เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 292
ตอนที่ 292 เสี่ยวหลิวคารวะนายท่าน
ขณะเดียวกัน
ณ เมืองเสี่ยวฉือ
เย่ฉางชิงกำลังเอนกายอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม
พร้อมเงยหน้าขึ้นมองดวงดวงมากมายเต็มท้องฟ้า ก่อนจะทอดถอนใจออกมาอย่างอดมิได้
“ข้าห่วยเกินไป หรือว่าเก่งเกินไปกันแน่?”
“ห้าปี ห้าปีเต็ม ๆ กลั่นหินหุนหยวนไปถึงล้านก้อน สุดท้ายแม้ตบะบารมีจะเพิ่มขึ้น แต่ก็ยังอยู่ในระดับรวมชีพจรขั้นกลางเท่านั้น…”
ถูกต้อง !
หินหุนหยวนล้านก้อนที่ซือถูเจิ้นผิงและหนานกงเสวียนจีเสี่ยงชีวิตเพื่อนำกลับมาจากแดนต้องห้ามของสิ่งมีชีวิต
เพิ่งจะถูกเขากลั่นจนหมด เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน
อีกทั้งวันนี้แม้ระดับของเขาจะเกิดการบรรลุ แต่สุดท้ายเพียงบรรลุจากระดับรวมชีพจรขั้นต้นไปขั้นกลางเท่านั้น
แค่คิดก็รู้ว่าแล้ว
สิ่งนี้หมายความเช่นไร !
หากเป็นผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไป และสมมุติว่าสามารถกลั่นหินหุนหยวนได้
อย่าว่าแต่หินหุนหยวนล้านก้อนเลย ปราณชีวิตอันรุนแรงที่แฝงอยู่ภายในหินหุนหยวนแสนก้อน ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาบำเพ็ญเพียรจากระดับเริ่มต้นไปจนถึงระดับถ้ำสวรรค์แล้ว
แม้แต่ระดับมหายานในตำนานก็ใช่ว่าจะเป็นไปมิได้ !
ทว่าเย่ฉางชิงแม้จะกลั่นหินหุนหยวนไปถึงหนึ่งล้านก้อน แต่สุดท้ายกลับบรรลุถึงแค่ระดับรวมชีพจรขั้นกลางเท่านั้น
มิหนำซ้ำความเร็วในการกลั่นหินหุนหยวนของเย่ฉางชิงยังเพิ่มขึ้นอย่างมาก เรียกได้ว่าเร็วที่สุดตั้งแต่เคยมีมาเลยก็ว่าได้
หินหุนหยวนล้านก้อนเต็ม ๆ
กลับใช้เวลาเพียงแค่ห้าปีก็สามารถกลั่นจนหมดได้
แต่ว่า
พูดแล้วก็แปลก
ห้าปีมานี้
แม้ระดับของเย่ฉางชิงจะมิได้เพิ่มขึ้นแต่อย่างใด ทว่าความเร็วในการกลั่นหินหุนหยวนกลับเพิ่มมากขึ้นจริง ๆ
โดยเฉพาะเมื่อวานนี้
เวลาแค่ 8 ชั่วยาม เขากลับสามารถกลั่นหินหุนหยวนได้เกือบห้าหมื่นก้อน
ส่วนวันนี้
เขายังใช้เวลามิถึงแปดชั่วยามด้วยซ้ำ ก็สามารถกลั่นหินหุนหยวนที่เหลือแปดหมื่นก้อนได้จนหมด
แค่คิดดูก็รู้ว่าความเร็วในการกลั่นหินหุนหยวนของเขาในตอนนี้น่ากลัวเพียงใด !
คิดถึงตรงนี้เย่ฉางชิงก็ได้แต่ลูบหน้าผากของตัวเองด้วยความเคร่งเครียด “เดิมคิดว่าตัวข้าเป็นอัจฉริยะ แต่ตอนนี้ดูท่าแล้วคงจะเป็นแค่เศษสวะเสียกระมัง”
สิ้นเสียง ราชันทมิฬที่ร่างกายกำยำขึ้นกว่าเดิม ก็แบกจิ้งจอกน้อยตัวสีขาวราวกับหิมะ อีกทั้งยังเปล่งรัศมีลาง ๆ ออกมา ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของเย่ฉางชิง
เพียงแต่เวลานี้เมื่อเผชิญหน้ากับราชันทมิฬและถูสือซาน
เย่ฉางชิงมีท่าทีนิ่งสงบลงกว่าครั้งแรกซึ่งได้รู้ฐานะที่แท้จริงของราชันทมิฬและถูสือซาน
กลับกันบางทีอาจเป็นเพราะกลั่นหินหุนหยวนตลอดห้าปีมานี้
ตบะบารมีและระดับของเย่ฉางชิงแม้มิได้ก้าวหน้ามากมายนัก ทว่ารูปลักษณ์และรัศมีของเขากลับเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างมาก
คิ้วคมกริบดุจกระบี่ หางตาเรียวยาว ผิวขาวไร้ตำหนิ
เรียกได้ว่าหล่อเหลาราวกับรูปปั้น เฉกเช่นเซียนที่ลงมายังโลกมนุษย์
แม้เขาจะยังดูสุภาพอ่อนโยน แต่กลับให้ความรู้สึกน่าเกรงขามยิ่งนัก
เช่นนั้นสำหรับราชันทมิฬแล้ว แม้หลายปีมานี้พลังจะแข็งแกร่งขึ้น ร่างกายกำยำมากขึ้น แต่ทุกครั้งที่เห็นนายท่าน มันกลับยิ่งขลาดกลัวมากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนถูสือซานเองก็มิต่างกันมากนัก
“พวกเจ้าสองคนกลับมาแล้วหรือ ? ”
เย่ฉางชิงที่เอนหลังอยู่บนเก้าอี้ ปรายตามองราชันทมิฬและถูสือซาน ที่หมอบอยู่ตรงหน้าเล็กน้อยด้วยท่าทางสบาย ๆ
ราชันทมิฬงับหางตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะแล่บลิ้นสีแดงสดของตัวเองออกมา มิกล้าส่งเสียงใด ๆ
ส่วนถูสือซานก็เหลือบมองเย่ฉางชิงด้วยความหวาดกลัว ก่อนเอ่ยอย่างระมัดระวังถ้อยคำว่า “สือซานคารวะท่านเย่”
เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนั้นก็ราวกับคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของเขาพลันเปล่งประกายขึ้นมา
“จริงสิสือซาน ตอนนี้เจ้าอยู่ระดับใดแล้วงั้นหรือ ? ”
เย่ฉางชิงลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นก็อุ้มถูสือซานเอาไว้แนบอก พร้อมกับเอ่ยถามขึ้น
ถูสือซานมีท่าทางตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นดวงตาสุกสกาวคู่นั้นก็กระพริบปริบ ๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “เรียนท่านเย่ สือซานโง่เขลา จนถึงบัดนี้ก็ยังคงอยู่ระดับจ้าวปีศาจเท่านั้นเจ้าค่ะ”
เห็นได้ชัดว่าในสายตาถูสือซาน
การที่ผู้อาวุโสเย่ถามไถ่ถึงระดับการบำเพ็ญเพียรของนางเช่นนี้ แสดงว่าคงรู้อะไรบางอย่างมาเป็นแน่
‘ระดับจ้าวปีศาจ ? ’
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน