เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 22
สรุปบท ตอนที่ 22 วิถีชีวิตของผู้อาวุโสเย่: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 22 วิถีชีวิตของผู้อาวุโสเย่ – เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน โดย Internet
บท ตอนที่ 22 วิถีชีวิตของผู้อาวุโสเย่ ของ เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน ในหมวดนิยายนิยายแปล เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่ 22 วิถีชีวิตของผู้อาวุโสเย่
ความจริงแล้วในสายตาของผู้ฝึกตนชั้นสูงเช่นหลิวฉางเหอและนักพรตฉางเสวียนนั้น
แม้ลานด้านหลังจะมีขนาดเล็ก แต่กลับตกแต่งอย่างประณีตจนช่างน่าเหลือเชื่อ
ต้นหลิวที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางลาน สูงประมาณ 5 เมตรเห็นจะได้ กิ่งก้านสีเขียวมากมายลู่ลงมา แม้จะมิได้ดูพิเศษอะไรแต่กลับมีพลังชีวิตและคลื่นปราณลึกลับแผ่กระจายออกมาเหลือคณา
เมื่อพวกเขาทั้งสองสำรวจดูอย่างละเอียดก็พบว่า ต้นหลิวต้นนี้ดูเหมือนจะกำเนิดจิตวิญญาณขึ้นมาแล้ว และกำลังลอบสำรวจพวกเขาทั้งสองคนอยู่เช่นกัน
เช่นนี้จะให้พวกเขาสงบนิ่งราวกับมิมีสิ่งใดเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน ?
ตามตำนานกล่าวว่าต้นไม้เก่าแก่ที่เกือบจะกลายเป็นปีศาจเช่นนี้ จะพบได้ในดินแดนโบราณที่ดำรงอยู่มานับพันนับหมื่นปีเท่านั้น
อีกทั้งดินแดนโบราณเช่นนี้ต่อให้มีโอกาสและวาสนาพลิกฟ้าพลิกดินเยี่ยงไร แต่ก็มีภยันอันตรายมากมายอยู่เช่นกัน
แม้จะเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งแดนเทวาเมื่อเข้าสู่เขตมรณะเยี่ยงนี้ ก็อาจจะกลับมามิได้หรือถึงขนาดสิ้นชีพลงก็เป็นได้
แต่การที่ต้นไม้ปีศาจในตำนานเติบโตอยู่ในลานเล็ก ๆ แห่งนี้
เกรงว่าคงมีเพียงยอดคนเช่นผู้อาวุโสเย่ที่มีความสามารถเท่านั้นที่จะทำเช่นนี้ได้ !
นักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอสบสายตากันครู่หนึ่ง ภายในใจพลันบังเกิดความรู้สึกเช่นเดียวกันขึ้นมา
และเมื่อทั้งสองคนเบนสายตาไปยังใต้ต้นหลิว ก็พบกับพิณโบราณบนโต๊ะไม้ตัวเล็กตัวหนึ่งเข้า
บนตัวพิณสลักลวดลายที่ประณีตงดงาม ดูกลมกลืนราวกับเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ แผ่กลิ่นอายโบราณกาลออกมา
แต่…
ดูเหมือนว่าจะมีไอพลังของแก่นแท้ล่องลอยอยู่ หากลองสังเกตดูดี ๆ แล้วก็จะเห็นได้ว่าไอพลังที่ล่องลอยอยู่นั้น แท้จริงแล้วก็คือวิถีแห่งดนตรีนั่นเอง
นักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอสบตากันอีกครั้ง และยังคงมีท่าทางตกตะลึงอยู่มิคลาย
‘สมกับเป็นยอดคนจริง ๆ แม้แต่บนพิณยังมีไอพลังของแก่นแท้ล่องลอยออกมา ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก ! ’
นักพรตฉางเสวียนได้แต่พร่ำบ่นอยู่ภายในใจว่า ‘ก่อนหน้านี้ข้าเข้าใจผิดคิดว่าท่านผู้อาวุโสเป็นผู้แข็งแกร่งที่ฝึกฝนจนถึงแดนสูงสุดของวิถีดาบ แต่ดูแล้วข้าคงมีสายตาที่คับแคบเกินไปเสียแล้ว’
ในระหว่างที่นักพรตฉางเสวียนพร่ำบ่นอยู่ภายในใจนั้น สายตาของเขาก็เผลอเหลือบไปเห็นกระดานหมากล้อมที่อยู่บนโต๊ะหินที่อยู่ด้านข้างเข้าพอดี
‘ท่านเย่มีความรู้ด้านหมากล้อมจริง ๆ ด้วย ยอดเยี่ยมจริง ๆ ! ’ ใบหน้าของนักพรตฉางเสวียนปรากฏแววยินดีขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบเดินไปยังด้านหน้าโต๊ะหิน
หลิวฉางเหอที่เห็นท่าทางประหลาดของนักพรตฉางเสวียน จึงได้เดินตามไปยังหน้ากระดานหมากล้อมด้วยอีกคน
แต่เพียงแค่ทั้งคู่จ้องมองกระดานหมากล้อมเพียงครู่เดียว สีหน้าก็ซีดเผือดลงทันที พร้อมกับมีท่าทางตกตะลึงพรึงเพริดขึ้นมา
ท่าทางของนักพรตฉางเสวียนยังถือว่าดูปกติอยู่ แต่หลิวฉางเหอนั้นกลับมีใบหน้าซีดขาว เส้นเลือดที่หน้าผากถึงกับเต้น “ตุ๊บ ๆ” จนเหงื่อโทรมกาย
“ซืด ! ”
นักพรตฉางเสวียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกระชากจิตวิญญาณออกมาจากกระดานหมากล้อม
เขามิกล้าที่จะหันไปมองกระดานหมากล้อมอีก แต่กระนั้นก็อดดีใจมิได้ ‘ผู้อาวุโสเย่มิเพียงแต่ศึกษาเรื่องการเล่นหมากล้อมเท่านั้น แต่ดูท่าคงจะบรรลุขั้นสูงสุดของการเล่นหมากล้อมเสียแล้ว’
‘ดูจากการเดินหมากของผู้อาวุโสเย่แล้ว หมากสี่มังกรพ่นวารีของสวี๋ชิ๋งเทียนนั่นหาได้เทียบเคียงไม่…’
“ซืด ! ”
ในที่สุดหลิวฉางเหอก็ดึงจิตวิญญาณออกมาจากกระดานหมากล้อมได้แล้วเช่นเดียวกัน แต่ใบหน้าก็ยังคงซีดขาวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกอยู่เหมือนเดิม
“ทุกท่าน เชิญดื่มชาก่อนเถอะ”
เย่ฉางชิงเอ่ยเชื้อเชิญพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ประดับอยู่บนใบหน้า
นักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอจึงได้สติขึ้นมาทันใด ก่อนจะหันไปมองเย่ฉางชิงด้วยแววตาขอลุแก่โทษ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหา
“ลำบากท่านเย่แล้ว” นักพรตฉางเสวียนพยักหน้าพร้อมยิ้มให้แก่เย่ฉางชิงทันทีที่เดินเข้ามา
“ลำบากท่านเย่แล้ว” หลิวฉางเหอประสานมือคาราวะเย่ฉางชิงพร้อมรอยยิ้มแห้ง ๆ เช่นกัน
“ท่านทั้งสองอย่าได้เกรงใจไปเลย เชิญนั่งเถิดขอรับ” เย่ฉางชิงเอ่ยปากเชื้อเชิญพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
นักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอลังเลอยู่สักครู่ ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลง พวกเขารู้ดีว่ายิ่งอยู่ต่อหน้าผู้ฝึกตนชั้นสูง ยิ่งมิอาจทำตัวเคร่งครัดเกินไปได้ มิเช่นนั้นอาจทำให้ผู้ฝึกตนชั้นสูงมิพอใจได้ ยิ่งเป็นผู้ฝึกตนชั้นสูงตรงหน้ายิ่งแล้วใหญ่
หลังจากที่ทั้งสองคนนั่งลงแล้ว เห็นว่าเย่ฉางชิงได้หยิบใบไม้สีเขียวสำหรับเตรียมชงชาออกมาจากโถลายคราม ก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง
เพราะบนใบไม้สีเขียวนั้นมีพลังแก่นแท้ขั้นสูงล่องลอยอยู่ ทั้งยังมีแสงสีเขียวส่องประกายออกมาดูพิเศษยิ่งนัก
เพียงแค่สูดกลิ่นหอมสดชื่นด้านบนเบา ๆ ก็ทำให้รู้สึกสบายและผ่อนคลายราวกับขนนกที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ
‘หรือว่านี่จะเป็นใบรู้แจ้งในตำนานกันนะ ? ’
‘ชงชาด้วยใบรู้แจ้งเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘นี่สินะคือวิถีชีวิตของผู้อาวุโสเย่ ! ’
‘อู้ฟู่ ! ’
‘อู้ฟู่จริง ๆ ! ’
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน