เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 หลิวฉางเหอมือหนึ่งแห่งจวนผู้กล้า

หลังจากเหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนปรึกษาหารือกันเรียบร้อย สุดท้ายจึงตัดสินใจจะจัดงานแต่งตั้งผู้สืบทอดหญิงหลังจากจบงานประลองของทั้งสองสำนักแล้ว

ประการแรก เนื่องจากการบำเพ็ญเพียรของลู่อู๋ซวงยังอ่อนด้อยอยู่ หากทำพิธีแต่งตั้งก่อนเมื่อถึงวันงานประลอง ศิษย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงจะต้องยื้อแย่งเพื่อที่จะปะมือกับลู่อู๋ซวงเป็นแน่

ถึงตอนนั้นหากชนะก็คงจะมิเป็นไร แต่หากแพ้ขึ้นมาเท่ากับเป็นการทำให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนต้องอับอายขายหน้าทั้งสำนักเลยทีเดียว

อีกอย่างพวกเขายังต้องใช้เวลาอีกมากเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อาวุโสที่พำนักในเมืองเสี่ยวฉือผู้นั้น

พวกเขามองว่าการผูกสัมพันธ์กับยอดคนเช่นนี้มิอาจจะรีบร้อนได้ มิเช่นนั้นผลที่ได้รับอาจจะตรงกันข้ามจากที่พวกเขาคิดไว้ก็เป็นได้

เมื่อทุกคนจากไปแล้ว ตำหนักกระบี่ในตอนนี้จึงเหลือเพียงนักพรตฉางเสวียนและนักพรตหยวนเจี้ยนเพียง 2 คนเท่านั้น

“ศิษย์น้องหยวนเจี้ยน ข้าเตรียมจะลงเขาไปพบผู้อาวุโสท่านนั้นในวันรุ่งขึ้น”

นักพรตฉางเสวียนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและเป็นกังวล

เพราะเขายังมิรู้ว่ายอดคนท่านนั้นแท้จริงแล้วมีนิสัยเช่นไร จึงอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล

“ศิษย์พี่ฉางเสวียน ท่านเตรียมใจพร้อมแล้วใช่หรือไม่ ? ” นักพรตหยวนเจี้ยนเอ่ยกับนักพรตฉางเสวียนด้วยท่าทีขึงขัง

นักพรตฉางเสวียนพยักหน้า “เพื่อภายภาคหน้านับหมื่นปีของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน ข้าต้องลองเสี่ยงดู”

เวลานั้นเองลู่อู๋ซวงก็ได้รีบร้อนเดินเข้ามาภายในตำหนัก

“ศิษย์อู๋ซวง คาราวะท่านเจ้าสำนัก คาราวะอาจารย์เจ้าค่ะ” ลู่อู๋ซวงคำนับลงเล็กน้อย

หลังได้เห็นลู่อู๋ซวง สีหน้าวิตกกังวลของนักพรตฉางเสวียนก็ลดน้อยลงไปในพริบตา ก่อนจะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มว่า “อู๋ซวง ผู้อาวุโสที่เร้นกายพำนัก ณ เมืองเสี่ยวฉือมีนิสัยเป็นเช่นไรหรือ ? ”

“เจ้าสำนัก ท่านเตรียมที่จะไปพบผู้อาวุโสเย่หรือเจ้าคะ ? ” ดวงตาสีดำขลับของลู่อู๋ซวงกะพริบปริบ ๆ พร้อมเอ่ยถามขึ้น

นักพรตหยวนเจี้ยนเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเร่งเอาคำตอบ “อู๋ซวง ศิษย์พี่ฉางเสวียนถามเจ้าอยู่นะ”

ฉับพลันสมองของลู่อู๋ซวงก็บังเกิดรูปร่างที่งดงาม ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับไว้ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“เป็นคนเรียบง่ายเจ้าค่ะ”

ลู่อู๋ซวงใช้คำนี้บรรยายถึงผู้อาวุโสเย่ที่อยู่ในใจของนาง

นักพรตฉางเสวียนและนักพรตหยวนเจี้ยนสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “อู๋ซวงยังเด็กนัก ผู้อาวุโสท่านนั้นคงเห็นพรสวรรค์ในตัวของนาง จึงมีท่าทีที่ดีต่อนางแต่ข้ามิเหมือนกัน ข้าอายุปูนนี้แล้วย่อมมีหลายอย่างที่ต่างออกไป”

นักพรตหยวนเจี้ยนพยักหน้าเห็นด้วย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “ศิษย์พี่ฉางเสวียน คำโบราณกล่าวไว้ว่า เดินทางพันลี้เพื่อมอบขนหงส์1 ท่านไปคาราวะผู้อาวุโสครั้งนี้อย่าลืมนำของขวัญไปมอบให้ด้วยนะขอรับ”

นักพรตฉางเสวียนพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปมองลู่อู๋ซวงพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ข้าเตรียมของขวัญเอาไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เพื่อความปลอดภัยพรุ่งนี้ข้าจะพาอู๋ซวงไปด้วย มีคนแนะนำ โอกาสสำเร็จน่าจะมากกว่าไปเองเพียงลำพัง”

“ศิษย์พี่คิดได้รอบคอบนัก” นักพรตหยวนเจี้ยนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

……………………..

ยามเที่ยงวันรุ่งขึ้น ลู่อู๋ซวงก็ได้มายังตำหนักไท่เสวียนตามเวลาที่นักพรตฉางเสวียนบอกเอาไว้

นับตั้งแต่เริ่มบำเพ็ญตน ลู่อู๋ซวงก็ไม่ค่อยแต่งเนื้อแต่งตัวเท่าไหร่นัก แต่เพราะจะไปพบกับผู้อาวุโสเย่ในวันนี้ นางจึงได้แต่งกายสวยงามสะดุดตา

นางเปลี่ยนไปสวมกระโปรงยาวสีม่วงที่ดูเรียบร้อย ใบหน้ารูปไข่ที่งดงามนั้นถูกแต่งแต้มอ่อน ๆ ดูแล้วมิเหมือนผู้บำเพ็ญตนเช่นปกติ แต่ดูมีเสน่ห์เช่นหญิงสาวทั่วไปแทน

ดูแล้วช่างน่ามองมิน้อย