เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 24

ตอนที่ 24 ท่านเย่ ข้ามิไปแล้ว !

เย่ฉางชิงสังเกตเห็นแววตาที่ลู่อู๋ซวงมองตนมีร่องรอยของความผิดหวัง ก็อดที่จะลอบขมวดคิ้วขึ้นมามิได้

หรือว่านางจะคิดอะไรกับเขาจริง ๆ ?

หรือว่านางอยากบำเพ็ญเพียรร่วมกับเขา ?

แต่คำเรียกขานว่า ผู้อาวุโสเย่ ฟังดูแล้วห่างเหินชอบกล

เย่ฉางชิงคิดดูแล้วก็รู้สึกจนใจ

เวลานี้นักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของชายชราทั้งสองเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ

ก่อนจะสบสายตากันอีกครั้งเมื่อเห็นลู่อู๋ซวงและเยี่ยนปิงซินกำลังดื่มชาอยู่เช่นกัน

ช่างสมกับที่เป็นผู้อาวุโสเย่จริง ๆ ไม่ว่าจะกับผู้อาวุโสเช่นพวกเขาสองคน หรือแม้แต่ผู้เยาว์คนนั้น ล้วนแต่ให้ความเท่าเทียมกัน

ถึงกับมอบชาที่ต้มจากใบแจ้งรู้ให้ผู้เยาว์สองคนนั้นง่าย ๆ นี่ถือเป็นวาสนาที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของพวกนางโดยแท้

“ทั้งสองท่าน ชาของข้าเป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ ? ” เย่ฉางชิงเอ่ยถามนักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า

‘ผู้อาวุโสเย่หมายถึงอะไรกันนะ ? ’

‘หรือว่าต้องการจะทดสอบการบำเพ็ญตบะเยี่ยงนั้นหรือ ? ’

นักพรตฉางเสวียนและหลิวฉางเหอต่างก็ตระหนักถึงความเป็นไปได้ข้อนี้

นักพรตฉางเสวียนเหลือบมองหลิวฉางเหอเล็กน้อย และไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงปรุงแต่งถ้อยคำ ก่อนจะเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มว่า “รสชาหวานล้ำ คละคลุ้งไม่จางหาย พอดื่มเข้าไปแล้วรู้สึกสบายราวกับแช่อยู่ในน้ำพุร้อน จิตใจรู้สึกสดชื่นและปลอดโปร่ง ช่างล้ำเลิศยิ่งนัก”

‘ชาเพียงถ้วยเดียว ให้ความรู้สึกมากมายเพียงนี้เชียวหรือ ? ’

‘นี่แค่พูดประจบเฉย ๆ หรือว่าชาของเรารสชาติดีจริง ๆ กันแน่นะ ? ’

‘หากว่าชาของเรารสชาติดีจริง ๆ ต่อไปจะเปิดร้านน้ำชาเล็ก ๆ ด้วยดีหรือไม่นะ ? ’

‘ถือเป็นโอกาสทางการธุรกิจเลยนะนี่ ! ’

เย่ฉางชิงมองดูท่าทางจริงจังของนักพรตฉางเสวียนแล้วก็ทำได้เพียงพยักหน้ายิ้ม ๆ

แต่ในตอนที่เขาหันไปมองทางหลิวฉางเหอนั้น อีกฝ่ายกลับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปดูผิดปกติอย่างชัดเจน

“เรียนท่านเย่ ชานี่เป็นชาที่ดีที่สุดนับตั้งแต่ที่ข้าเคยดื่มมาเลยขอรับ”

หลิวฉางเหอระมัดระวังคำพูดของตนเองอย่างมาก เริ่มต้นด้วยการเอ่ยประจบหนึ่งคำรบ แล้วจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “มิเพียงเท่านั้นชานี้นอกจากทำให้รู้สึกสดชื่น จิตใจปลอดโปร่งแล้ว ยังทำให้รู้สึกราวกับว่าได้ชำระล้างจิตวิญญาณอีกด้วย ช่างน่าอัศจรรย์โดยแท้”

เย่ฉางชิงฟังจบก็อดที่จะจ้องมองหลิวฉางเหอ และเหลือบมองนักพรตฉางเสวียนอีกครั้งมิได้

‘ตาเฒ่าสองคนนี้คงมิได้ล้อข้าเล่นหรอกนะ ? ’

‘ใช่แล้ว ! ’

‘ต้องเป็นเช่นนี้แน่ ๆ ! ’

หลังจากได้ฟังคำวิจารณ์ของทั้งสองคน เย่ฉางชิงก็ได้ตัดสินใจบางอย่าง

‘ในเมื่อตาเฒ่าสองคนนี้กล้าล้อข้าเล่น วันนี้ข้าจะต้องหาทางเอาคืนให้จงได้ ! ’

เย่ฉางชิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก็ผุดแผนการบางอย่างขึ้นภายในใจ

แต่ในตอนนั้นเองหลิวฉางเหอก็ได้หยิบกล่องผ้าไหมรูปทรงโบราณกล่องหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ และยื่นไปด้านหน้าเย่ฉางชิง

“ท่านหลิว นี่มันอะไรกันขอรับ ? ”

เย่ฉางชิงที่กำลังจะเอ่ยปากเชิญตาเฒ่าทั้งสองประชันหมากล้อม เพื่อจะได้ข่มอีกฝ่ายเสียหน่อย แต่เมื่อเห็นการกระทำของอีกฝ่ายแล้ว ดูเหมือนจะเป็นการให้ของขวัญเสียมากกว่า

เมื่อเย่ฉางชิงเห็นกล่องผ้าไหมรูปทรงโบราณที่ทำมาอย่างประณีตนั้น ความหงุดหงิดภายในใจก็ลดลงไปเกินครึ่งทันที

‘หรือว่าเมื่อครู่ที่อีกฝ่ายพูดจะความจริงกันนะ ? ’

‘ว่าแต่ของขวัญที่ให้มาคือสิ่งใดกัน ? ’