เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน นิยาย บท 297
ตอนที่ 297 ภรรยาทั้งสองของท่านเย่
ทันทีที่ได้ยินผู้อาวุโสเย่ขอร้องให้พวกนางช่วยนั้น ทั้งเทพหลิวและถูสือซานต่างก็รู้สึกตกตะลึง
‘ยอดฝีมือที่ไร้เทียมทานเช่นผู้อาวุโสเย่ ยังมีเรื่องอะไรที่ทำมิได้อีกเยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘ในเมื่อผู้อาวุโสเย่ยังทำมิได้ เช่นนั้นพวกข้าทั้งสองจะทำได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘ใช่แล้ว ! ’
‘คงเป็นเพราะผู้อาวุโสเย่มิอยากจะลงมือเอง จึงต้องการให้พวกข้าทั้งสองออกหน้าแทน’
‘อืม ! ’
‘คงจะเป็นเช่นนั้น ! ’
‘มิใช่สิ ! ’
‘ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ ! ’
หลังจากใคร่ครวญอยู่สักพัก เทพหลิวก็เอ่ยขึ้นมาก่อนว่า “ท่าน… เย่ เชิญท่านบอกมาได้เลย พวกเราจะทำอย่างสุดความสามารถเจ้าค่ะ”
ถูสือซานเองก็พยักหน้ารับเช่นกัน
เย่ฉางชิงยกถ้วยชาขึ้นจิบเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยออกมาตรง ๆ ว่า
“ความจริงแล้วในเมืองเสี่ยวฉือแห่งนี้มีคนใจดีอยู่คนหนึ่ง และเห็นว่าข้ายังไร้คู่ครอง เช่นนั้นนางจึงอยากจะแนะนำญาติห่าง ๆ ของนางคนหนึ่งให้แก่ข้า”
“พวกเจ้าเองก็คงรู้ดีว่าข้านั้นแสวงหาเพียงจิตใจที่บริสุทธิ์ ตั้งมั่นในหลักของเต๋า มิมีเวลามาสนใจเรื่องวุ่นวายทางโลกเช่นนี้ จึงจำต้องขอให้พวกเจ้าทั้งสองช่วย”
“อีกอย่างตอนนี้พวกเจ้าทั้งสองก็ได้แปลงกายเป็นมนุษย์แล้ว หากต้องการอยู่ที่นี่ต่อก็ควรจะต้องมีฐานะอะไรบางอย่างจริงหรือไม่ ? ”
สิ้นเสียงเทพหลิวและถูสือซานก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะหันมาสบตากัน
เรื่องที่ผู้อาวุโสเย่ต้องการให้ช่วยนั้นง่ายมาก
นั่นก็คือเขาต้องการให้พวกนางทั้งสองออกหน้า เพื่อให้ผู้ใจดีท่านนั้นตัดใจเสีย
เช่นนั้นแล้วการมีตัวตนอยู่ของพวกนางทั้งสองก็จะมิมีปัญหาตามมาด้วย
ในฐานะว่าที่ภรรยา ?
ขณะเดียวกันพวกนางทั้งสองก็ต้องใช้ฐานะนี้ ขณะอาศัยอยู่ในเมืองเสี่ยวฉือเป็นการชั่วคราวอีกด้วย
คิดถึงตรงนี้ พวงแก้มของทั้งสองก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาพร้อม ๆ กัน ช่างดูงามหยดย้อย สะกดใจคนยิ่งนัก
เทพหลิวสูดหายใจเข้าเล็กน้อย พยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ
“ท่านเย่ ทำเช่นนั้นพวกเราอาจทำให้ท่านเสื่อมเสียชื่อเสียงได้นะเจ้าคะ”
เทพหลิวเอ่ยขึ้นมาอย่างนุ่มนวล
‘ชื่อเสียง ? ’
เย่ฉางชิงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่มิอาจคาดเดาความหมาย
‘เจ้ากำลังเหน็บแนมข้าอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ’
‘ข้ากลั่นหินหุนหยวนไปแล้วตั้งหนึ่งล้านก้อน ทว่าบัดนี้ยังเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรระดับรวบรวมชีพจรเท่านั้น’
‘ชื่อเสียงนั้นเกรงว่าคงเป็นสิ่งไกลเกินเอื้อมไปหน่อยกระมัง ! ’
หลังจากลอบบ่นอยู่ภายในใจแล้ว
เย่ฉางชิงก็ยังคงพยายามเอ่ยอธิบายออกมาอย่างใจเย็นว่า
“ผู้บำเพ็ญเพียรเช่นพวกเรา ทุกอย่างปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ จิตใจควรบริสุทธิ์และเป็นอิสระ สิ่งที่เรียกว่าชื่อเสียงก็เป็นเพียงแค่ภาพมายาเท่านั้น ส่วนสิ่งที่เรียกว่าบารมียิ่งเป็นสิ่งที่มิจำเป็นแต่ต้องมีอยู่”
สิ้นเสียงเทพหลิวก็ขมวดคิ้วเบา ๆ ดวงตาที่เปล่งประกายแสงสีเขียวแวววับออกมา
ทันใดนั้น นางก็ตกอยู่ในภวังค์ของความรู้แจ้งบางอย่าง
ตอนนั้นเอง หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว
ถูสือซานก็เอ่ยกับเย่ฉางชิงอย่างลังเลว่า
“ท่านเย่ หากพวกเราสองคนออกหน้าปฏิเสธผู้ใจดีท่านนี้แล้ว พวกเราก็ต้องสมอ้างเป็นว่าที่ภรรยาของท่านด้วยนะเจ้าคะ ? ”
‘ว่าที่ภรรยา ? ’
เย่ฉางชิงผงะไปเล็กน้อย ดวงตาที่มองถูสือซานและเทพหลิวที่งดงามราวกับเทพธิดา มีประกายสับสนแวบผ่าน
ก่อนหน้านี้เขาเองก็คิดถึงเรื่องนี้เอาไว้เช่นกัน
แต่เมื่อได้ยินคำนี้จากปากของถูสือซาน กลับให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป
หากสามารถหาหญิงสาวที่สวยหยาดเยิ้มราวกับเทพธิดามาเป็นภรรยาได้จริง
ต่อให้มิได้เป็นผู้ที่ไร้เทียมทาน เขาก็ยอมสละได้
แต่จนใจที่เขานั้นต้อยต่ำเกินไป !
นางหนึ่งคือปีศาจจิ้งจอกระดับจ้าวปีศาจ !
อีกนางหนึ่งคือปีศาจต้นไม้ที่สามารถบรรลุเป็นเซียนได้ตลอดเวลา !
หากเกิดมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งในฐานะสามีภรรยาขึ้นมาจริง ๆ แล้วล่ะก็
คาดว่าร่างกายเขาคงจะรับมิไหวเป็นแน่ และมิแน่ว่าอีกฝ่ายอาจจะทำบางสิ่งบางอย่างที่โหดร้ายต่อเขาก็เป็นได้
หลังจากนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เย่ฉางชิงก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ จากนั้นก็แสร้งทำเป็นลำบากใจ “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็คงทำได้เพียงเท่านี้”
สิ้นเสียงถูสือซานก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ขณะเดียวกันก็อดมิได้ที่จะใจเต้นรัว แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เพราะนับตั้งแต่ถูกราชันทมิฬพามาที่นี่ ครั้งแรกที่ได้พบผู้อาวุโสเย่ ถูสือซานก็อดมิได้ที่จะเกิดความรู้สึกรักใคร่ในตัวเขาขึ้นมา
แต่เมื่อคิดถึงฐานะของอีกฝ่ายแล้ว นางก็อดที่จะรู้สึกละอายใจตัวเองมิได้
เช่นนั้นนางจึงจำต้องเก็บงำความรักนี้เอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจ
ขณะเดียวกันสิ่งนี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นแรงผลักดันในชีวิตของนางไปด้วย
เพื่อผู้อาวุโสเย่
นางจะต้องแข็งแกร่ง บรรลุเป็นเซียน และต้องขึ้นไปอยู่ในระดับเดียวกับผู้อาวุโสเย่ให้จงได้
ทว่าวันนี้นางกลับมีโอกาสหยิบยกฐานะนี้ไปปฏิเสธผู้ใจดีท่านนั้น และอาศัยอยู่ในลานแห่งนี้ในร่างมนุษย์
ความจริงแล้วภายในใจของนางตอนนี้กลับตื่นเต้นและยินดีเป็นอย่างมาก
ขณะเดียวกันเทพหลิวก็ได้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์อีกครั้ง
หลังจากที่ได้ยินคำอนุญาตจากนายท่าน
ภายในใจของนางตอนนี้ราวกับทะเลสาบที่มิได้นิ่งสงบ ทว่ากลับเต็มไปด้วยระลอกคลื่น
แม้นางจะมิชอบแปลงกายเป็นมนุษย์ แต่หากสามารถอยู่เคียงข้างยอดฝีมือที่ไร้เทียมทานเช่นนายท่านแล้วล่ะก็
นางยอมที่จะแปลงกายเป็นมนุษย์ไปตลอดชีวิต โดยมิเสียใจเลยแม้แต่น้อย
ใกล้ยามเที่ยง
ถูสือซานที่อยู่ในชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ ผิวขาวราวกับหิมะ ดวงตาเป็นประกาย งดงามราวกับเทพธิดา
และเทพหลิวที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีเขียวเข้ม รูปร่างอรชรแต่กลับดูเย่อหยิ่ง ก็ได้เดินจูงมือกันมายังใจกลางเมืองเสี่ยวฉือ
อีกทั้งพวกนางทั้งสองยังตั้งใจทำตามที่เย่ฉางชิงกำชับอีกด้วย
ขณะกำลังตกเป็นที่สนใจของทุกคนอยู่นั้น ก็ได้แสร้งเดินไปที่หน้าร้านของคนขายเนื้อซุนโดยบังเอิญ
“คุณหนูทั้งสอง ดูเหมือนพวกท่านจะมิใช่คนที่นี่ใช่หรือไม่ ? ”
เนื่องจากถูสือซานและเทพหลิวนั้นดูงดงามเกินไป อีกทั้งคนขายเนื้อซุนยังกลัวเมียอีกด้วย
ทำให้เขาต้องรีบเดินไปเรียกเปาต้าเหมยที่กำลังโกนขนหมูอยู่ออกมา
“พี่สาว พวกเราสองคนมาจากเมืองหลวงแคว้นต้าเยี่ยน มาที่นี่เพื่อตามหาคุณชายเย่ เย่ฉางชิงเจ้าค่ะ”
ถูสือซานลอบพิจารณาเปาต้าเหมยที่มีร่างกายกำยำ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มสดใส
‘มาจากเมืองหลวง ? ’
‘คุณชายเย่ ! ’
เปาต้าเหมยถึงกับนิ่งงันไป ก่อนจะถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า “มิทราบว่าคุณหนูทั้งสองมาจากเมืองหลวง เพื่อตามหาท่านเย่ด้วยเรื่องอันใดงั้นหรือ ? ”
ถูสือซานหันไปมองเทพหลิวเล็กน้อย จากนั้นก็แสร้งเอ่ยด้วยท่าทางเอียงอาย “พี่สาว ความจริงแล้วพวกเราสองคนพี่น้องเคยหมั้นหมายกับคุณชายเย่ที่เมืองหลวงไว้เจ้าค่ะ วันนี้ที่มาก็เพื่อทำตามคำสัญญาที่ให้กันเอาไว้เจ้าค่ะ”
ได้ยินเช่นนั้นมิเพียงเปาต้าเหมยและคนขายเนื้อซุนที่อยู่ด้านหลังเท่านั้นที่ตกใจจนอ้าปากค้าง ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นเองก็ตกตะลึงไปตาม ๆ กัน รู้สึกราวกับมีเสียงวิ๊งดังขึ้นในโสตประสาท ราวกับมิใช่เรื่องจริง
ก่อนหน้านี้พวกเขายังนำเรื่องที่ท่านเย่ไร้คู่ครอง มานินทาหลังมื้ออาหารอยู่เลย
บัดนี้ท่านเย่กลับมีภรรยาที่งดงามราวกับเทพธิดาโผล่มาถึงสองคน
สองคน !
สองคนอีกต่างหาก !
ขายหน้า !
ช่างขายขี้หน้าสิ้นดี !
ตอนนั้นเอง ระหว่างที่เปาต้าเหมยและคนขายเนื้อซุนยังมิได้สติ ช่างตีเหล็กซ่งก็เดินออกมาจากฝูงชน
“คุณหนูทั้งสอง ข้ารู้ว่าท่านเย่พักอยู่ที่ไหน พวกเจ้าตามข้ามาเถอะ”
ช่างตีเหล็กซ่งเอ่ยด้วยรอยยิ้มซื่อ ๆ
“เช่นนั้นคงต้องรบกวนท่านลุงแล้ว”
ถูสือซานย่อตัวลงคำนับให้ช่างตีเหล็กซ่งน้อย ๆ
เทพหลิวลังเลเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา พร้อมกับพยักหน้ารับให้กับช่างตีเหล็กซ่ง
“แม่นางทั้งสองมิต้องเกรงใจ ท่านเย่นั้นเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงของเมืองเสี่ยวฉือของเรา ข้าพาพวกท่านไปส่งก็ถือเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”
………………………………
หลังจากช่างตีเหล็กซ่งพาคนทั้งสองจากไปแล้ว
ด้านหลังของพวกเขาก็เกิดการทะเลาะกันขึ้น
“ที่รัก ข้าบอกเจ้าแต่แรกแล้วว่า ญาติห่าง ๆ ของเจ้าคนนั้นมิคู่ควรกับท่านเย่ เขาดู…”
“ถุย คนแซ่ซุน น้องสาวข้าทำไม วันนี้เจ้าต้องอธิบายให้ข้าเสียฟังดี ๆ มิเช่นนั้นต่อไปเจ้าก็มิต้องเข้ามาในห้องข้าอีก”
“ที่รัก ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น ! ”
“เช่นนั้นเจ้าหมายความว่าเยี่ยงไร พวกนางสองคนงดงามราวกับดอกไม้ก็จริง แต่สะโพกของพวกนางใหญ่สู้น้องสาวข้าได้หรือไม่ สามารถมีลูกตัวจ้ำม่ำให้ท่านเย่ได้หรือไม่ ? ”
“ต้าเหมยเอ๊ย น้ำใจของเจ้าเป็นเรื่องที่ดี แต่คนที่สุภาพอ่อนโยนเช่นท่านเย่นั้น สตรีในสายตาของเขาควรจะเป็นเช่นนี้ มีเพียงสตรีเช่นนี้เท่านั้นจึงจะเหมาะสมกับท่านเย่”
“ใช่ ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยบอกแล้ว ตอนนั้นที่ท่านเย่ไปเมืองหลวงก็คงไปดูตัวนี่แหละ”
“ว่าแต่แม่นางสองคนนี้ชอบท่านเย่ ถือเป็นเรื่องที่คาดมิถึงจริง ๆ ”
“พวกเจ้าจะไปรู้อะไร คนที่ร่ำรวยเงินทองในเมืองหลวง ล้วนชื่นชอบบุรุษที่มีความสามารถอย่างท่านเย่ทั้งนั้น”
“เฒ่าจาง เจ้าพูดราวกับเจ้ารู้เยี่ยงนั้นแหละ”
“ความจริงแล้วข้าเองก็มิรู้หรอก แต่การที่ท่านเย่สามารถบอกลาความโสดได้ เยี่ยงไรเสียก็ถือเป็นเรื่องที่ดี”
“ใช่แล้ว ตั้งแต่ที่แล่เนื้อเสือดำตัวนั้นมา เมืองของพวกเราก็เหมือนจะมิมีเรื่องคึกคักมาพักใหญ่แล้วนะ”
“……”
“……”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเป็นเซียน