เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 201

ตอนที่ 201 พวกเจ้าพูดจริงหรือ ?

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง

รอยยิ้มอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่ฉางชิง

แม้ฐานะในตอนนี้จะค่อนข้างสูงส่ง แต่อย่างน้อยก็สามารถยืนยันได้ว่าในที่สุดเขาก็สามารถบำเพ็ญเพียรได้แล้ว

สำหรับเขาแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องดียิ่ง อย่างมิต้องสงสัย

มนุษย์ควรเรียนรู้ที่จะพึงพอใจ ผู้ที่รู้จักความพอจึงจะมีความสุข

เย่ฉางชิงคิดได้เช่นนั้นก็ลุกขึ้นยืน เตรียมตัวเดินออกไปด้านนอกเรือน

แม้จะสามารถบำเพ็ญเพียรได้แล้ว ทว่าก็ยังเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาอยู่ ย่อมต้องกินข้าวดื่มน้ำอยู่ดี

อีกอย่างเขาต้องการที่จะไปยืนยันกับพวกเยี่ยนปิงซิน ว่าหินสีดำนี้คือสิ่งที่เรียกว่าศิลาวิญญาณหรือไม่

มิรู้เพราะเหตุใด

เขาถึงรู้สึกว่าศิลาวิญญาณนี้ช่างประหลาดนัก

มินาน เมื่อเย่ฉางชิงเปิดประตูห้องออกมา

เยี่ยนปิงซินและถานไถชิงเสวี่ย รวมทั้งเยี่ยนจิ่งหงกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู ราวกับยืนรออยู่นานแล้ว

“พวกเจ้ารอข้าอยู่งั้นหรือ ? ”

เย่ฉางชิงผงะไป ก่อนจะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

เยี่ยนปิงซินหันไปสื่อสารทางสายตากับถานไถชิงเสวี่ย ก่อนเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ท่านเย่ เมื่อครู่ท่านบำเพ็ญเพียรอยู่หรือเจ้าคะ ? ”

เย่ฉางชิงพยักหน้ารับ “จู่ ๆ ก็เกิดความเข้าใจขึ้นมาน่ะ”

เยี่ยงไรเสียด้วยฐานะของเขาในตอนนี้ก็เป็นถึงท่านเทพฉางชิงที่อยู่เหนือผู้คนทั้งปวง เช่นนั้นจึงต้องระมัดระวังคำพูดให้มาก

เรื่องนี้เย่ฉางชิงมิกล้าที่จะประมาทแม้แต่น้อย

ได้ยินเช่นนั้นทั้งสามคนก็สบตากันด้วยรอยยิ้ม

‘ปรากฏการณ์อันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เป็นฝีมือของผู้อาวุโสเย่จริง ๆ ด้วย’

เยี่ยนจิ่งหงประสานมือคาราวะ “ผู้อาวุโสเย่ อาหารเตรียมพร้อมหมดแล้ว มิทราบว่าท่านจะทานอาหารตอนนี้เลยหรือไม่ขอรับ”

เย่ฉางชิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ต้องรบกวนคุณชายเยี่ยนแล้ว”

จากนั้นพวกเยี่ยนปิงซินก็ได้เดินไปห้องทานอาหารเป็นเพื่อนเย่ฉางชิง

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม

ทั้งสี่คนก็เดินมายังศาลาหลังหนึ่ง

เย่ฉางชิงเหลือบมองทั้งสามคนอย่างมิมีพิรุธ ก่อนจะยิ้มให้แก่เยี่ยนจิ่งหง “คุณชายเยี่ยน ท่านเกิดในตระกูลใหญ่เกรงว่าสายตาคงจะกว้างไกลอย่างมากกระมัง ? ”

‘เกิดในตระกูลใหญ่ ? ’

‘สายตากว้างไกล ? ’

‘ผู้อาวุโสเย่หมายความเช่นไรกัน ? ’

‘หรือว่าต้องการที่จะทดสอบข้าอย่างนั้นหรือ ? ’

เยี่ยนจิ่งหงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มให้เย่ฉางชิงอย่างระแวดระวัง “ผู้อาวุโสเย่ ผู้น้อยด้อยความสามารถ ไหนเลยจะกล้าแสดงความโง่เขลาต่อหน้าท่านได้เล่าขอรับ”

ท่านเทพฉางชิงมีชีวิตอยู่มามิรู้กี่ปี ความรู้อันน้อยนิดของเขาจะยกตนว่าเป็นคนที่มีสายตากว้างไกลได้อย่างนั้นหรือ ?

แล้วจะกล้าวิพากษ์วิจารณ์ต่อหน้าท่านเทพฉางชิงได้อย่างไรกัน ?

เมื่อเห็นเยี่ยนจิ่งหงตอบกลับเช่นนี้ เย่ฉางชิงก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาอย่างอดมิได้ รู้สึกว่าตัวเองนั้นพูดผิดไปเสียแล้ว

‘เย่ฉางชิงเอ๋ยเย่ฉางชิง เจ้าอย่าได้ลืมเป็นอันขาดว่าฐานะของเจ้าในตอนนี้ยังเป็นท่านเทพฉางชิงผู้สูงศักดิ์อยู่นะ’

‘หากเผยพิรุธใด ๆ ออกมา เจ้าจะต้องตายอย่างอนาถเป็นแน่ ! ’

เย่ฉางชิงคิดเช่นนั้นจึงอดมิได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าด้วยความหวาดหวั่น

จากนั้นเย่ฉางชิงก็ได้เพ่งสมาธิ และหยิบหินหุนหยวนก้อนหนึ่งออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ พร้อมกับวางลงบนโต๊ะตรงหน้า

ทันทีที่หินหุนหยวนก้อนนี้ปรากฏสู่สายตาของคนทั้งสาม

เยี่ยนจิ่งหงก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะเบิกตาโพลง

‘ลวดลายเช่นนี้ ? ’

‘ไอพลังเช่นนี้ ? ’

‘หรือว่าจะเป็นของวิเศษหินหุนหยวนในตำนานเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

ส่วนเยี่ยนปิงซินและถานไถชิงเสวี่ย กลับมิได้มีสีหน้าแปลกใจแต่อย่างใด

พวกนางทั้งสองคนต่างก็เคยไปที่เมืองเสี่ยวฉือ และเคยเห็นหินหุนหยวนที่ลานบ้านของผู้อาวุโสเย่มาแล้ว

มิหนำซ้ำแม้หินหุนหยวนจะเป็นของล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่ง แต่ผู้อาวุโสเย่กลับมองว่ามันเป็นสิ่งของธรรมดาทั่วไป

เพราะนั่นคือมุมมองของผู้อาวุโสเย่ !

“ผู้อาวุโสเย่ นี่เป็น… หินหุนหยวนใช่หรือไม่ขอรับ ? ”

หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เยี่ยนจิ่งหงจึงเอ่ยถามกับเย่ฉางชิงพลางขมวดคิ้วมุ่น

‘หินหุนหยวน ? ’

‘หรือว่าโลกเซียนแห่งนี้เรียนศิลาวิญญาณว่าหินหุนหยวนงั้นหรือ ? ’