เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 235

ตอนที่ 235 คืนนั้น อาจารย์แม่เคาะประตูห้องข้า

ระหว่างที่ทุกคนในตำหนักไท่เสวียน กำลังถกเถียงกันตามการคาดเดาของตนเองอยู่นั้น

ณ ชั้นหนึ่งของหอเก็บตำรา

เย่ฉางชิงก็กำลังจดจ่ออยู่กับการอ่านเคล็ดกระบี่แสงทองเล่มนั้นอยู่

แน่นอนว่าแม้เคล็ดกระบี่แสงทองจะเป็นเพียงเคล็ดกระบี่ที่ไร้ระดับ แต่สำหรับมือใหม่ในการบำเพ็ญเพียรอย่างเย่ฉางชิงแล้ว นี่กลับมิต่างอะไรกับสุดยอดเคล็ดกระบี่เลยก็ว่าได้

ขณะที่เย่ฉางชิงกำลังศึกษาเคล็ดกระบี่แสงทองอยู่นั้น เขาก็เผลอไปเปิดผนึกของเคล็ดกระบี่แสงทองเล่มนี้โดยบังเอิญ

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป

แสงบางอย่างแวบผ่านดวงตาของเย่ฉางชิงโดยบังเอิญ

“ห๊ะ ! ”

เย่ฉางชิงจึงเงยหน้าขึ้นทันที ใบหน้าอันเกลี้ยงเกลานั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

จู่ ๆ ตรงหน้าของเขาก็มีกระบี่สีทองที่ยาวมิกี่จั้งเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมาอย่างมิมีที่มาที่ไป

กระบี่สีทองเล่มนี้ลอยอยู่กลางอากาศ รอบ ๆ แผ่คลื่นแสงออกมามิหยุด มิหนำซ้ำยังมีสัญลักษณ์โบราณปรากฏขึ้นลางเลือนอีกด้วย

ขณะเดียวกันรอบ ๆ กระบี่ยังแผ่ไอพลังมหาศาลออกมามิหยุดด้วย

เห็นได้ชัดว่าสำหรับเย่ฉางชิงแล้ว กระบี่สีทองเล่มนี้มิมีความหมายอะไร

แต่หากมีผู้บำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่คนอื่นเห็นภาพนี้เข้าแล้วล่ะก็ เกรงว่าคงจะตกใจจนอ้าปากค้างเลยทีเดียว

เพราะกระบี่สั้นสีทองเล่มนี้มิได้เกิดจากพลังปราณ แต่เกิดจากเจตจำนงที่แท้จริงของกระบี่ในตำนาน

“กระบี่เล่มนี้มันอะไรกัน ? ”

เย่ฉางชิงพิจารณากระบี่เล่มนี้ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนเอ่ยอย่างครุ่นคิดว่า “ในตอนท้ายของเคล็ดกระบี่แสงทองเล่มนี้ได้เอ่ยถึง พลังวิญญาณหลอมรวม ไอกระบี่แปลงรูปร่าง ก็คือสิ่งที่เรียกว่าไอกระบี่ หรือว่ากระบี่เล่มนี้จะเป็นไอกระบี่ที่ข้าหลอมรวมออกมาโดยบังเอิญเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

หลังจากเงียบอยูครู่หนึ่งเย่ฉางชิงก็เพ่งสมาธิ กระบี่สีทองก็ส่งเสียงออกมาทันที เพียงพริบตาก็แปลงเป็นลำแสงสายหนึ่งโบยบินไปมาในหอเก็บตำรา

เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้

“ไอกระบี่ นี่ต้องเป็นสิ่งที่เรียกว่าไอกระบี่อย่างแน่นอน ! ”

เย่ฉางชิงเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ “คาดมิถึงว่าข้าเพียงอ่านเคล็ดกระบี่แสงทองนี่ก็สามารถหลอมรวมไอกระบี่ออกมาโดยบังเอิญได้แล้ว หรือว่าข้าคืออัจฉริยะวิถีกระบี่ในตำนานเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“อืม ข้าต้องเป็นอัจฉริยะวิถีกระบี่ในตำนานอย่างแน่นอน ! ”

“กั้นเจี้ยงและมั่วเย๋1 สลักกระบี่สองเล่มราวกับมังกรเหิน แสงบริสุทธิ์ราวหิมะสะท้อนดอกฟู๋หรงที่ผลิบาน แสงส่องไปทั่วทั้งฟ้าดิน แม้แต่อัสนีบาตยังต้องหลีกทาง”

“เยี่ยมไปเลย รอกลับไปเมืองเสี่ยวฉือเมื่อใด ข้าจะให้ท่านลุงซ่งช่วยตีสุดยอดกระบี่เหล็กให้ข้าสักเล่ม ถึงตอนนั้นข้าก็จะสามารถฝึกกระบี่ได้แล้ว มิแน่ภายภาคหน้าอาจจะกลายเป็นผู้บำเพ็ญเพียรวิถีกระบี่ ที่มิมีผู้ใดเทียบเคียงได้อีกก็เป็นได้”

เย่ฉางชิงคิดแล้วก็ลุกขึ้นยืน ก่อนนำเคล็ดกระบี่แสงทองกลับไปวางบนชั้นหนังสือตามเดิม

จากนั้นเย่ฉางชิงก็มิได้เดินเล่นอยู่ที่ชั้นหนึ่งของหอเก็บตำราต่ออีก เขาหมุนกายตรงไปยังบันได ก่อนเดินไปทางชั้นสองของหอเก็บตำราต่อ

มินานเย่ฉางชิงก็ขึ้นมาถึงชั้นสองของหอเก็บตำรา

แต่เมื่อเขามาถึงหัวบันไดชั้นสองของหอเก็บตำรา ดวงตาพลันพร่ามัว ภายในโสตประสาทราวกับเกิดเสียงวิ๊งขึ้น ทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า

ชั้นสองของหอเก็บตำรามีชั้นหนังสือที่วางเรียงอยู่อย่างเป็นระเบียบ

ด้านหน้าของชั้นหนังสือ จะมีบอกถึงคุณูปการที่เจ้าสำนักแต่ละรุ่นของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนได้ทำเอาไว้

มองออกไปจะพบว่ามีชั้นหนังสือเช่นนี้วางเรียงกันอยู่กว่าสิบชั้น

นั่นหมายความว่าตั้งแต่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนก่อตั้งมาจนถึงบัดนี้ ได้ผ่านมากว่าสิบรุ่นแล้ว

อีกทั้งเจ้าสำนักแต่ละรุ่นยังมีอายุที่ยืนยาวอย่างมาก

ยกตัวอย่างเช่น ด้านหน้าของชั้นหนังสือหลังแรกเขียนเอาไว้ว่า

เจ้าสำนักรุ่นแรก นักพรตหยวนเสวียนบำเพ็ญเพียรหนึ่งหมื่นสามพันปี ประสบกับบททดสอบของสวรรค์ 99 ครั้ง สุดท้ายก็บรรลุเป็นเซียน…

และบนชั้นหนังสือหลังนี้ยังมีตำราอีกนับร้อยเล่มวางเอาไว้ ล้วนบันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับช่วงเวลาที่นักพรตหยวนเสวียนท่านนี้ดำรงตำแหน่งอยู่

เช่นนี้แล้วตำราที่ถูกจัดวางเอาไว้บนชั้นหนังสือสิบกว่าชั้นนี้ ย่อมต้องมีนับพันนับหมื่นเล่มอย่างแน่นอน

หมายความว่ามิมีทางเป็นไปได้เลย ที่เย่ฉางชิงจะสามารถเข้าใจประวัติของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนได้ทั้งหมดในระยะเวลาสั้น ๆ

“มิรู้ว่ายอดฝีมือของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนพวกนี้คิดอะไรอยู่ เหตุใดจึงคิดว่าข้าเป็นบรรพจารย์อะไรนั่นของพวกเขาไปได้นะ ? ”

“หรือว่าพวกเจ้าทั้งหมดร่วมมือกันแกล้งข้า ประวัติศาสตร์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนของพวกเจ้ายาวนานเพียงนี้ ต่อให้อยู่ที่นี่เป็นเดือน ๆ ก็มิแน่ว่าจะสามารถเข้าใจประวัติโดยรวมได้ทั้งหมด ! ”

“……”

เย่ฉางชิงบ่นไปพลาง พร้อมกับเริ่มเปิดตำราบนชั้นหนังสือด้วยความหดหู่ไปพลาง

จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งก้านธูป