เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 222

ตอนที่ 222 ขออภัย ข้าพูดผิดอีกแล้ว

เห็นได้ชัดว่าราชันทมิฬมิได้พอใจกับหินหุนหยวน 200 ก้อน ที่เผ่าพยัคฆ์ดำนำมาให้เท่าไรนัก

ที่สำคัญที่สุดก็คือก่อนหน้านี้พี่ต้นไม้บอกเขาว่า ได้ส่งคนไปหาหินหุนหยวนให้นายท่านแล้ว

ด้วยฝีมือของพี่ต้นไม้แล้ว หินหุนหยวนที่จะหามาได้ย่อมมิใช่น้อย ๆ

ส่วนเขาจะสามารถนำหินหุนหยวนกลับไปจากเทือกเขาแดนใต้ได้หรือไม่นั้น จึงมิใช่เรื่องสำคัญอีก

และการที่เผ่าพยัคฆ์ดำนำของมามอบให้เพื่อเป็นการขออภัยในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะความหวาดกลัวในคำขู่ของพี่ต้นไม้ก่อนหน้านี้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจะมิปล่อยโอกาสที่จะได้กลั่นแกล้งเผ่าพยัคฆ์ดำไปอย่างแน่นอน

แต่หากตอนไปจากเทือกเขาแดนใต้ เขาสามารถนำหินหุนหยวนกลับไปได้ด้วย ก็ย่อมเป็นเรื่องที่ดีมิน้อย

ทว่าหลังจากที่เหล่าผู้แข็งแกร่งของเผ่าจิ้งจอกวิญญาณเห็นเฮยเซี่ยวนำหินหุนหยวน 200 ก้อนออกมานั้น ต่างก็เผยสีหน้าตื่นตระหนกออกมา

หินหุนหยวน 200 ก้อน !

เผ่าพยัคฆ์ดำมั่งคั่งมิน้อยเลย !

เผ่าจิ้งจอกวิญญาณเองแม้จะเก็บสะสมมาหลายปีก็ยังมีเพียงมิกี่ก้อนเท่านั้น แต่เผ่าพยัคฆ์ดำกลับนำหินหุนหยวน 200 ก้อนมามอบให้ได้อย่างง่ายดาย

เช่นนี้แล้วจะมิให้พวกเขาตกใจได้เยี่ยงไรกัน ?

แต่หลังจากที่ราชันทมิฬเอ่ยออกมา มิเพียงแต่เหล่าผู้แข็งแกร่งของเผ่าจิ้งจอกวิญญาณที่มีสีหน้าเปลี่ยนไป แม้แต่พวกเฮยฉางซานและเฮยเซี่ยวเองก็อดที่จะเกิดความฉงนขึ้นมามิได้

‘นี่คือหินหุนหยวน 200 ก้อนเชียวนะ ! ’

‘เจ้ายังมิพอใจอีกงั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าต้องการเท่าไรกันแน่ถึงจะพอใจ ? ’

‘เจ้าปีศาจตนนี้ช่างโลภมากจนมิรู้จักพอจริง ๆ ! ’

หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เฮยเซี่ยวและเฮยฉางซานที่ใบหน้าเรียบนิ่งก็ลอบสื่อสารกันทางสายตาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มประจบออกมา “ราชันทมิฬ ข้าขอเรียนตามตรงหินหุนหยวนนี้เป็นของวิเศษฟ้าดินโดยแท้จริง ด้วยสายตาอันกว้างไกลของเจ้าคงจะทราบดี”

“หินหุนหยวน 200 ก้อนนี้เป็นสิ่งที่เผ่าพยัคฆ์ดำของเราสะสมมานับล้านปี หากท่านยังมิพอใจอีกล่ะก็ ให้เวลาข้าอีกสักหน่อย ข้าจะสั่งคนในเผ่าให้ไปสืบหาจากทั่วทุกที่ในเทือกเขาแดนใต้ เจ้าว่าเช่นนี้ดีหรือไม่ ? ”

ความจริงแล้วหลายปีมานี้เผ่าพยัคฆ์ดำเองก็สะสมหินหุนหยวนเอาไว้มิน้อยเช่นกัน

แต่เฮยเซี่ยวรู้ซึ้งถึงความโลภของราชันทมิฬ ยิ่งไปกว่านั้นเผ่าพยัคฆ์ดำและราชันทมิฬยังมีอดีตต่อกันมิน้อย

เช่นนั้นเขาจึงนำหินหุนหยวน 200 ก้อนที่ผู้เฒ่าชิวหลงทิ้งเอาไว้มาก่อน รอจนราชันทมิฬปฏิเสธแล้ว ค่อยขอร้องอ้อนวอนอีกครั้ง

เช่นนี้แล้วก็จะยังพอมีช่องทางให้เจรจาตกลงกันได้อยู่

ราชันทมิฬเหลือบมองใบหน้าจริงใจของเฮยเซี่ยว ก่อนมุมปากจะค่อย ๆ โค้งขึ้น

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ในเมื่อเจ้าเอ่ยเช่นนี้แล้ว ข้าก็จะยอมหยวน ๆ ให้ก็แล้วกัน”

พูดถึงตรงนี้แล้วราชันทมิฬก็ได้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ทุกคนตกใจจนแทบจะตกเก้าอี้ออกมา “หินหุนหยวนอย่างน้อย 500 ก้อน!”

“จุดประสงค์ที่พวกเจ้ามาในวันนี้ข้าคาดเดาได้ตั้งแต่ทีแรกแล้ว หากก่อนที่ข้าจะไปจากเทือกเขาแดนใต้ เผ่าพยัคฆ์ดำของเจ้าสามารถมอบหินหุนหยวนจำนวน 500 ก้อนให้ได้ ข้ารับปากพวกเจ้าเมื่อกลับไปแล้ว ข้าจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พี่ต้นไม้ฟังอย่างแน่นอน”

ได้ยินเช่นนั้นผู้แข็งแกร่งเผ่าปีศาจทั้งหมดที่อยู่ที่นั่น ต่างก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

‘หินหุนหยวน 500 ก้อน ! ’

‘เจ้าราชันทมิฬผู้นี้ละโมบเกินไปแล้วกระมัง ! ’

‘อีกทั้งภายในระยะเวลาสั้น ๆ การจะหาหินหุนหยวน 500 ก้อนนั้น เป็นเรื่องที่เป็นไปมิได้เลย ! ’

ในตอนนั้นเองมุมปากของเฮยฉางซานก็กระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับราชันทมิฬว่า “เด็กน้อย นี่คือหินหุนหยวน หาใช่ศิลาวิญญาณ หญ้าวิญญาณ ที่ใช้ในการบำเพ็ญเพียรทั่วไปไม่”

ราชันทมิฬเพียงแค่ปรายตามองเฮยฉางซานที่ยังคงมีท่าทางแข็งกระด้าง พร้อมกับเย้ยหยันว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเผ่าพยัคฆ์ดำของพวกเจ้าจะมาหาข้าอีกทำไมกัน ? ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาเฮยฉางซานจึงแข็งกร้าวขึ้นทันที และมีสีหน้าเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“จ้าวปีศาจพยัคฆ์ดำ ข้ายอมรับว่ายังมิใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า”

ราชันทมิฬมองเฮยฉางซาน แล้วยักไหล่ข้างหนึ่ง “แต่ข้าจะขอเตือนเจ้าสักอย่าง หากเจ้ากล้าสังหารข้าล่ะก็ ถึงเวลานั้นเกรงว่าคงจะมิใช่พี่ต้นไม้ ที่จะมาถามหาความรับผิดชอบอีก แต่จะเป็นนายท่านของข้าที่จะมายังเทือกเขาแดนใต้ด้วยตนเอง”

“นายท่านของข้าเก่งกาจเพียงใดนั้น เกรงว่าคงมิต้องให้ข้าพูดอะไรให้มากความกระมัง?”

เฮยเซี่ยวได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเอ่ยอย่างน่าสงสารว่า “ราชันทมิฬ ห้าร้อยก็ห้าร้อย ข้าจะกลับไปตามหาหินหุนหยวนเดี๋ยวนี้”

ราชันทมิฬแสยะยิ้มออกมา ขณะมองเฮยฉางซานที่มีหน้าตาดุดัน พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า “ขอโทษที เมื่อครู่ข้าพูดผิดไป ต้องเป็นแปดร้อยถึงจะถูก!”