เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 21

ตอนที่ 21 หรือว่าที่นี่คือสำนักของท่านเย่ ?

‘วาดภาพ ? ’

‘เพียงอักษรพู่กันที่เขียนลวก ๆ ยังแฝงไว้ด้วยจิตกระบี่นับอนันต์ เช่นนั้นแล้วภาพที่ผู้อาวุโสท่านนั้นวาดก็คงมิอาจที่จะประมาทได้’

‘หากมีบุญได้ชื่นชมภาพที่ผู้อาวุโสวาดล่ะก็ มิแน่อาจเป็นโชคของเราก็เป็นได้’

คิดถึงตรงนี้นักพรตฉางเสวียนและลู่อู๋ซวงก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

นักพรตฉางเสวียนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มให้แก่องค์หญิงเก้าที่กำลังกวาดพื้นอยู่ “องค์หญิงเก้า ข้าต้องการมาขอพบท่านเย่ มิทราบว่าตอนนี้สะดวกหรือไม่ ? ”

เยี่ยนปิงซินพิจารณาชายชราที่ดูราวกับเซียนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากลังเลเล็กน้อยจึงส่ายหน้าให้พลางกล่าวว่า “ท่านเย่กำลังวาดภาพอยู่ พวกท่านรอสักครู่ก่อนเถิด รอข้ากวาดตรงนี้เสร็จแล้วค่อยเข้าไปด้านในจะดีกว่า”

“เช่นนั้นก็ได้” นักพรตฉางเสวียนพยักหน้ายิ้ม ๆ

เขาเป็นถึงเจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน มีฝีมือเป็นเลิศ ฐานะสูงส่ง แต่ต่อหน้ายอดฝีมือที่เร้นกายอยู่ที่แห่งนี้แล้ว เขารู้ดีว่าตนเองนั้นกระจอกยิ่งนัก ดังนั้นเขาจึงมิกล้าทะนงตน และกระทำสิ่งใดที่จะเป็นการลบหลู่

ทันทีที่พูดจบก็มีบุรุษสวมชุดสีเขียวผู้หนึ่งค่อย ๆ เดินออกมาจากด้านในร้าน

ชายหนุ่มรูปงามดวงตาสงบนิ่ง ใบหน้าแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มผ่อนคลาย ให้ความรู้สึกดุจดั่งอาบลมในฤดูใบไม้ผลิก็มิปาน

ขณะเดียวกันก็มีสุนัขสีดำตัวใหญ่กระโดดออกมาด้วยท่าทางดุดัน

แต่เมื่อมันสัมผัสได้ถึงไอพลังที่น่ากลัวที่ออกมาจากกายของนักพรตฉางเสวียน ก็ต้องย่นคอหนีพร้อมถอยหลังไป พลางครางออกมาเบา ๆ

“ตบะ… ตบะของตาเฒ่าผู้นี้น่ากลัวยิ่งนัก ! ”

“แต่เทียบกับนายท่านแล้วหาเทียบติดไม่ ! ”

จนกระทั่งเย่ฉางชิงเดินออกมาที่นอกร้าน ราชันทมิฬจึงหันไปมองเย่ฉางชิง แล้วหันมาขู่ใส่นักพรตฉางเสวียนและคนอื่น ๆ ทันที ราวกับมีที่พึ่งพาแล้ว

ภาพของราชันทมิฬตรงหน้าแสดงให้เห็นถึงท่าทางของสุนัขที่พึ่งบารมีเจ้าของได้อย่างชัดเจน

‘เจ้าสุนัขใจปลาซิวนี่ทำให้ชื่อราชันทมิฬต้องเสื่อมเสียจริง ๆ’

หลังมองราชันทมิฬอย่างดูแคลนแล้ว เย่ฉางชิงก็อดที่จะสบประมาทในใจมิได้

‘น่าขายหน้าชะมัด ! ’

ด้วยตบะของนักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอแล้ว ย่อมสัมผัสได้ถึงไอพลังจากกายของราชันทมิฬได้อย่างง่ายดาย ทำให้ทั้งคู่มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

‘สุนัขดำตัวใหญ่ตัวนั้นเป็นถึงราชาปีศาจเชียวหรือนี่ ! ’

‘แม้ร่างกายเหมือนจะได้รับบาดเจ็บมา แต่นี่คือราชาปีศาจตัวจริงเสียงจริง’

แต่สิ่งที่พวกเขามิเข้าใจก็คือ เดิมราชาปีศาจนั้นมีไอปีศาจลึกล้ำ แต่ไอปีศาจของราชาปีศาจตนนี้กลับบางเบายิ่งนัก รวมทั้งชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้คือผู้ใดกันแน่ ถึงได้เลี้ยงราชาปีศาจเป็นสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งได้

หลิวฉางเหอตอนนี้งุนงงสับสน อีกทั้งผู้บำเพ็ญตบะชั้นกลางเช่นเขา ก็มิอาจสัมผัสพลังบำเพ็ญเพียรบนกายของชายหนุ่มได้ด้วย

‘หรือว่าจะเป็นผู้เป็นอมตะที่เร้นกายอยู่ที่นี่ ? ’

คิดถึงตรงนี้หลิวฉางเหอจึงอดที่จะเหลือบมองนักพรตฉางเสวียนมิได้ ยิ่งได้ยินน้ำเสียงเมื่อครู่ของนักพรตฉางเสวียนด้วยแล้ว

‘รู้แล้ว ! ’

‘ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว ! ’

‘ชายหนุ่มที่ดูอายุน้อยตรงหน้า ความจริงแล้วคือยอดคนที่มีฝีมือเป็นเลิศนั่นเอง ! ’

ทันใดนั้นหลิวฉางเหอก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่างตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

เพราะเมื่อครู่ตอนที่ได้เจอเยี่ยนปิงซิน เขาถึงขนาดเกิดจิตสังหารขึ้นมาด้วยซ้ำ

‘หากตอนนั้นข้าลงมือจริง ๆ ผลที่จะเกิดขึ้นต่อให้ใช้หัวแม่เท้าคิดก็พอจะนึกออกได้’

‘คิดมิถึงว่าผู้เฒ่าท่านนี้แม้จะป่วยไข้ ก็ยังอุตส่าห์มาที่นี่อีก ช่างมีความตั้งใจยิ่งนัก’

‘ดูท่าคงจะหลงใหลในอักษรพู่กันและภาพวาดมากจริง ๆ ’

คิดดังนั้นเย่ฉางชิงก็รู้สึกดีใจขึ้นมา

ลู่อู๋ซวงเหลือบมองหลิวฉางเหอตามสายตาของเย่ฉางชิง พลางเอ่ยแนะนำว่า “ผู้อาวุโสเย่ ท่านนี้คือ…”

แต่เอ่ยได้เพียงสั้น ๆ แววตาของเยี่ยนปิงซินก็มีประกายบางอย่างแวบผ่าน ก่อนจะรีบขัดขึ้นว่า “ท่านเย่ เขาเป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งในครอบครัวของข้า วันนี้มาเพื่อตามหาข้าเจ้าค่ะ”

ด้วยเกรงว่าลู่อู๋ซวงจะเอ่ยถึงฐานะของตนขึ้นมา และเยี่ยนปิงซินเองก็ยังมิอยากไปจากที่นี่ เช่นนั้นจึงเอ่ยขัดลู่อู๋ซวงขึ้นมาทันทีอย่างมิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ลู่อู๋ซวงที่ถูกเยี่ยนปิงซินขัดขึ้นก็นิ่วหน้าเล็กน้อย รู้สึกมิพอใจขึ้นมาอย่างห้ามมิได้ แต่นางก็หาได้แสดงออกแต่อย่างใดไม่

อย่างไรเสียก็อยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสเย่ นางรู้ว่าควรข่มอารมณ์เอาไว้ มิเช่นนั้นหากทำให้งานของท่านเจ้าสำนักพังก็จะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา

แต่เมื่อเย่ฉางชิงได้ยินว่า หลิวฉางเหอเป็นผู้อาวุโสในครอบครัวของเยี่ยนปิงซิน สายตาจึงฉายแววผิดหวังขึ้นมาโดยมิรู้ตัว

‘ที่แท้ก็ร้อนใจอยากจะรับตัวเยี่ยนปิงซินกลับไปนี่เอง หาได้หลงใหลในอักษรพู่กันของข้าจริง ๆ ไม่’

แต่เย่ฉางชิงก็โล่งใจไปมากโข เขารู้สึกราวกับว่าในที่สุดก็ได้รับการปลดปล่อยเสียที เพราะเยี่ยนปิงซินอยู่ที่นี่นอกจากกวาดพื้นแล้วก็ซักผ้ามิเป็น ทำกับข้าวก็มิได้ แต่กับข้าวที่ตัวเขาทำ นางกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย และหลายวันมานี้ เยี่ยนปิงซินทำให้เขาหิวจนนอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นสตรีบอบบาง ด้านนอกเมืองเสี่ยวฉือก็เต็มไปด้วยอันตราย เขาจึงมิอาจใจดำไล่นางไปได้ ตอนนี้มีคนในครอบครัวมาหาถึงที่ นั่นหมายความว่าในที่สุดเยี่ยนปิงซินก็จะไปจากที่นี่เสียที

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง” เย่ฉางชิงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยเชื้อเชิญว่า “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว เช่นนั้นพวกเราก็เข้าไปคุยกันด้านในเถิด”

หลังจากเย่ฉางชิงเอ่ยเชิญ นักพรตฉางเสวียนและลู่อู๋ซวง รวมทั้งหลิวฉางเหอและเยี่ยนปิงซิน ก็ตามเข้าไปยังลานด้านหลังร้าน

แต่เมื่อนักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอที่ตบะค่อนข้างสูงทั้งคู่ เข้ามาถึงลานด้านใน และเห็นการจัดวางของลานก็ต้องตะลึงทันที

ขณะเดียวกันทั้งคู่ก็เกิดความคิดตรงกันว่า

‘หรือว่าที่นี่คือสำนักของท่านเย่เยี่ยงนั้นหรือ ? ’