เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 282
ตอนที่ 282 การกลับมาของจักรพรรดิมาร
“เปรี๊ยง ! ”
ด้านหลังของเย่ฉางชิงจู่ ๆ ก็เกิดการสั่นสะเทือน พร้อมกับเสียงดังลั่นออกมาเป็นระลอก
ขณะเดียวกันหลังจากระลอกคลื่นทอดยาวห่างออกไปจากด้านหลังของเย่ฉางชิง พลันหมอกอันงดงามกลุ่มหนึ่งก็ถูกปลดปล่อยออกมา
มินานก็มีแสงจาง ๆ ลอยอบอวล สัญลักษณ์โบราณนับมิถ้วนปรากฏ แสงสีทองสว่างไสวมากมายหลายสาย ส่งสว่างออกมาจากภายในหมอก
เพียงพริบตานิมิตกลับยิ่งทำให้เย่ฉางชิง ดูราวกับเซียนผู้อยู่เหนือโลกาก็มิปาน
สง่างามและเย่อหยิ่ง
อีกทั้งยังแผ่ความน่าเกรงขามออกมาอีกด้วย
ทว่ามิเพียงเท่านั้น หลังเวลาผ่านไปมิกี่อึดใจ
“โฮก ! ”
จู่ ๆ ก็มีเสียงคำรามทุ้มต่ำของมังกรดังขึ้น
หมอกปริศนาที่อยู่ด้านหลังของเย่ฉางชิง ก็ปรากฏหัวมังกรทองขนาดใหญ่หลายหัวโผล่ออกมา
หัวของมังกรทองแต่ละหัวราวกับมีชีวิต เหมือนต้องการจะหลุดพ้นจากหมอกปริศนานั้น เพื่อออกมาเผชิญโลกภายนอก
วินาทีนี้เย่ฉางชิงจึงดูราวกับเป็นนายของมังกรทั้งปวง ยิ่งดูน่าเกรงขามและน่าหวั่นเกรง ทำให้คนที่ได้เห็นอดที่จะเกิดความเลื่อมใสศรัทธาขึ้นมามิได้
มิกี่อึดใจต่อมา
เมื่อเย่ฉางชิงเขียนชื่อและประทับตราเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงเพิ่งจะสังเกตเห็นภาพนิมิตที่เกิดขึ้นทางเบื้องหลัง รวมทั้งจ้าวกวงอี้ที่มีสีหน้าเคร่งเครียดและซีดเผือด
“กวงอี้ ที่เจ้าเห็นเป็นเพียงภาพนิมิตเท่านั้น มิต้องกังวลถึงเพียงนั้นหรอก”
เย่ฉางชิงเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
จ้าวกวงอี้ยังคงนิ่งงันอยู่เช่นนั้น ก่อนจะพยักหน้ารับด้วยความงงงวย
แม้จะเป็นเพียงภาพนิมิต ทว่าภาพนิมิตเช่นนี้บนโลกนี้จะมีสักกี่คนกันที่ทำเช่นนี้ได้ ?
เหมือนกับที่อาจารย์กล่าวเอาไว้มิมีผิด
ท่านเย่เป็นยอดฝีมือที่มีความสามารถสูงส่ง มีตบะบารลึกล้ำสุดจะหยั่ง
ตอนนั้นเองเย่ฉางชิงก็ละสายตากลับมา สำรวจผลงานชิ้นใหม่ของตนอีกครั้ง
ผู้คนดุจดั่งมังกร !
พอกางปีกบินก็ทะยานขึ้นฟ้า !
อักษรโบราณเพียงมิกี่ตัว
เป็นผลงานที่เขาตั้งใจทำให้กับพวกจ้าวกวงอี้
เยี่ยงไรเสียพวกจ้าวกวงอี้ก็เคยเป็นศิษย์ของเขามาก่อน
บัดนี้พวกเขาล้วนกลายเป็นศิษย์ผู้มีพรสวรรค์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนไปแล้ว ความสำเร็จในภายภาคหน้าย่อมมากมายจนมิอาจคาดเดาได้
เย่ฉางชิงหวังว่าภายภาคหน้ามิว่าจะเป็นวิถีการบำเพ็ญเพียรของพวกเขา หรือด้านอื่น ๆ จะต้องประสบความสำเร็จดุจดั่งมังกรที่ยิ่งใหญ่
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เย่ฉางชิงก็เก็บภาพอักษรพู่กันจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะมอบให้แก่จ้าวกวงอี้
“กวงอี้ พวกเรานับว่าเคยเป็นศิษย์อาจารย์กันมาก่อน”
เย่ฉางชิงมองจ้าวกวงอี้ พลางเอ่ยด้วยท่าทางจริงจังว่า “อักษรสองประโยคนี้ นับเป็นคำอวยพรจากข้าที่มอบให้แก่พวกเจ้าก็แล้วกันนะ”
จ้าวกวงอี้ยื่นมือทั้งสองข้างออกไปรับภาพอักษรพู่กันมา จากนั้นก็โค้งตัวลงคำนับ
“ท่านเย่ พวกเราจะมิทำให้ท่านต้องผิดหวังอย่างแน่นอนขอรับ”
จ้าวกวงอี้ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำอย่างอดมิได้
ใบหน้าของเย่ฉางชิงปรากฏสีหน้าสับสนออกมา ก่อนจะโบกมือไปมาพร้อมรอยยิ้ม “ไปเถอะ หลังกลับไปถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนแล้ว ต้องตั้งใจบำเพ็ญเพียรล่ะ”
จ้าวกวงอี้หยักหน้ารับด้วยความหนักแน่น จากนั้นจึงหมุนกายและเดินจากไป
เมื่อมองด้านหลังที่ผอมบางของจ้าวกวงอี้แล้ว
เย่ฉางชิงก็อดมิได้ที่จะพึมพำกับตัวเองว่า “อายุยังน้อยอยู่แท้ ๆ ทำไมถึงเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้กันล่ะเนี่ย”
จากนั้นเย่ฉางชิงก็กลับเข้าห้องไปบำเพ็ญเพียรต่อ
แต่หลังจากได้พูดคุยกับจ้าวกวงอี้แล้ว
จิตใจของเย่ฉางชิงก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าแม้ตนจะมีรากวิญญาณแล้ว แต่ด้วยการบำเพ็ญเพียรที่ล่าช้า ทำให้เขาอดมิได้ที่จะดูถูกว่าตัวเองนั้นก็ยังเป็นเพียงคนไร้ค่าอยู่ดี
แต่บัดนี้กลับต่างออกไป ตามที่จ้าวกวงอี้บอกนั้น มิใช่ว่าตนเองนั้นมิมีคุณสมบัติเพียงพอ แต่เป็นเพราะตนเองนั้นเก่งเกินไปต่างหาก
ขอเพียงผ่านช่วงชะงักงันอันยาวนานนี้ไปได้ ตบะบารมีของเขาก็จะต้องเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ระดับขั้นก็จะบรรลุได้อย่างต่อเนื่อง
ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่แดนสร้างแก่นเลย แม้แต่ระดับที่สูงกว่านั้นก็คงมิใช่เรื่องยากอะไร
คิดถึงตรงนี้เย่ฉางชิงก็รู้สึกว่าเลือดลมของตัวเองจู่ ๆ ก็พลุ่งพล่านขึ้นมา ทั่วทั้งร่างล้วนเต็มไปด้วยพลัง
………………………………..
เพียงพริบตาเวลาห้าปีก็ผ่านไปอย่างมิทันรู้ตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน