด ๆ ! ’
เยี่ยนจิ่งเฟิงใบหน้าซีดเผือดจนแทบไร้ซึ่งสีเลือด ก่อนจะแข็งค้างราวกับก้อนหินก็มิปาน
หลังจากที่เขาได้สติ ก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับกอดขาข้างหนึ่งของเยี่ยนจิ่งหงเอาไว้แน่น
“เสด็จพี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ ท่านต้องหาวิธีช่วยข้าด้วยนะพะยะค่ะ ! ”
เยี่ยนจิ่งเฟิงน้ำตาไหลรินราวกับสายน้ำ และคร่ำครวญออกมามิหยุด
เยี่ยนจิ่งหงมีท่าทีอ่อนลง หลังจากชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง จึงค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ รีบยกเลิกหัวข้อวาดภาพเทพธิดาอะไรนั่นเสีย หรือเปลี่ยนหัวข้อในการวาดเสียและต้องทำเรื่องนี้ให้เงียบเชียบที่สุด”
“อีกอย่างเจ้าควรจะไปขอร้องเสด็จพ่อให้ทรงช่วย เพราะเวลานี้ทำได้เพียงฝากความหวังเอาไว้ที่เสด็จพ่อแล้ว”
เยี่ยนจิ่งหงเอ่ยเพียงเท่านั้นก็ตบที่บ่าของเยี่ยนจิ่งเฟิงเบา ๆ แล้วจึงหมุนกายเดินเข้าไปด้านในหอสายลมจันทราอีกครั้ง
เมื่อเห็นเยี่ยนจิ่งหงจากไปอย่างรีบร้อน ใบหน้าของเยี่ยนจิ่งเฟิงก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและสิ้นหวัง
‘ครานี้ข้าคงจบเห่จริง ๆ แล้วสินะ’
‘หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก ก่อนหน้านี้ข้าจะมิทำแบบนี้เลย ! ’
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน