เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 20

ตอนที่ 20 องค์หญิงเก้าที่กำลังกวาดพื้นอยู่

“องค์หญิงเก้าเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ลู่อู๋ซวงมองหลิวฉางเหออย่างฉงน ก่อนเอ่ยเสียงเรียบว่า “องค์หญิงเก้าที่ท่านเอ่ยถึงคือองค์หญิงเก้าแห่งแคว้นต้าเยี่ยน เยี่ยนปิงซิน? ”

“ถูกแล้ว”

ต่อหน้าผู้ที่มาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนทั้งสองคน อีกทั้งตบะการบำเพ็ญเพียรของหนึ่งในนั้นก็ล้ำลึกอย่างมาก ทำให้หลิวฉางเหอมิกล้าปิดบังใด ๆ

นักพรตฉางเสวียนได้ยินก็แค่นเสียงหัวเราะออกมา ก่อนจะกล่าวอย่างมิแยแสว่า “เป็นถึงองค์หญิงเก้าแห่งแคว้นต้าเยี่ยนคงจะรู้ข้อตกลงระหว่างแคว้นต้าเยี่ยนและดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนดีกระมัง ? ”

“ท่านเซียนท่านเข้าใจผิดแล้ว”

หลิวฉางเหอเหลือบมองนักพรตฉางเสวียนด้วยความหวาดกลัว “ความจริงแล้วพวกเราและองค์หญิงเก้า เดินทางผ่านมายังเมืองชิงเหอที่อยู่มิไกลจากเมืองเสี่ยวฉือ พวกเราได้พักค้างแรมที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง แต่เช้าวันต่อมา จู่ ๆ องค์หญิงเก้ากลับหายตัวไป”

“บนกายขององค์หญิงเก้านั้นมียันต์พิเศษของจวนผู้กล้าอยู่ พวกเราจึงใช้ยันต์อีกแผ่นออกตามหาจนมาถึงที่นี่โดยบังเอิญ”

เอ่ยถึงตรงนี้หลิวฉางเหอก็ประสานมือคาราวะอีกครั้ง พลางเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “องค์หญิงเก้าเป็นพระธิดาที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานที่สุด เพราะมีความจำเป็นจริง ๆ ข้าจึงได้บุกเข้ามาที่นี่โดยพลการ”

“แต่เมื่อมาถึงที่นี่ มิรู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ การเชื่อมโยงระหว่างยันต์ทั้งสองแผ่นก็ถูกตัดขาด พวกเราจึงต้องใช้วิธีสืบหาข่าวขององค์หญิงเก้าด้วยตัวเองแทน”

นักพรตฉางเสวียนจ้องเขม็งไปที่หลิวฉางเหอ เห็นเพียงสีหน้าจริงจัง อีกทั้งระหว่างที่พูดก็มิได้มีท่าทีหลบเลี่ยงสายตาแต่อย่างใด

‘ที่หลิวฉางเหอพูดมาคงจะเป็นเรื่องจริง’

‘หรือว่าผู้อาวุโสท่านนั้นจะวางกลไกสกัดกั้นบางอย่างไว้ ที่แม้แต่ข้าก็มิอาจสัมผัสได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ’

นักพรตฉางเสวียนซึมซับความรู้สึกรอบ ๆ กายครู่หนึ่ง แม้จะรู้สึกถึงทิศทางที่คลื่นปราณมากมายไหลเวียน แต่กลับมิรู้สึกถึงไอสกัดกั้นใด ๆ

สิ่งนี้ยิ่งทำให้เจ้าสำนักผู้เปี่ยมไปด้วยพลัง รู้สึกตระหนกและเลื่อมใสมากขึ้นไปอีก

‘คิดมิถึงว่าผู้อาวุโสท่านนั้นจะวางกลไกสกัดกั้นที่ล้ำลึกเช่นนี้’

‘ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ! ’

‘เขาเป็นคนเช่นไรกันแน่นะ ! ’

“ที่นี่เป็นแดนจิตของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของเรา มีเพียงชาวบ้านธรรมดาอาศัยอยู่ ทั้งยังมีผู้แข็งแกร่งเร้นกายอยู่ที่นี่ด้วย หากองค์หญิงเก้าอยู่ที่นี่จริง ๆ คงเป็นเพราะนางมิยอมจากไปเอง หาใช่เพราะถูกคนจับตัวเอาไว้ไม่”

นักพรตฉางเสวียนเอ่ยกับหลิวฉางเหอ หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง “เช่นนั้นจงนำคนของเจ้าออกไปจากที่นี่ซะ หรือไม่ก็ไปเฝ้าที่นอกเมืองเสี่ยวฉือแทน”

“คือ…”

ทันทีที่ได้ยินหลิวฉางเหอก็นิ่งอึ้งไป ก่อนจะมีท่าทีอึกอัก

‘หากคิดดูดี ๆ แล้ว พวกเขาบุ่มบ่ามเกินไปจริง ๆ พวกเขามิควรบุกเข้ามาที่นี่เอง อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นคนของราชวงศ์ต้าเยี่ยน แต่หากหาตัวองค์หญิงเก้ามิพบ พวกเขาจะกลับไปรายงานเรื่องนี้อย่างไรกัน ? ’

หลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง หลิวฉางเหอก็พยักหน้ารับแต่โดยดี “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกข้าจะไปรอองค์หญิงเก้าอยู่นอกเมืองเสี่ยวฉือก็แล้วกัน”

“แคร๊ก ๆๆ ! ”

ขณะที่หลิวฉางเหอหมุนตัวเตรียมจากไปนั้น สตรีผู้งดงามนางหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าประตูร้านขายของชำที่อยู่มิไกลนัก

อีกทั้งในมือยังถือไม้กวาด และกำลังกวาดพื้นอยู่ตรงหน้าร้านขายของชำอีกด้วย

“องค์หญิงเก้า ! ”

หลิวฉางเหอที่บังเอิญเห็นสตรีผู้นั้น และเพียงมองแวบเดียวก็จำได้แล้ว ก่อนจะร้องเรียกขึ้นด้วยความโมโห พร้อมทั้งเหลือบมองไปยังนักพรตฉางเสวียนผู้มีตบะแก่กล้า

“เมื่อครู่ท่านบอกว่าที่นี่มีเพียงชาวบ้านธรรมดา ทั้งยังมียอดฝีมืออะไรอยู่ที่นี่ด้วยมิใช่หรือ องค์หญิงเก้ามิมีทางถูกคนจับตัวมาแน่”

“แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน ? ”

“นางเป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้นต้าเยี่ยน ทั้งยังเป็นองค์หญิงเก้าที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุด แต่บัดนี้กลับมากวาดพื้นอยู่ที่นี่เนี่ยนะ ! ”

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของหลิวฉางเหอ สีหน้าของนักพรตฉางเสวียนและลู่อู๋ซวงจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

‘นี่มันเรื่องอะไรกัน ? ’

‘เหตุใดองค์หญิงเก้าแห่งแคว้นต้าเยี่ยนถึงมาอยู่ที่หน้าร้านของท่านผู้อาวุโส อีกทั้งยังกวาดพื้นเช่นนี้ด้วย’

‘หรือว่าจะถูกผู้อาวุโสจับตัวไว้ที่นี่จริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ! ’

‘แต่เพราะเหตุใดกันเล่า ? ’

หลิวฉางเหอรู้สึกฉงนยิ่งนัก แต่เมื่อเห็นท่าทางเคร่งขรึมของเยี่ยนปิงซินแล้วดูมิเหมือนกำลังล้อเล่นแต่อย่างใด หลิวฉางเหอจึงอดที่จะมองเข้าไปด้านในร้านขายของชำมิได้

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป พร้อมกับมีท่าทีตื่นตระหนกและหวั่นเกรง

เพราะคลื่นปราณที่ปกคลุมทั้งเมืองเสี่ยวฉือนั้น ล้วนมาจากร้านขายของชำแห่งนี้ทั้งสิ้น

‘หรือว่าสิ่งนี้จะเกี่ยวข้องกับเจ้าของร้านนี้เยี่ยงนั้นหรือ ? ’

“ท่านช่างพูดจาใหญ่โตเสียจริง ! ”

ระหว่างที่หลิวฉางเหอกำลังสับสนอยู่นั้น นักพรตฉางเสวียนก็เอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ท่านรู้หรือไม่ว่าเจ้าของร้านนี้เป็นผู้ใดกัน ? ถึงได้กล้าพูดจาวางอำนาจ ช่างน่าขันนัก ! ”

หลิวฉางเหอขมวดคิ้วมุ่น ไอสังหารที่แผ่ออกมาในตอนแรกมลายหายไปสิ้น ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พลางหันไปมองนักพรตฉางเสวียนที่อยู่ทางด้านหลัง

‘ถึงขนาดทำให้ผู้ที่ตบะการบำเพ็ญเพียรล้ำลึกเช่นนี้เกรงกลัวได้ เจ้าของร้านนี้เป็นคนเช่นไรกันแน่นะ ? ’

‘น่าเหลือเชื่อ ! ’

‘คาดมิถึงจริง ๆ ! ’

คิดถึงตรงนี้หลิวฉางเหอก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที

เยี่ยนปิงซินหันไปมองนักพรตฉางเสวียนและลู่อู๋ซวง ก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “ที่แท้พวกท่านก็รู้จักท่านเย่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ท่านเย่ ? ”

นักพรตฉางเสวียนและลู่อู๋ซวงมีสีหน้าสงสัยขึ้นมาทันที จนอดมิได้ที่จะประสานสายตากัน

‘หรือว่าองค์หญิงเก้าท่านนี้จะเป็นศิษย์ของท่านผู้อาวุโสแล้วอย่างนั้นหรือ ? ’

‘ช่างมีวาสนายิ่งนัก น่าอิจฉาเหลือเกิน’

คิดได้ดังนั้นสีหน้าของนักพรตฉางเสวียนก็อ่อนลง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน พลางถามพร้อมรอยยิ้มว่า “มิทราบว่าท่านเย่อยู่หรือไม่ ? ”

เยี่ยนปิงซินยิ้มพรายออกมา “อยู่สิ แต่ว่าท่านเย่กำลังวาดภาพอยู่”